Η μνήμη είναι πάντα μια άπιαστη, θραυσματική υπόθεση. Ο μόνος τρόπος να την προσεγγίσεις είναι να ζητήσεις τη συνδρομή πολλών, να τοποθετήσεις τις ψηφίδες της μία πλάι στην άλλη, γνωρίζοντας από την αρχή ότι η ομορφιά βρίσκεται στη σύνθεση και όχι στην αρτιότητα. Η ιστορικός τέχνης και γκαλερίστα Τατιάνα Σπινάρη – Πολλάλη στη Citronne του Πόρου αφιέρωσε τη φετινή σεζόν στη θεματική αυτή, με μια ωραία ατομική έκθεση του εκλιπόντος Κώστα Πανιάρα στην γκαλερί αλλά και το αρχαιολογικό μουσείο του νησιού με τίτλο «Αμφιθυμία της μνήμης». Ο καλλιτέχνης έδωσε μεγάλο μέρος του χρόνου και της έμπνευσής του στο ζήτημα αυτό. Αφησε πίσω του την παρακαταθήκη της δικής του πορείας, αλλά και του γεγονότος ότι αποπειράθηκε να αναμετρηθεί με δύσκολα ζητήματα.
Τη σκυτάλη πήραν το περασμένο Σάββατο ο Γιάννης Αδαμάκος, ο Τάσος Μαντζαβίνος, ο Αγγελος Παπαδημητρίου και ο Γιάννης Ψυχοπαίδης, που παρουσιάζουν «Οψεις της μνήμης», ο καθένας με τη διαφορετική προσωπική του οπτική και ερμηνεία. Παρότι εκκινούν από εντελώς διαφορετικές αφετηρίες, χρησιμοποιούν άλλες τεχνικές και υλικά, φτιάχνουν από κοινού ένα εικαστικό αφήγημα μεγάλης βαρύτητας και ενδιαφέροντος που θα εκτίθεται στον Πόρο μέχρι και τα τέλη του Σεπτέμβρη. Παράλληλα, συνεχίζεται το αφιέρωμα του Πανιάρα στο μουσείο, σε ένα νοερό διάλογο με την γκαλερί.
O Τάσος Μαντζαβίνος επιλέγει να μπει στη μνήμη από τη θύρα του βιώματος. Στα έργα του διατηρούνται αλώβητα ορισμένα σύμβολα που γεφυρώνουν το ατομικό με το συλλογικό, φανταστικά και πραγματικά στοιχεία συνυπάρχουν μέσα σε μια ατμόσφαιρα που ορισμένες φορές θυμίζει έντονο όνειρο ή και εφιάλτη με κάστρα, δράκους, δένδρα, σκύλους, καράβια. Ο Γιάννης Αδαμάκος χρησιμοποιεί την αφαίρεση. Τα έργα του δημιουργούν μια εντύπωση νοσταλγίας, αναπόλησης και ονείρου. Φτιάχνει μια μνήμη οπτική.
Στον αντίποδα ο Γιάννης Ψυχοπαίδης μπορεί να μας ταξιδέψει με τα έργα του μέσα στον χρόνο ή στον χώρο, φωτίζοντας υποκεφάλαια της μνήμης. Διερευνά τον κατακερματισμό της χωρίς να τον φοβάται, μας αντιπροτείνει ένα είδος αποδοχής αυτού του φαινομένου. Ο Αγγελος Παπαδημητρίου οργανώνει τον δικό του χώρο εντός της γκαλερί, σε μια εγκατάσταση που έχει τίτλο «Ο κήπος». Ο εικαστικός, που έχει ως πρώτη ύλη το χιούμορ και τον αυτοσαρκασμό, τοποθετεί ελεύθερα και συνειρμικά πρόσωπα, αντικείμενα και πράγματα της προσωπικής του ιστορίας, σαν ένα αφηγηματικό tableau.
Στα εγκαίνια του Σαββάτου έδωσαν το «παρών» όλοι οι καλλιτέχνες, με συναδέλφους τους, σταθερούς φίλους της γκαλερί, που ανανεώνουν το ραντεβού τους κάθε καλοκαίρι.