Μαθήτευσε στο στούντιο του περίφημου Φρεντ Μπουασονά, στη Γενεύη, αλλά και δίπλα στον διάσημο Γερμανό φωτογράφο μόδας Βίλι Μάιβαλντ, στο Παρίσι. Εχει φωτογραφίσει από τον Σάμουελ Μπέκετ και τον Αντρέ Μπρετόν μέχρι τον Χουάν Μιρό. Ηταν στενή φίλη του Αλμπέρτο Τζακομέτι. Εχει εργαστεί, μεταξύ άλλων, για τους New York Times, το Newsweek, το Life, τη γαλλική Vogue, το Elle, το Esquire, το Time. Οι εικόνες της από τους δρόμους του Παρισιού, της Νέας Υόρκης, της Μόσχας, της Μαδρίτης είναι αναγνωρίσιμες διεθνώς.
Η 94χρονη σήμερα φωτογράφος.
Σαμπίνε Βάις. Ετών 94. Τελευταία εκπρόσωπος της γαλλικής σχολής ουμανιστικής φωτογραφίας, που ανέδειξε θρύλους όπως ο Βιλί Ρονί, ο Ρομπέρ Ντουανό, ο Εντουάρ Μπουμπά, ο Μπρασάι και φυσικά ο Ανρί Καρτιέ Μπρεσόν, τον οποίο κάποιοι ιστορικοί τέχνης θεωρούν βασικό «ανταγωνιστή» της: οι εικόνες του είναι άψογες αλλά έχουν μια «κλινική» ψυχρότητα, σε αντίθεση με τις δικές της, που αποπνέουν ζεστασιά και οικειότητα.
Θα το διαπιστώσει ο επισκέπτης της έκθεσης «Οι πόλεις, Ο δρόμος, Ο άλλος», που φιλοξενείται μέχρι τις 15 Οκτωβρίου στο παρισινό Κέντρο Ζορζ Πομπιντού. Οι 80 φωτογραφίες που περιλαμβάνει είναι ο προσωπικός της μυστικός κήπος, η πνευματική της φωλιά, όπως δήλωσε η ίδια σε συνέντευξή της στον βρετανικό Guardian. Κι είναι όλες τραβηγμένες «για την προσωπική της ευχαρίστηση», όπως είπε στην επιμελήτρια Καρολίνα Ζιεμπίνσκα και τους συνεργάτες της, την περίοδο 1945-1960. «Τότε δεν είχαμε ακόμα τηλεόραση κι έτσι, μετά το δείπνο, κάναμε με τον σύζυγό μου (σ.σ.: τον Αμερικανό ζωγράφο Χιου Βάις) περιπάτους στην πόλη». Κι εκείνη είχε πάντα μαζί της την αγαπημένη της Rolleiflex.
Aνδρες σε πηγαδάκια, Νέα Υόρκη, 1955.
Γεννήθηκε στην Ελβετία το 1924. Αγόρασε την πρώτη της κάμερα (μια πάμφθηνη Bakelite) με το χαρτζιλίκι της, σε ηλικία οκτώ ετών. Πριν καλά καλά τελειώσει το σχολείο είχε αποφασίσει ότι θα γινόταν επαγγελματίας φωτογράφος, σε μια εποχή που κάτι τέτοιο φάνταζε αδιανόητο για μια γυναίκα. Ομως ο πατέρας της, χημικός μηχανικός ο ίδιος, όχι μόνο την ενθάρρυνε αλλά και τη βοήθησε να φτιάξει τον δικό της σκοτεινό θάλαμο και να τυπώνει μόνη τις φωτογραφίες της. Αρχισε να δουλεύει ως ανεξάρτητη φωτορεπόρτερ το 1949. Τρία χρόνια αργότερα, έμελλε να γνωρίσει τον θρυλικό Γάλλο φωτογράφο Ρομπέρ Ντουανό, ο οποίος της άνοιξε δύο μεγάλες πόρτες: της Vogue και του πρακτορείου Rapho. Από το 1960 και μετά, εργάστηκε κυρίως στη διαφήμιση.
Σημαδεύοντας τη φωτογράφο. Μαδρίτη, 1952.
Ποτέ δεν την ενδιέφερε η προσωπική της προβολή και αναγνώριση. To 1954 δεν παρευρέθη στα εγκαίνια της πρώτης ατομικής έκθεσής της στο Ινστιτούτο Τέχνης του Σικάγου γιατί ήταν πολύ απασχολημένη. Την επόμενη χρονιά, ήταν απούσα από το άνοιγμα μεγάλης συλλογικής έκθεσης του MoMA, για την οποία ο Εντουαρντ Στάιχεν, ένας από τους μεγαλύτερους φωτογράφους του 20ού αιώνα, είχε, ως επιμελητής, επιλέξει τρεις φωτογραφίες της. «Είχα άλλες προτεραιότητες εκείνη την εποχή. Στο διαμέρισμά μας δεν είχαμε καν τρεχούμενο νερό. Και για σκοτεινό θάλαμο της προκοπής ούτε λόγος να γίνεται», έχει εξηγήσει η ίδια.
Eγκατεστημένη στο Παρίσι εδώ και δεκαετίες (πήρε τη γαλλική υπηκοότητα το 1995), η Σαμπίνε Βάις ζει στο ίδιο διαμέρισμα, το οποίο όμως έχει μεγαλώσει κατά αρκετά τετραγωνικά και έχει… εκσυγχρονιστεί. Δεν φωτογραφίζει πια. Και θυμώνει όποτε την αποκαλούν καλλιτέχνιδα. «Είμαι τεχνίτρια, όχι καλλιτέχνις», λέει. «Δεν δημιουργώ τίποτα. Είμαι απλώς μάρτυρας όσων βλέπω και προκαλούν το ενδιαφέρον μου. Κι αυτό που ανέκαθεν με ενδιέφερε ήταν οι άνθρωποι».