Σε ένα περιβάλλον σχεδόν μυστηριακό, τα νέα έργα του Αλέκου Κυραρίνη θα βρίσκονται έως και το Σάββατο στην Οικία Κατακουζηνού (Αμαλίας 4). Τα έβλεπα προχθές, στην εκδήλωση που είχε ο ζωγράφος, σε μια συνάντηση με το κοινό –ανάμεσα στα έργα του και τα κειμήλια της μοναδικής Οικίας Κατακουζηνού όπου η Σοφία Πελοποννησίου έχει επιτύχει το θαύμα μιας διαρκούς ώσμωσης με δημιουργικούς ανθρώπους. Τα «φιλόθεα» ή ένθεα έργα του Αλέκου Κυραρίνη, υπό τον τίτλο «Υπέρ ευχής» (σε επιμέλεια Λουίζας Καραπιδάκη), τα περισσότερα μικρών διαστάσεων, κρέμονται σαν εικονοστάσια ή δεήσεις, ανάμεσα στα αστικά κατάλοιπα ενός κόσμου που επιζεί σε αυτό το διαμέρισμα, το γεμάτο ίχνη και σήματα μιας πνευματικής διαδρομής ασύλληπτης για τα σημερινά δεδομένα.
Ο Αλέκος Κυραρίνης έχει το αποτύπωμα ενός φιλόσοφου δημιουργού, συνειδητού στην πράξη της ζωγραφικής, επίμονου στην επανάληψη και στον κανόνα. Δημιουργός ενός «νευρικού ιστού», όπως λέει, για να ορίσει τον αθέατο κόσμο του, ο Αλέκος Κυραρίνης έχει στήσει αυτούς τους βωμούς, με μυστηριακή υπόσταση, και επίχρισμα θεολογικής παραπομπής, αλλά η ουσία είναι ο άχρονος εαυτός σε μια στάση παράκλησης ή παρηγορίας. Υπάρχει το βαθύ και διαρκές αίτημα απέναντι στην αμφισημία καλού και κακού. Είναι ένα «ψυχικό αγώνισμα».
Είναι εμπειρία η συνομιλία (πάντα βουβή και εσωτερικευμένη) με τα έργα του Αλέκου Κυραρίνη και σε αυτή την ένθεσή τους, εμβάπτιση ίσως, στο οικοσύστημα και στην πνευματική εξαΰλωση των Κατακουζηνών, αποκτούν μια δεύτερη επιδερμίδα, σαν πάχνη. Τα μοτίβα μιας παράδοσης που χάνεται σε σπήλαια της μνήμης σηματοδοτούν τον κόσμο του Κυραρίνη, αλλά δεν τον ορίζουν. Ο κόσμος του παραμένει φευγαλέος, διαρκές ζητούμενο. Και αιωνίως μυστηριακός.