Το γλωσσολογικό ταξίδι των λέξεων στον χώρο και τον χρόνο έχει τη δική του γοητεία. Το «κουράγιο», για παράδειγμα, βγαίνει από το βενετσιάνικο «corragio», το οποίο με τη σειρά του συγγενεύει με το οξιτανικό «coratge», το λατινικό «cordis» και το ινδοευρωπαϊκό kerd, που σημαίνει καρδιά. Ζούμε στην εποχή που πρέπει να επιδείξουμε αντοχή και σθένος καρδιάς. Ναι, αλλά πώς; Αυτό σκέφτηκα όταν ξεφύλλισα το καταπληκτικό νέο παιδικό βιβλίο του Αλέξη Κυριτσόπουλου, που με περίμενε μέσα σε έναν φάκελο στο γραφείο μου στην «Κ», με τίτλο «Κουράγιο».
Πρωταγωνιστεί ένα λιοντάρι, το οποίο απολύεται από το τσίρκο όπου δούλευε, ακριβώς επειδή έχασε το θάρρος του και δεν μπορεί πια να κάνει τα κόλπα με τα πύρινα στεφάνια που κρατάει ο θηριοδαμαστής. Απογοητευμένο, τριγυρνά στην πόλη και ρωτάει διάφορους –από πυροσβέστες μέχρι καθαριστές τζαμιών σε ουρανοξύστες, ακόμα και πρόσφυγες– πού βρίσκουν αυτή τη δύναμη που έχασε εκείνο. Καταλήγει στη ζούγκλα, ακόμα και εκεί, όμως, δεν μπορεί ούτε να κυνηγήσει: είναι φανερό πως έχει χάσει κάθε όρεξη.
Στο τέλος, αιχμαλωτίζεται από κυνηγούς και κλείνεται σε ένα κλουβί στον ζωολογικό κήπο. Η ιστορία έχει καλό τέλος, το οποίο όμως δεν θα αποκαλύψω για λόγους σασπένς. Αναρωτήθηκα αν ο Κυριτσόπουλος συνέλαβε αυτή την ιστορία εν μέσω καραντίνας. «Και βέβαια όχι!», με διαβεβαίωσε από την άλλη άκρη του τηλεφώνου. «Το “κουράγιο” είναι μια πολύ συνηθισμένη απάντηση σε δηλώσεις που κάνουμε καθημερινά όπως “Θεέ μου, γέρασα!”, “βαριέμαι να πάω στη δουλειά” και διάφορα τέτοια. Τώρα, που ζούμε με τη δαμόκλειο σπάθη της πανδημίας, αποκτά μεγαλύτερο νόημα. Οπως και η τρυφερότητα προς τους άλλους», συμπληρώνει.
«Φαντάζομαι», συνεχίζει, «πως επειδή είμαστε συνέχεια κλεισμένοι στο σπίτι, μας έρχεται συχνά να ανοίξουμε το κεφάλι των οικείων μας. Αν καταφέρουμε να μαζέψουμε την αγριάδα και να την κάνουμε γλυκύτητα, κερδίσαμε. Προσωπικά, πιστεύω ότι αν φυτρώνει μέσα μας ένα “λουλούδι” και το προσφέρουμε σε κάποιον, έχουμε τεράστιες πιθανότητες να τον μαλακώσουμε. Ενας από τους λόγους που κάνω παιδικά βιβλία είναι ότι αισθάνομαι πολύ ωραία που ζωγραφίζω ένα φλιτζάνι, επειδή θα το δει ένα παιδί».
Κλείσαμε το τηλέφωνο και αμέσως ένιωσα και τη δική μου καρδιά πιο παρηγορημένη. Θυμήθηκα, επίσης, την τρομερή ατάκα του εικονογράφου, όταν τον ρώτησε, προ δεκαετίας, η πεντάχρονη κόρη του, «μπαμπά, τι είναι το φεγγάρι;», εκείνος της απάντησε «ένα κομμάτι πυροτέχνημα που δεν έπεσε από τον ουρανό» και μετά στράφηκε σε μένα: «Μα, να λένε στα παιδιά ότι το φεγγάρι είναι πλανήτης, τι έγκλημα…».
[email protected]