Κάθε φορά που κάτι συγκλονιστικό συμβαίνει στην ανθρωπότητα –εκτόξευση πυραύλου, φονικό, επανάσταση, πόλεμος–, τα εγχώρια ΜΜΕ εστιάζουν στον συμπατριώτη ή ομογενή αυτόπτη μάρτυρα των τεκταινομένων. Χάρη στο φιλαπόδημο πνεύμα των Ελλήνων, είναι βέβαιο ότι, όποια πέτρα και να σηκώσεις, κάποιος δικός μας θα κρύβεται από κάτω. Στην περίπτωση του Καπιτωλίου, ωστόσο, η ελληνική παρουσία ήταν πολύ πιο αιθέρια από ό,τι μπορούμε να φανταστούμε: πολλές από τις φιγούρες στις τοιχογραφίες και οροφογραφίες που παρακολούθησαν τους εισβολείς να εφορμούν μέσα στις σάλες ήταν ζωγραφισμένες από το χέρι ενός Ελληνα, του Κωνσταντίνου Μπρουμίδη (1805-1880), που «ιστόρησε» τον ναό της αμερικανικής δημοκρατίας.
Η ζωή του Μπρουμίδη ήταν πραγματικά μυθιστορηματική. Γεννημένος στη Ρώμη από πατέρα που έφυγε από τη σκλαβωμένη Ελλάδα για την Ιταλία την περίοδο των Ορλοφικών και μητέρα ντόπια, έδειξε από πολύ νωρίς το ταλέντο του στην τέχνη. Μαθήτευσε στη φημισμένη Ακαδημία του Αγίου Λουκά με δάσκαλο τον γλύπτη Αντόνιο Κανόβα, όπου ειδικεύθηκε σε πολλές τεχνικές, μεταξύ αυτών και η νωπογραφία. Του ανέθεσαν μια σειρά σημαντικών έργων στη Ρώμη, όπως η Παναγία του Αρκέτο, το Παλάτσο, το Θέατρο Τορλόνια, καθώς και ένα πορτρέτο του Πάπα Πίου.
Παρότι κοντά στο Βατικανό ο ίδιος, μια σειρά από πολιτικές ταραχές που ξέσπασαν στην Ιταλία εκείνα τα χρόνια τον βρήκε στη «λάθος πλευρά» της Ιστορίας. Κλήθηκε, λοιπόν, να διαλέξει ανάμεσα σε πολύχρονη φυλάκιση και μετανάστευση στην Αμερική, όπου πολλοί Ιταλοί είχαν βρει καταφύγιο. Κάπως έτσι, το 1852, βρέθηκε στην άλλη όχθη του Ατλαντικού. Εκεί βρήκε αμέσως δουλειά, καθώς οι επήλυδες ρωμαιοκαθολικοί ήθελαν να ανοικοδομήσουν εκκλησίες που να τους θυμίζουν τα πάτρια. Λίγο αργότερα προσελήφθη για να εικονογραφήσει το Καπιτώλιο, στο πλαίσιο ενός φιλόδοξου σχεδίου επέκτασής του που είχε ξεκινήσει εκείνη την περίοδο. Οι υπεύθυνοι του έργου είδαν στον Ελληνοϊταλό καλλιτέχνη έναν από μηχανής θεό που μπορούσε να συγκεράσει το ύφος της ελληνικής και της ευρωπαϊκής παράδοσης. Αλλωστε, ήταν αδύνατο να βρεθεί Αμερικανός ζωγράφος ικανός να φιλοτεχνεί νωπογραφίες.
Ο Μπρουμίδης έδωσε τον καλύτερό του εαυτό, με αποκορύφωμα τη μνημειώδη σύνθεση «Η αποθέωση του Ουάσιγκτον», όμως η εργασία του δεν ήταν εύκολη. Ενα από τα τότε πολιτικά κόμματα, το Αμερικανικό, ήταν εναντίον των μεταναστών και η παρουσία ενός Ελληνα στο Καπιτώλιο ερέθιζε τα ξενοφοβικά ένστικτα των μελών του. Ο ζωγράφος δεν άργησε –ευτυχώς– να λάβει την αμερικανική υπηκοότητα και να μείνει στην Ιστορία με τη φράση «Η φιλοδοξία μου και η καθημερινή μου προσευχή είναι να ζήσω αρκετά ώστε να κάνω όμορφο το Καπιτώλιο της μοναδικής χώρας στον κόσμο όπου υπάρχει ελευθερία».
[email protected]