Η κυρία Τεπενδρή, η τρομερή περσόνα που έχει δημιουργήσει ο Κωνσταντίνος Κακανιάς, έχει πάρει μέρος σε όλους τους ηρωικούς αγώνες της πατρίδας: από τους Ολυμπιακούς του 2004, όπου πρωταγωνίστησε σε όλα τα αθλήματα, έως την εκστρατεία για την επιστροφή των Γλυπτών του Παρθενώνα. Δεν θα μπορούσε, βέβαια, να λείψει και από τον εορτασμό για τα 200 χρόνια από την Επανάσταση του 1821. Αυτή τη φορά θα κάνει την εμφάνισή της πάνω σε μια σειρά από συλλεκτικά παπούτσια που σχεδίασε ο καλλιτέχνης για γνωστό αθηναϊκό κατάστημα υποδημάτων.
«Η φίλη μου Λούσι Φάις μού ζήτησε να σχεδιάσω για την “Καλογήρου” την κυρία Τεπενδρή να δοξάζει τον ξεσηκωμό των Ελλήνων. Βρήκα την ιδέα καταπληκτική και αμέσως στρώθηκα στη δουλειά. Αφού κάναμε τα σχέδια για ανδρικά, γυναικεία και εφηβικά παπούτσια, έπρεπε να οργανωθεί η παραγωγή 200 συλλεκτικών ζευγαριών σε συνεργασία με την εταιρεία Superga, στην Ιταλία. Ξεκινήσαμε πριν από πολύ καιρό και έτσι όλα πήγαν ρολόι, χωρίς καθυστερήσεις», λέει ο καλλιτέχνης στη στήλη, προσθέτοντας: «Δεν είναι η πρώτη φορά που ασχολούμαι με παπούτσια. Στην έκθεση που είχαμε κάνει για το Μουσείο Κυκλαδικής Τέχνης το 2006, είχαμε συνεργαστεί με τον φίλο Κριστιάν Λουμπουτέν».
Συνεχίζει: «Η ηρωίδα μου αυτή τη φορά ποζάρει σαν να είναι σε αρχαιοελληνικό ερυθρόμορφο αγγείο, έτοιμη να μας καθοδηγήσει σε νέες επαναστάσεις, διότι όπως φαίνεται η πανδημία μάς έχει αλλάξει τα φώτα και ο καθένας από εμάς πρέπει να κάνει ριζικές αλλαγές στη ζωή του. Ετσι, λοιπόν, η ελπίδα μου είναι ότι όποιος φορέσει τα παπούτσια μου θα δει όλη του την πορεία αλλιώς και θα κάνει ένα νέο, revolutionary ξεκίνημα. Το έχουμε άλλωστε όλοι ανάγκη». Ο Ελληνας καλλιτέχνης, που ζει μόνιμα στο Λος Αντζελες, εργάζεται εντατικά αυτή την περίοδο για μια ανάθεση που του έχει κάνει ένα μεγάλο μουσείο της πόλης.
Εργασιοθεραπεία; «Κοντεύω να παλαβώσω από τη νοσταλγία που νιώθω για την Ελλάδα. Φοβάμαι ότι ούτε το Πάσχα θα είναι εύκολο να έρθω στην Αθήνα. Τα ταξίδια έχουν γίνει το πιο δύσκολο πράγμα αυτή την περίοδο», λέει. «Ευτυχώς, υπάρχει και η τεχνολογία. Κάθε μέρα βλέπω τη μητέρα μου μέσω της διαδικτυακής μας συνομιλίας. Οχι μόνο έχει εξοικειωθεί με το τάμπλετ, αλλά έχει και τον δικό της λογαριασμό στο Instagram. Αυτό που μου λείπει περισσότερο είναι η αμεσότητα και η ζεστασιά που έχουμε εμείς οι Ελληνες στις φιλικές μας σχέσεις. Για να σου δώσω να καταλάβεις, κάθε τόσο φτιάχνω μια σπανακόπιτα και τη δίνω στους γείτονές μου εδώ στο Λος Αντζελες. Ανάμεσά τους είναι και ένας Ελληνας γιατρός που δεν πιστεύει στην τύχη του. Αντε, να περάσουν όλα, να ξαναβρεθούμε!».
[email protected]