Επτά η ώρα το πρωί, την επομένη των επεισοδίων, περπατούσα στο σημείο όπου έγινε η μάχη. Προσπέρασα την προτομή του Γιώργου Σεφέρη στην τριγωνική νησίδα, στη συμβολή των οδών Παλαιολόγου και Κυδωνιών. Απεικονίζει τον νομπελίστα με το γνωστό, νηφάλιο ύφος του. Αναρωτιόμουν τι θα έλεγε ο ποιητής αν ζούσε για να δει τις εκατοντάδες νεαρούς να ορμούν με λύσσα στους αστυνομικούς, λίγα μέτρα πιο κάτω, εκεί όπου έπεσε αιμόφυρτο το μέλος της ομάδας «Δράση». Μια εικόνα που σημάδεψε το 2021.
Στο σημείο όπου είχαν εναποθέσει τον τραυματία οι συνάδελφοί του, τα συνεργεία του δήμου είχαν καθαρίσει τα αίματα από το πεζοδρόμιο. Ομως οι μικροί κρατήρες από τους καμένους κάδους στην άσφαλτο και τα σπασμένα γυαλιά από τα μπουκάλια μαρτυρούσαν ότι μία από τις πιο ήσυχες γειτονιές της πόλης, η δική μου γειτονιά, μεταμορφώθηκε για λίγες ώρες σε κόλαση. Ενιωθα σαν να μου έχει βανδαλίσει κάποιος το σπίτι και από εδώ και πέρα θα φοβάμαι μην ξαναέρθει, πάντα απρόσκλητος και απειλητικός.
Ο απολογισμός της υπηρεσίας καθαριότητας του δήμου, όμως, αποτυπώνει τη σφοδρότητα της σύγκρουσης. Τουλάχιστον 40 κάδοι σε διαφορετικά στενά έγιναν παρανάλωμα. Δεκάδες καδρόνια και αμέτρητες σπασμένες πέτρες βρέθηκαν σε μεγάλη ακτίνα από τη γωνία Πλαστήρα και Αγίας Φωτεινής. (Οι νεαροί βρήκαν εύκολα πολεμοφόδια γιατί γίνονται αναπλάσεις στην περιοχή). Χρειάστηκε να εργαστούν εντατικά τα συνεργεία από τις 11 προχθές το βράδυ μέχρι και τις 6 χθες το πρωί για να γίνουν προσβάσιμοι και πάλι δρόμοι και πλατείες. Εμειναν μόνο κάποιες βιτρίνες εμπορικών καταστημάτων που είχαν δεχθεί χτυπήματα από ρόπαλα και ήταν κατάστικτες με μαύρες και κόκκινες μπογιές. Και βέβαια, όλα τα μηχανήματα ανάληψης στα κεντρικά σημεία πέριξ της πλατείας ήταν απολύτως κατεστραμμένα. Σκεφτόμουν καθώς περπατούσα ότι η Νέα Σμύρνη έγινε από τη μια στιγμή στην άλλη παράρτημα των Εξαρχείων. Λες και αλλάξαμε γειτονιά χωρίς να το πάρουμε χαμπάρι. Κυρίως, δίχως να το θέλουμε. Ειρωνεία της τύχης: στο κέντρο ζούσα πριν από πέντε χρόνια και αποφάσισα να μετακομίσω γιατί δεν άντεχα άλλο αυτό το τοξικό κλίμα της βίας. Την Κυριακή το μεσημέρι ετοιμάζεται μία ακόμα συγκέντρωση και όλοι οι κάτοικοι φοβόμαστε ότι θα ξαναζήσουμε τέτοιες στιγμές.
Η Μικαέλα, μια οδοκαθαρίστρια από την Ουκρανία, μάζευε τις τελευταίες πέτρες μπροστά από τον τεράστιο ανδριάντα του Χρυσοστόμου Σμύρνης. Της έπιασα κουβέντα. «Από το 1995 είμαι στην Αθήνα, τα παιδιά μου μόνο τη γλώσσα σας μιλάνε. Προσπαθώ να καταλάβω γιατί κάθε τόσο συμβαίνουν αυτές οι φασαρίες. Μπορεί να φταίει ότι μεγάλωσα αλλού, άκρη δεν βγάζω με τους Ελληνες. Οσο για τον αστυνομικό, στεναχωρήθηκα. Να γίνει καλά το παιδί, τη μάνα του σκέφτομαι», μου είπε.
[email protected]