Οταν ήμουν μαθήτρια Δημοτικού, κάθε Σεπτέμβριο είχαμε το τελετουργικό της έναρξης της σχολικής χρονιάς: η μητέρα μου με έπαιρνε από το χέρι και πηγαίναμε στη «Σιντερέλα», στην Κυψέλη, να αγοράσουμε την καινούργια γαλάζια ποδιά του Αρσακείου και ύστερα στον Πάλλη, στην Ερμού, για τα τετράδια με το σήμα της Φιλεκπαιδευτικής Εταιρείας. Πίσω από τον πάγκο καθόταν συνήθως ο ίδιος ο κύριος Νίκος. Είχε τον τρόπο του με εκατοντάδες παιδιά που περνούσαν καθημερινά από το μαγαζί του, και βέβαια με εμένα. Χάρη σ’ εκείνον ερωτεύθηκα παντοτινά τα χαρτικά. Ακόμα και σήμερα, η μυρωδιά από μια γιρλάντα φρεσκοξυσμένου μολυβιού, μου φέρνει στον νου το κατάστημα και την αεικίνητη στοργική φιγούρα του. «Εφυγε» πριν από λίγες ημέρες, λίγο προτού κλείσει τα 100, έχοντας αφήσει το όνομά του με χρυσά γράμματα στα εμπορικά κατάστιχα της Αθήνας, για την ποιότητα, το ήθος και την ευγένεια που φώτιζε όλη την Ερμού.
Με ανατροφή από τις παλιές πατρίδες –οι γονείς του Ιάκωβος και Αλεξάνδρα ήταν από τη Μερσίνη–, διέθετε ιδιαίτερη καλλιέργεια, αγάπη για την κλασική μουσική και έφεση στις γλώσσες. Τρομερά εργατικός αλλά και κοινωνικός –χούι μικρασιάτικο–, βρήκε στη δουλειά του το ιδανικό πεδίο για να εκφράσει τον χαρακτήρα του αλλά και να πρωτοπορήσει: εκείνος εισήγαγε και ύστερα κατασκεύασε στο εργοστάσιό του (με εξελιγμένα μηχανήματα που έφερε από το εξωτερικό) τα πρώτα είδη για αρχιτέκτονες και γραφίστες στην Ελλάδα. Το άλλο μεγάλο του πάθος ήταν η θάλασσα. Δεινός χειμερινός κολυμβητής, έπαιρνε όλη την οικογένεια, ακόμα και μέσα στο καταχείμωνο, και πήγαιναν σε μερικές από τις πιο όμορφες ακρογιαλιές, για εκδρομές.
Και με τη Φάνη πώς γνωρίστηκαν; «Σε ένα κόκκινο φανάρι, στη Γλυφάδα, το 1964. Ημουν σε ένα αυτοκίνητο με τη μητέρα μου, το οποίο οδηγούσε ένας οικογενειακός φίλος και μακρινός συγγενής του. Την ώρα που περιμέναμε να ανάψει το πράσινο, ήρθε ο Νίκος με το δικό του αυτοκίνητο και χαιρετήθηκαν», μου διηγείται η ίδια, προσπαθώντας ακόμα να χωνέψει ότι, ύστερα από 55 χρόνια γάμου, δεν θα τον έχει πια πλάι της: «Το ξέρω πως δεν ακούγεται λογικό και θα έπρεπε να έχω ήδη συμβιβαστεί με την ιδέα, μιας και ήταν μεγάλος σε ηλικία, αλλά το σπίτι άδειασε δίχως εκείνον», συμπληρώνει. Μαζί απέκτησαν τέσσερα υπέροχα παιδιά, την Αλεξάνδρα, την Ελενα, τη Θεοδώρα και τον Ιάκωβο. Χάρηκαν και πολλά εγγόνια.
Αναρωτήθηκα αν την υποστήριξε να μπει στην πολιτική. «Δεν με προέτρεψε, αλλά μου στάθηκε πολύ. Πίστευε πως όποιος είναι σε αυτόν τον στίβο, πρέπει να ξέρει καλά τι συμβαίνει στην αγορά και κάθε μέρα μου έκανε μπρίφινγκ». Κύριε Νίκο, καλό ταξίδι. Γενιές και γενιές παιδιών έφτιαξαν τα πρώτα ορνιθοσκαλίσματα στα τετράδιά σας.
[email protected]