Η Αθήνα ήταν σωστό καμίνι, μεσημέρι Ιουλίου γαρ, όταν πέρασα το κατώφλι της γκαλερί «Ευριπίδης», στο Κολωνάκι. Αυτή η βασανιστική ζέστη που θολώνει το μυαλό και μας κάνει να νοσταλγούμε το νερό. Ακόμη και η πρώτη ματιά στα έργα της Ειρήνης Ευριπίδου έδρασε, αμέσως, κατευναστικά. Φωτογραφίες στις οποίες πρωταγωνιστούν σταγόνες βροχής, σαν μικρές γυάλινες μπάλες που κρύβουν μέσα τους έναν ολόκληρο κόσμο, εικόνες από χειμωνιάτικους ουρανούς με απογυμνωμένα κλαδιά, αντανακλάσεις πεζοδρομίων που έχουν πλημμυρίσει, μετά μια καταιγίδα. Η καλλιτέχνις, που εκφράζεται τόσο μέσα από τον φακό και την υποκριτική όσο και από τον ποιητικό λόγο, αφήνει τη φαντασία της για πλοηγό, γνωρίζοντας πώς να εστιάσει το βλέμμα της σε μια λεπτομέρεια, για να μιλήσει για το όλον.
Η εικαστικός, η οποία γεννήθηκε στο Λονδίνο και μεγάλωσε στην Αθήνα, έχει μια στέρεα ανθρωπιστική παιδεία, που την κάνει να ασχολείται με τα μεγάλα θέματα της εποχής μας, από την οικολογία και την αποξένωση έως την εμπορευματοποίηση της τέχνης, αλλά και τη φρενήρη ταχύτητα της τεχνολογίας, που δεν μας αφήνει να δούμε γύρω μας. Ανήσυχη και ευαίσθητη, μέσα από την έκθεσή της κάνει ένα κάλεσμα να ξανασυνδεθούμε με ορισμένες αξίες που ήδη έχουμε χάσει, να μη φοβηθούμε τη μοναξιά, να μη δειλιάσουμε μπροστά στα αδιέξοδα. Για εκείνη, η τέχνη είναι ένα κουκούλι στο οποίο μπορεί να απομονωθεί για να επιστρέψει μετά στον κόσμο πιο δημιουργική.
Στην ίδια γκαλερί και η έκθεση του Σάββα Γεωργιάδη. Πρόσωπα που περικλείονται από στενά περιγράμματα, σε έντονο μπλε ή κίτρινο χρώμα, παρατηρούν εξεταστικά τον θεατή. Ο Κύπριος ζωγράφος, ο οποίος έδειξε το ταλέντο του από πολύ μικρός και υπήρξε –όχι τυχαία– ένας από τους αγαπημένους μαθητές του Δημήτρη Μυταρά, ξέρει να συλλαμβάνει τα χαρακτηριστικά, τη φυσιογνωμία, αλλά και την αύρα ενός ανθρώπου. Αποκομμένοι από το σώμα τους, οι δικοί του πρωταγωνιστές εκπέμπουν ένα είδος έντασης και υπαρξιακής αγωνίας. Αποτυπώθηκαν, άλλωστε, στον καμβά κατά τη διάρκεια της καραντίνας. Εχουν χείλη μισάνοιχτα, βλέμματα αινιγματικά, εκφράσεις δυσανάγνωστες. Ο Γεωργιάδης δεν ζωγραφίζει με μοντέλο, αλλά βασίζεται σε φωτογραφίες, ώστε να εντοπίζει ο ίδιος όλα τα στοιχεία που τον ενδιαφέρουν.
Γεννημένος στα μέσα της δεκαετίας του ’70, είναι από τους καλλιτέχνες που έχουν εργαστεί σκληρά. Καθαρά ανθρωποκεντρικός, ξέρει ότι κάθε πρόσωπο έχει να πει μια ιστορία, ακόμη και αν την αφηγείται με τρόπο κρυπτικό. Εχοντας μελετήσει τη σπουδαία παράδοση της προσωπογραφίας, ακολουθεί τον δικό του δρόμο, με αξιώσεις, μιλώντας παράλληλα για τη δική μας εποχή. Γιατί μπορεί τα χαρακτηριστικά μας να είναι άχρονα, αλλά ο χρωστήρας του καταφέρνει να τα κάνει επίκαιρα.
[email protected]