Ενας τρόπος για να στρέψεις το βλέμμα σε έναν δημιουργό είναι μια έκθεση των έργων του, αλλά αυτό είναι απλώς η αφορμή για να μιλήσει κανείς για τον Χριστόφορο Δουλγέρη, αυτόν τον πολυπράγμονα εικαστικό φωτογράφο, με τη διεθνή παρουσία. Αυτή την περίοδο παρουσιάζει δουλειά του στη Γερμανία (όπου έχει ούτως ή άλλως δυναμική παρουσία), και συγκεκριμένα στο Βέσελινγκ της Ρηνανίας κοντά στην Κολωνία, «κοιτίδας της Χημείας», πόλη που ιστορικά συνδέεται με τη βιομηχανία και την κουλτούρα της εργασίας. Εκεί, ο Χριστόφορος Δουλγέρης συνεκθέτει με τον Ολλανδό εικαστικό Βίλεμ Χάρμπερς, αναπτύσσοντας έναν διάλογο για τη ζωή των μηχανών, τον συμβολισμό της μηχανοκίνητης εργασίας, την ποίηση της επινοητικότητας και της τυποποίησης. Ολα έχουν θέση σε αυτό το εικαστικό στοχαστικό παιχνίδι που ακούει στον τίτλο «Το Μέλλον ήταν Χθες».
Ο Χριστόφορος Δουλγέρης είναι ένας δημιουργός με αυτόνομο έργο σε συνομιλία με τη διεθνή σκηνή αλλά και με την ιστορία των ιδεών, τη φιλοσοφία, την ποίηση των υλικών, τις τεχνικές της φωτογραφίας στην υπηρεσία των θεμάτων που επιλέγει. Συχνά, έλκεται από τη μεταφυσική των μηχανών, τις προσεγγίζει σαν αρχιτεκτονήματα, ανοικτά και αυτοτελή ταυτόχρονα, τις περιεργάζεται σαν κήτη εν υπνώσει, τις ακτινογραφεί γι’ αυτό που υπήρξαν και γι’ αυτό που προσέφεραν. Η έκθεση στο Βέσελινγκ (Kunstverein Wesseling) είναι ταυτόχρονα και ένας αναστοχασμός, με βάση φιλοσοφική, κοινωνιολογική και αισθητική, για τη λαχτάρα του μέλλοντος και της προόδου, έννοιες κληροδοτημένες από τον βιομηχανικό 19ο αιώνα και τα διαρκώς διευρυνόμενα δίκτυα εμπορίου, παραγωγής και διανομής του εικοστού αιώνα.
Σε αυτή τη μελλοντολογική αναδρομή, ο Χριστόφορος Δουλγέρης φωτογραφίζει τις μηχανές σαν τοτέμ μιας θρησκείας της ύλης αλλά και της ανθρώπινης επινοητικότητας και καινοτομίας, διευρύνει έννοιες αυτοματισμού και τεχνολογίας, προσεγγίζοντας εν τέλει τη μηχανή σαν αρχιτεκτονικό θραύσμα, σαν σπάραγμα υλικού πολιτισμού. Επενδύοντας στις προεκτάσεις μιας αυτόκλητης θεατρικότητας, οι φωτογραφίες του έχουν μεγαλείο αλλά και ταπεινότητα, συγκλίνοντας σε μια προσωπική ερμηνεία. Ο τίτλος της έκθεσης «Το Μέλλον ήταν Χθες» φέρνει συνειρμούς από τον κινηματογράφο και τη λογοτεχνία και την έλξη προς τη μελλοντολογία, τον πεσιμισμό για την εξέλιξη του ανθρώπου αλλά και το δέος για τη δύναμη του πνεύματος. Ο Μαξ Ερνστ κάπου συναντά τον Αλντους Χάξλεϊ.
Ο Χριστόφορος Δουλγέρης θα είχε πολύ υλικό στα εγκαταλελειμμένα εργοστάσια της Ελλάδας, αν και έχει ήδη πολλαπλώς ασχοληθεί με την κουλτούρα της βιομηχανικής κληρονομιάς και την αισθητική της μηχανής. Ενας ολόκληρος κόσμος σιωπηλός, έμπλεος συμβολισμών, μια αρχαιολογία του μέλλοντος και ένας τρόπος να μιλήσει κανείς για την ανάγκη του ανθρώπου.