Πολλές φορές έχουμε την ψευδαίσθηση ότι μπορούμε να ακούσουμε τον βόμβο του φωτός. Εκκωφαντικός σαν τζιτζίκι όταν πρόκειται για τον μεσημεριανό ήλιο του Αυγούστου, γλυκός σαν τραγούδι γρύλου όταν είναι ένα φωτισμένο παράθυρο ώρες μεταμεσονύκτιες.
Τα έργα που παρουσιάζει η Δάφνη Αγγελίδου στην έκθεση «Γεωγραφία της νύχτας»στην γκαλερί «Ευριπίδης» από την ερχόμενη Πέμπτη, έχουν ηδύτητα, χαμηλόφωνη γαλήνη.
Μας κάνουν να νιώθουμε νοσταλγία για τη βαβούρα που είχαν τα στέκια μας όταν μπορούσαμε να στριμωχτούμε ανάμεσα σε φίλους πριν από την πανδημία, να απολαύσουμε τις μεγάλες παρέες με τα γέλια και τα πειράγματα.
Στην ίδια έκθεση, παρουσιάζει προσόψεις σπιτιών, αλλά και ζευγάρια που ανταλλάσσουν φιλιά κάτω από ομπρέλες ή μέσα σε βάρκες υπό το σεληνόφως με παλέτες χρωμάτων που είναι μαλακά και κατευναστικά. Σαν να αφουγκράστηκε την ανάγκη που είχε η ψυχή μας να ησυχάσει από την απομόνωση και την ανησυχία.
Η ζωγράφος και ψηφοθέτης Δάφνη Αγγελίδου.
Η ίδια η ζωγράφος κρατάει για τον εαυτό της τον ρόλο του παντογνώστη αφηγητή όπως στη λογοτεχνία. Είναι εκείνη που στήνει την ιστορία, αποκαλύπτοντας στον θεατή μοναχά ένα καρέ, ένα πλάνο.
Ολοι μας μπορούμε να χωρέσουμε στα έργα της, να ανοίξουμε την πόρτα και να περάσουμε το κατώφλι του καφενείου, να περπατήσουμε σε μια όμορφη γειτονιά, να φτάσουμε έως τη θάλασσα, να καθίσουμε σε ένα παγκάκι αγκαλιά, να κάνουμε μια βαρκάδα.
Ισως η αίσθηση που εκπέμπει η ζωγραφική της Αγγελίδου να είναι περίεργα οικεία, διότι μας φέρνει εικόνες από εποχές που δεν έχουμε ζήσει, όταν οι άνδρες έβγαιναν έξω με καπέλα και καπαρντίνες και προστατευτικές ομπρέλες για τα ταίρια τους.
Η αλήθεια είναι ότι η ζωγράφος ξέρει να δημιουργεί την ατμόσφαιρα που σε κάνει να θες να μπεις στους πίνακές της. Είτε πρόκειται για σπίτια στη Μάνη είτε για διαβάσεις από λεωφόρους με διαβάτες που κρατάνε ομπρέλες, τα έργα της λειτουργούν σαν άδεια κελύφη που περιμένουν να εποικιστούν. Υπάρχει ένα κινηματογραφικό στοιχείο στον τρόπο που προσεγγίζει την εικόνα.
Μία από τις 11 ψηφιδωτές συνθέσεις της έκθεσης.
«Αυτήν τη φορά με την πανδημία, κλείστηκα στο εργαστήριο και βυθίστηκα σε μια άλλη διάσταση, αυτή της ζωγραφικής. Ηταν ένα τρομερό αντίδοτο, αν και εμείς οι ζωγράφοι έχουμε εθιστεί στο να εργαζόμαστε μόνοι» λέει η Αγγελίδου στη στήλη και εξηγεί ότι το βασικό συναίσθημα που έχουν οι πρωταγωνιστές των συνθέσεών της είναι η επιθυμία για επαφή και επικοινωνία, που καμιά φορά δεν επιτυγχάνεται. Πολλές φορές εντοπίζει κανείς υπαινιγμούς μοναξιάς στις ενότητές της, αλλά δεν έχουν τον αποξενωτικό χαρακτήρα του Χόπερ, παρά μια μεσογειακή γλυκόπικρη μελαγχολία. Οσο για τη νύχτα, η ζωγράφος επιμένει σε αυτήν καθώς είναι ο χρόνος κατά τον οποίον υπάρχει ακόμη μαγεία και φαντασία, οι άνθρωποι αφήνονται στα συναισθήματά τους, ανοίγονται στον εαυτό τους και στους άλλους.
Η έκθεση στην γκαλερί «Ευριπίδης»στο Κολωνάκι έχει και αρκετά ψηφιδωτά, «γιατί όλοι μας είμαστε ψηφίδες που συναπαρτίζουμε την ίδια σύνθεση» τονίζει στη στήλη. Αναπληρώτρια καθηγήτρια στην ΑΣΚΤ της Αθήνας, η Αγγελίδου διδάσκει στις νέες γενιές την πανάρχαια τέχνη της ψηφοθεσίας. Σε μια εποχή που όλα αναλύονται σε πίξελ, εκείνη ξέρει την αξία από κάθε τόσο δα κομματάκι πέτρας, βότσαλου, γυαλιού. Είναι ένας σιωπηλός κόσμος, κατακερματισμένος, αλλά και ακέραιος. Η έκθεση θα εγκαινιαστεί στις 7 Οκτωβρίου από τις 13.00 ώς τις 22.00 στην γκαλερί (Ηρακλείτου 10) και θα διαρκέσει μέχρι και τις 6 Νοεμβρίου.
Eυγνωμοσύνη
Το Πανελλήνιο Συνέδριο της Άνωσης Νοσηλευτών άρχισε την περασμένη Πέμπτη στην Θεσσαλονίκη με τον Πρόεδρο της Δημήτρη Σκουτέλη ο οποίος αναφέρθηκε στα προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι νοσηλευτές στο καιρό της πανδημίας αλλά και την στήριξη που νιώθουν από την κοινωνία.
Μίλησαν ακόμη ο Δήμαρχος Θεσσαλονίκης Κωνσταντίνος Ζέρβας αλλά και ο Διευθυντής της “Κ” Αλέξης Παπαχελάς, τον οποίο περίμενε και μια έκπληξη (φωτ. Διακρίνονται ο Αλέξης Παπαχελάς με την νοσηλεύτρια Μαρία Σαγάνη).
Ήταν εκεί η νοσηλεύτρια Μαρία Σαγάνη, ο άνθρωπος που τον εμψύχωσε στην ΜΕΘ του Ευαγγελισμού τις πρώτες πολύ δύσκολες ώρες και μέρες της μάχης του με τον κορωνοιό.
Μιλώντας από το βήμα του συνεδρίου ο κ. Παπαχελάς είπε πως «συνειδητοποίησα ότι δεν είναι μόνο οι πιλότοι στο Αιγαίο που φυλάνε Θερμοπύλες. Είναι και άλλοι που ίσως να μην ανταμείβονται όπως θα έπρεπε για να μπορούν να μας δώσουν όσα πρέπει όταν πρέπει» και κατέληξε: «Το πιο περίεργο πράγμα που βίωσα ήταν ότι δεν μπορούσα να ξέρω ποιοι ήταν οι άνθρωποι που στεκόντουσαν δίπλα μου, πως έμοιαζε το πρόσωπό τους. Είχα την αγωνία ότι θα τους συναντούσα στον δρόμο και δεν θα ήξερα ποιοι είναι για να τους πω ένα ευχαριστώ. Για αυτό είμαι εδώ σήμερα, είναι υποχρέωσή μου να είμαι εδώ σήμερα».