Παρακολουθώντας για χρόνια τη δουλειά ενός ζωγράφου που αγαπώ, τα θέματα που επιλέγει κάθε φορά, αντιλαμβάνομαι τις διακυμάνσεις της ζωής του, ψυχανεμίζομαι το ζητούμενο. Θυμάμαι τα έργα του Γιώργου Χαδούλη με τις βεράντες, τους λουόμενους, τον κόσμο να λάμπει κάτω από το φως. Είχε την ίδια ορμή με τους υπαιθριστές που έβγαιναν έξω με το καβαλέτο τους και με βιαστικές πινελιές άδραχναν την ημέρα. Με την οικονομική κρίση και τα γεγονότα του 2015, συστράφηκε στο κουκούλι του, στο ατελιέ του. Κάθε γωνιά, κάθε έπιπλο έγινε αντικείμενο παρατήρησης, απέκτησε τη δική του οντότητα και πέρασε στον καμβά. Το εν υπαίθρω έγινε εν οίκω. Υστερα ήρθαν τα πορτρέτα. Ωστόσο στην έκθεση του 2019, ο επάνω όροφος της γκαλερί Σκουφά φιλοξένησε μαζί με τις απεικονίσεις από νεαρά κορίτσια και μια ενότητα με την Ακρόπολη.
Ακρόπολη; Ναι, τη χιλιοαποτυπωμένη εικόνα του ιερού βράχου, που διαμόρφωσε τον τρόπο που μας έβλεπαν οι ξένοι αλλά και που εμείς βλέπαμε τον εαυτό μας. Για τους περισσότερους καλλιτέχνες σήμερα, το θέμα αυτό είναι σχεδόν απωθητικό, ένα τοτέμ του παρελθόντος που δεν ακουμπούν διότι λατρεύεται ακόμα. Ο Χαδούλης επιλέγει να αναμετρηθεί μαζί του με έναν πολύ αυθεντικό και ιδιαίτερο τρόπο σε μια έκθεση που εγκαινιάζεται την ερχόμενη Πέμπτη στο Κολωνάκι. Τίτλος της «Acropolis Now». Πάνω από 20 έργα μάς παρουσιάζουν το μνημείο μέσα από μια παιγνιώδη ματιά, σχεδόν απαλλαγμένη από τους δοξαστικούς συμβολισμούς. «Οταν ζωγραφίζω κάτι, το κάνω δικό μου. Το ίδιο έγινε και σε αυτήν την περίπτωση. Το ερέθισμά μου ήταν κατ’ αρχάς οπτικό και μετά νοητικό», λέει αφοπλιστικά. «Είναι όπως εγγράφηκε στο βλέμμα μου στις βόλτες που έκανα κατά τη διάρκεια της καραντίνας στον λόφο του Λυκαβηττού, ένα βίωμα του τοπίου της Αθήνας. Το δημόσιο αποκτά έτσι έναν χαρακτήρα ιδιωτικό. Ζώντας στην πρωτεύουσα ένιωσα ότι η Ακρόπολη είναι εδώ, έχει ένα νόημα για μένα τον ίδιο», επισημαίνει στη στήλη.
Ισως αυτό που έχει μεγάλο ενδιαφέρον είναι ότι ο καλλιτέχνης συσχετίζει την υπόσταση του μνημείου με τη δημιουργία ενός έργου τέχνης: «Ζωγραφίζοντας την Ακρόπολη σκεφτόμουν πόσο μοιάζει η διαδικασία της ζωγραφικής με εκείνη της Δημοκρατίας. Ως ζωγράφος βρίσκω ενδιαφέρον σε αυτήν τη μορφή πολιτεύματος, ότι είναι και αυτή μια δημιουργική διαδικασία, ένα έργο εν προόδω», αναφέρει ο Γιώργος Χαδούλης σε μια συζήτησή του με τον Παναγιώτη Δουδωνή, η οποία περιλαμβάνεται στον κατάλογο της έκθεσης. Νομικός και καλλιτέχνης συνομιλούν για το παρόν και το παρελθόν, τη νόηση και την αίσθηση, το ορατό και το αόρατο. Στο τέλος καταλήγουν πως το μνημείο αυτό είναι ο κοινός μας παρονομαστής, ένα σημείο αναφοράς που μας ενώνει όλους.
Συνηθισμένη να βλέπω το χρώμα να παίζει κυρίαρχο ρόλο στα έργα του κολορίστα Χαδούλη, μου έκανε εντύπωση πως αυτήν τη φορά ο Παρθενώνας γίνεται κυρίως με μελάνι, κάρβουνο και παστέλ λαδιού. Κυριαρχεί το λευκό και το μαύρο, όπως εκείνη η εμβληματική ενότητα του Παναγιώτη Τέτση με τη Σίφνο. «Μα και το μαύρο, χρώμα είναι», επιμένει ο Χαδούλης που με καλεί στα εγκαίνια της Πέμπτης για να δω πως τα έργα ιριδίζουν από κοντά και πως τελικά αυτό που κάνει είναι να εστιάζει στην ομορφιά που μας δίνεται απλόχερα. «Το να κατοικείς στο όμορφο σε κάνει να αισθάνεσαι ζωντανός», συμπληρώνει. Στην έκθεση παρουσιάζεται παράλληλα και η νέα κεραμική δουλειά του, εμπνευσμένη από τη φύση, τη μυθολογία και τις ανθρώπινες μορφές. Mέχρι και τα μέσα Οκτωβρίου στην γκαλερί Σκουφά.