Η φετινή χρονιά βαίνει προς το τέλος της. Το 2021 θα είναι το έτος που θα μας θυμίζει πως το «τώρα» έγινε πιο πολύτιμο από το ασαφές και αμφίβολο «αύριο». Κοιτάζοντας πίσω, βλέπει κανείς ακόμα να αντέχουν τα χούγια που μας άφησε η καραντίνα του 2020. Αλλοι ξεκίνησαν ποδήλατο και τρέξιμο, άλλοι ζύμωσαν ψωμιά και ξετίναξαν τις συνταγές του «Γαστρονόμου», άλλοι σάρωσαν το Netflix και το Apple TV (και η ζωή τους έγινε ολόκληρη μια σειρά με πολλά seasons), άλλοι γλέντησαν σαν να μην υπάρχει αύριο και κορωνοϊός, άλλοι έφυγαν από γάμους, σχέσεις και δουλειές. Η δική μου κληρονομιά του αναγκαστικού εγκλεισμού ήταν η χειμερινή κολύμβηση.
Ξεκίνησα δειλά, σχεδόν δεν το πίστευα ότι –εγώ η κρυουλιάρα– έμπαινα με πολικές θερμοκρασίες στη θάλασσα. Τώρα πια δεν μπορώ να σκεφτώ πως κάτι θα με κρατήσει μακριά της, ό,τι καιρό και αν έχει. Μετά 2-3 μέρες έξω από το νερό, με πνίγει ο εκνευρισμός. Είναι το σήμα πως πρέπει να βουτήξω για να έρθω στα ίσια. Μπαίνω στο αυτοκίνητο με το μαγιό υπό μάλης και οδηγώ σαν υπνωτισμένη μέχρι τη Βουλιαγμένη. Η λαχτάρα μου είναι τέτοια, που έχω πει τερατώδη ψέματα για να αποφύγω κοινωνικές και επαγγελματικές δεσμεύσεις, αδυνατώντας να φυλακιστώ σε τέσσερις τοίχους τη στιγμή που θα ήθελα να κολυμπάω. Και μόνο η εικόνα του ήλιου που στραφταλίζει στη θάλασσα με κάνει να δικαιολογώ τον εαυτό μου. Η αλήθεια είναι ότι τα πρώτα τρία λεπτά που μπαίνω στο κρύο νερό είναι ζόρικα. Αισθάνομαι εκατομμύρια μικρές καρφίτσες να μου τρυπάνε το δέρμα. Επειτα από λίγο, όμως, ο εγκέφαλος κάνει το θαύμα του, εκκρίνοντας αδρεναλίνη και ενδορφίνη για να αντέξει το σώμα το ψύχος. Αυτό προκαλεί τρομερή ευφορία, μια αξεπέραστη αίσθηση ανάτασης και αισιοδοξίας που με βγάζει από όλα τα προβλήματα της καθημερινότητας.
Είναι κρίμα να ζούμε σε αυτή την καταπληκτική χώρα με τα χιλιόμετρα ακτογραμμών και να μην κολυμπάμε ολόκληρο τον χρόνο. Οπως λέει μια σοφή φίλη, είναι λες και ο θεός μάς έκανε το καλύτερο δώρο και εμείς το χαιρόμαστε μονάχα δύο μήνες το καλοκαίρι. Οι Σκανδιναβοί δεν κάνουν σκι αποκλειστικά τον χειμώνα, αλλά όσο έχει χιόνι. Οι Ελληνες, βλακωδώς, περιμένουμε να σκάσει ο τζίτζικας πρώτα για να βάλουμε τη γάμπα στο νερό, και τρομοκρατούμε τα παιδιά μας ότι θα κρυολογήσουν αν πέσουν στη θάλασσα πριν από του Κωνσταντίνου και Ελένης, γιατί έτσι έκαναν οι παλιοί. Στερούμε έτσι από τον εαυτό μας το πιο ωραίο πράγμα που έχει η πατρίδα μας. Πάντως, ποτέ δεν είναι αργά. Για τους αρχάριους ή για αυτούς που σκέφτονται να ξεκινήσουν τώρα και δειλιάζουν, η λύση είναι μια στολή χειμερινής κολύμβησης από νεοπρέν. Είναι το πιο αγαπημένο μου ρούχο.
