Τον Νίκο Παΐσιο, μάχιμο παθολόγο – λοιμωξιολόγο στο νοσοκομείο «Γεννηματάς», τον γνώρισα το 2007 σ’ ένα μεσημεριανό γεύμα στου Φιλίππου με τον αείμνηστο Γιάννη Μόραλη. Μου έκαναν εντύπωση οι τρομερές του γνώσεις για τη ζωγραφική. Μέσα σε αυτά τα χρόνια που τον παρακολουθώ, κατάφερε να ζυγιάσει αξιοθαύμαστα τις δυο του αγάπες, την ιατρική και την τέχνη. Με την πανδημία βρέθηκε στην πρώτη γραμμή του καθήκοντος μαζί με όλο το ιατρικό προσωπικό του Εθνικού Συστήματος Υγείας. Αντί ευχών, μου έστειλε από το νοσοκομείο μια «ανταπόκριση» από τις τελευταίες ημέρες του 2021 και τις πρώτες του 2022. Ιδού.
με τον ανώνυμο γιατρό ως καβαλάρη φουστανελά να σκοτώνει τον ιό – θανατερό όφι.
«Αγαπητή Μαργαρίτα,
Παράξενη Πρωτοχρονιά, παράξενες γιορτές ζήσαμε στα νοσοκομεία της Αττικής και όλης της χώρας. Στα τέλη του επόμενου μήνα θα συμπληρωθούν δυο χρόνια από την έναρξη της πανδημίας. Σε αυτούς τους χαλεπούς καιρούς, είδαμε και σπουδάσαμε στις πτέρυγες των νοσηλευόμενων με τον ιό, το μεγαλείο αλλά και τη μικρότητα της ανθρώπινης φύσης.
Πρώτα το φως: όλοι όσοι (γιατροί, νοσηλευτές και το προσωπικό όλων των βαθμών) δουλεύουν για τους πληγέντες από την πανδημία, έχουν ήδη ξεπεράσει προ πολλού τα όρια του καθήκοντος και έχουν τεντώσει τις προσωπικές τους χορδές στα όρια της θραύσης. Πρόσφατα, νεαρή συνάδελφος αγαπητή, αφού εφημέρευε για μέρες και αφού είχε ήδη συμπληρώσει δεκαοχτώ συνεχόμενες ώρες εφημερίας, όταν πέθανε ασθενής που είχε αγωνιστεί να τον κρατήσει στη ζωή, κατέρρευσε με λυγμούς και δάκρυα. Δεν είναι που δεν είχε συνηθίσει τον θάνατο (πάντα έχουμε στον νου μας, όσοι έχουμε ταχθεί να υπηρετούμε αρρώστους, τον στίχο του ποιητή: “να που κι ο Μέγας Θάνατος μας γίνηκε αδερφός!”). Λύγισε όχι μόνο για αυτό, αλλά και γιατί δυο χρόνια τώρα έχουμε χάσει όλοι τις οικογένειές μας καθώς και την ελάχιστη υποψία φυσιολογικής ζωής. Αξίζει ωστόσο τον κόπο. Ο,τι μας κρατάει, είναι το παράδειγμα κάποιων ασθενών μας και των συγγενών τους, όπως της γερόντισσας από τη Βόρεια Ηπειρο. Ντυμένη στα μαύρα και με ελληνικά κρυστάλλινα, αλλά δεν είχε μάθει να διαβάζει ούτε είχε τηλέφωνο μαζί της. Κάθε μέρα ερχόταν η κόρη της και μας άφηνε ένα γράμμα να της διαβάσουμε για να μη νιώθει μόνη. Και εκείνη περίμενε, και το γράμμα, και τη στιγμή που θα ήταν να γυρίσει σπίτι. Πώς να μην πέσει κανείς και στη φωτιά ακόμα για να βοηθήσει τους αρρώστους του;
»Επειτα το σκοτάδι: είμαστε υποχρεωμένοι να υπομένουμε αγογγύστως “τους εμπτυσμούς, τα ραπίσματα, τα κολαφίσματα, τας ύβρεις, τους γέλωτας” και τη χυδαία λοιδορία των ανεμβολίαστων. Μα και εδώ αξίζει τον κόπο. Γιατί παρά την ψυχική νύχτα που τους τυλίγει (και γίνονται επικίνδυνοι για τον εαυτό τους και για τους άλλους), η ανθρώπινή τους αξιοπρέπεια πρέπει να παραμένει αλώβητη και τα δικαιώματά τους ακέραια. Ισως εκείνο που μας πονάει περισσότερο και μας γεμίζει πίκρα είναι η στάση κάποιων “συναδέλφων” που μας κοιτάζουν αφ’ υψηλού, ή καλύτερα σαν ασήμαντα μικρόβια στο μικροσκόπιό τους, και αρνούνται να προσφέρουν, λίγο έστω, παραπάνω για τους ασθενείς. Αλλά ας είναι. Τους κρίνει και η Ιστορία του παρόντος.
»Τώρα έχουν αρχίσει να μας κατακλύζουν τα κρούσματα της νέας μετάλλαξης και κάθε νοσοκομείο ξεχωριστά δοκιμάζεται γι’ άλλη μια φορά, πολύ πέρα από τα όρια των αντοχών του. Παρά τις άλλοτε αδιανόητες ουρές έξω από τα τμήματα επειγόντων, παρά την εξίσου αδιανόητη κόπωση του προσωπικού του, ελπίζουμε πως το δημόσιο σύστημα υγείας θα αντέξει και πάλι. Για να γίνει αυτό, όμως, δεν αρκεί μόνο η αυταπάρνηση των λειτουργών του. Χρειάζεται να συνεχίσει ακάθεκτο το εμβολιαστικό πρόγραμμα των πολιτών. Και χρειάζεται ο καθένας μας να έχει συναίσθηση των ευθυνών του απέναντι στον Αλλον, αφού όλοι μοιραζόμαστε την κοινή ανθρώπινη μοίρα.
»Εύχομαι στους αναγνώστες της “Καθημερινής” να γίνει η πανδημία γρήγορα ένας εφιάλτης που πάει, πέρασε. Αλλωστε έχει ήδη “φανεί ολίγο φως και μακρινό σε μέγα σκότος κι έρμο, σπίθα μικρή και μακρινή σε φοβερό σκοτάδι”.
Ν. Π. Παΐσιος»
Ακολουθήστε το kathimerini.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις
Δείτε όλες τις τελευταίες Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, στο kathimerini.gr