Η γνωριμία μου με τον ζωγράφο Τζέιμς Φουτ το καλοκαίρι του 2018 στο Κυπαρίσσι Λακωνίας ξεκίνησε ανορθόδοξα, βρεθήκαμε στο όριο του καβγά: ήταν η πρώτη φορά που πήγαινα σε αυτό το μαγικό μέρος, από τα αγαπημένα της Νταϊάνα και του Ντόντι, ισχυρίζονται οι ντόπιοι. Καθισμένη στο μοναδικό μπαρ, τηλεφωνούσα σε όλους τους Αθηναίους φίλους μου να τους πω πόσο ωραίο ήταν. Στο πέμπτο τηλεφώνημα, ο διπλανός μου που άκουγε αναγκαστικά τα εγκωμιαστικά σχόλια, μου είπε με άπταιστη βρετανική προφορά: «Θα σκάσεις επιτέλους; Ετσι όπως το διαφημίζεις από δω κι από κει, θα μας κουβαληθούν όλοι και ύστερα πάει η μαγεία». Μόνιμος κάτοικος για πολλά χρόνια του χωριού που ισορροπεί ανάμεσα στο πράσινο του Πάρνωνα και το μπλε του Μυρτώου, ήταν αποφασισμένος να υπερασπιστεί μέχρις εσχάτων το μυστικό γι’ αυτό το κρυφό διαμάντι που λίγοι ξέρουν και ακόμα πιο λίγοι επισκέπτονται.
Η επόμενη μέρα μάς βρήκε να τρώμε στο σπίτι του και να μου δείχνει το στούντιό του, όπου ζωγραφίζει τις υπέροχες υδατογραφίες του. Μεγαλωμένος στην Κορνουάλη, έζησε στο Μαρόκο και αγάπησε την Ελλάδα όταν την πρωτογνώρισε στα μέσα της δεκαετίας του ’80. Ερωτεύτηκε τις Σπέτσες, αλλά η τυχοδιωκτική του φύση τον έφερε στο Κυπαρίσσι, όπου έριξε άγκυρα το 1993. Εκτοτε ζωγραφίζει εκεί τις καταπληκτικές του υδατογραφίες. Στις 10 Μαρτίου θα εγκαινιαστεί μια έκθεση στην Image Gallery στην Αθήνα, με την τελευταία ενότητα της δουλειάς του που αφορά αποκλειστικά τον τόπο όπου διαμένει. Τα έργα αυτά έγιναν μέσα στον αποκλεισμό της καραντίνας, που για τον περισσότερο κόσμο λειτούργησε αρνητικά, αλλά τον Τζέιμς τον απογείωσε καθώς δεν θα ήθελε να είναι πουθενά αλλού. Η έλλειψη ταξιδιών τον έκανε να προσηλωθεί ακόμα περισσότερο στη ζωγραφική.
Στη νέα ατομική του υπάρχουν τοπία και στιγμιότυπα από το χωριό και τη γύρω περιοχή. Οπως λέει και ο ίδιος, ζωγράφισε τα απλωμένα ρούχα που ανεμίζουν στον αέρα, αποτύπωσε τον γερο-πετεινό του γείτονα, τα χορταριασμένα καλντερίμια που οδηγούν ψηλά στους εγκαταλειμμένους πλέον ανεμόμυλους, δίπλα στην πολύτιμη πηγή που αναβλύζει γάργαρο νερό, ένα χώρο που στην αρχαιότητα ήταν ιερό Ασκληπιείο. Εβαλε πάνω στο χαρτί χρώματα για να φτιάξει κολυμβητές που βουτούν στα γαλανά νερά, και έριξε κρυφές ματιές σε μικρά ξωκκλήσια ανάμεσα από γέρικους κορμούς και κλαριά δέντρων, με το φως που στραφταλίζει πάνω στην επιφάνεια της θάλασσας. Η έκθεση με τίτλο «Το χωριό μου» είναι πρώτης τάξεως ευκαιρία να μυρίσουμε λίγο το ελληνικό καλοκαίρι προτού αυτό έρθει να μας συναντήσει.
