«Λοιπόν, τι ονειρεύεσαι; Πώς βλέπεις το μέλλον σου σε 10-20 χρόνια;» Οταν ο Οδυσσέας Κυριακόπουλος συναντούσε έναν νέο, του έκανε πάντα την ίδια ερώτηση. Δεν έψαχνε να «θερμομετρήσει» αν ο συνομιλητής του φλεγόταν από φιλοδοξία. Δεν τον ενδιέφερε τόσο αυτό. Ηθελε να ακούει έναν διαφορετικό τρόπο σκέψης, είχε πάντοτε ανοιχτά τα αυτιά του αλλά και το μυαλό του στο καινούργιο. Ηταν από τους ελάχιστους επιτυχημένους ανθρώπους που έχω γνωρίσει με τη σοφία να ξέρει πως η στιβαρή επιχειρηματική διαχείριση πρέπει πάντα να αφήνει χώρο σε αυτό που έρχεται και να μην ολισθαίνει στο ασφαλές, το δοκιμασμένο. Στήριξε τους Ελληνες νέους με πολλές πρωτοβουλίες, κυρίως μέσα από το ALBA, αλλά και ιδρύοντας το Σωματείο Επιχειρηματικότητας Νέων. Ο ίδιος παρέμενε με έναν τρόπο νέος, ο χρόνος δεν βάραινε επάνω του. Και έτσι το άγγελμα του πρόωρου θανάτου του, ύστερα από σύντομη μάχη με τον καρκίνο, μας άφησε παγωμένους και σοκαρισμένους.
Το ωραιότερο στοιχείο του χαρακτήρα του ήταν η άνεση και η ευγένειά του. Το ευπροσήγορόν του. Χαμογελούσε πλατιά και γελούσε τρανταχτά δίχως το γνωστό stiff upper lip, τα σφιχτά χείλη που, όπως λένε οι Αγγλοσάξονες, προδίδουν μια φύση κλειστή και δεσποτική. Παράλληλα με τους νέους, είχε πάντα ξεχωριστή έγνοια για τους εργαζομένους και τους κατοίκους των τοπικών κοινωνιών στα μέρη όπου δραστηριοποιείτο επιχειρηματικά. Αυτό ήταν κάτι που είχαν διδάξει οι αείμνηστοι Πάρις και Καίτη Κυριακοπούλου και στα δυο τους παιδιά, τον Οδυσσέα και τη Φλωρίκα, την ενσυναίσθηση εξ απαλών ονύχων. Ο Οδυσσέας Κυριακόπουλος ως κληρονόμος επιχειρήσεων κατάφερε να μην τον συνθλίψει το βάρος της διαδοχής, των ευθυνών, της ορθής διοίκησης. Δεν είναι ούτε εύκολο ούτε αυτονόητο, ειδικά στην Ελλάδα, πως κάποιος θα αποδειχθεί άξιος συνεχιστής μιας οικογενειακής παράδοσης.
Θα μπορούσε να είναι ένα μαλθακό παιδί, όμως εκείνος διάλεξε στα 14 του χρόνια να κλειστεί μόνος του στην Κοργιαλένειο για να βρει τον δικό του δρόμο. Ως επιχειρηματίας τόλμησε να κάνει τομές και αλλαγές, με οξύτατο ένστικτο σωστών αποφάσεων και καλό ζύγι όταν έκανε κάποιον συνεργάτη του. Ταυτόχρονα πίστευε πως έχοντας μεγαλώσει με οικονομική ασφάλεια είναι ένα τετελεσμένο που δημιουργεί πρωτίστως υποχρεώσεις απέναντι στην κοινωνία, και έτσι βρέθηκε σε ηγετικές θέσεις, όπως στον ΣΕΒ, με διάθεση να προσφέρει και να δίνει διά του δικού του παραδείγματος τη μάχη στην πρώτη γραμμή των προκλήσεων. Τα κατάφερνε χωρίς ποτέ να ευλογεί τα γένια του. Ως πρόεδρος της Λυρικής Σκηνής χρησιμοποίησε τις γνώσεις που είχε αποκομίσει από το επιχειρείν και κατάφερε να εξυγιάνει καταστάσεις σε μια δύσκολη περίοδο για τον θεσμό. Αλλος δεν θα ήθελε το πικρό ποτήρι της συνύπαρξης με συνδικαλιστές και τόσα προβλήματα, αλλά ο ίδιος, που αγαπούσε φανατικά την όπερα και την τέχνη, δεν έκανε πίσω. Η απώλειά του βύθισε στο πένθος την αγαπημένη του σύζυγο Νικόλ, τα παιδιά του, Πάρη και Τζωρτζίνα, Κατερίνα και Αλεξία, και τα τρία εγγόνια του, τον Οδυσσέα, την Αναστασία και τον Θανάση, καθώς και την αδελφή του, Φλωρίκα, με τον γιο της, Γιώργο. H κηδεία του θα γίνει 13:00 το μεσημέρι την Πέμπτη 24/3 στο Α΄ Νεκροταφείο Αθηνών.
