Η πρόσφατη περιοδεία στα ελληνόφωνα χωριά της Κάτω Ιταλίας πρέπει να ήταν το πιο συγκινητικό ταξίδι της Κατερίνας Σακελλαροπούλου στη μέχρι τώρα θητεία της. Το καταλάβαινε κανείς από το κόμπιασμα στον λαιμό και από τα βουρκωμένα μάτια της όταν μαθητές τραγούδησαν τον εθνικό μας ύμνο αλλά και όταν εισέπραττε λόγια αγάπης από ανθρώπους κάθε ηλικίας που έδειχναν την προσήλωσή τους στην ελληνόφωνη πολιτιστική κληρονομιά. Η υποδοχή ήταν πέρα από θερμή, ήταν αδελφική και συναισθηματική, χαρακτηριστική των αδιάρρηκτων δεσμών που έχει αυτή η περιοχή με την Ελλάδα από την αρχαιότητα μέχρι και σήμερα. Η ΠτΔ βρέθηκε εκεί το περασμένο Σαββατοκύριακο με την υπουργό Πολιτισμού Λίνα Μενδώνη έπειτα από πρόσκληση του Ρομπέρτο Καζαλούτσι, προέδρου της Ενωσης Ελληνόφωνων Δήμων της Grecia Salentina, στο πλαίσιο των εορταστικών εκδηλώσεων για την 20ή επέτειο από την ίδρυση της Ενωσης. Ανακηρύχθηκε, μάλιστα, και επίτιμη δημότις της Grecia Salentina σε ειδική τελετή που έγινε στον Δήμο Calimera.
«Ξεκίνησα για τα ελληνόφωνα χωριά της Κάτω Ιταλίας με λιγοστές αποσκευές: κάποιες εικόνες από το “Πολεμόντα”, το συγκλονιστικό κινηματογραφικό οδοιπορικό του Δημήτρη Μαυρίκιου στα χωριά των Γκρεκάνων της Απουλίας, μερικές υπέροχες μελωδίες της περιοχής, όπως το χιλιοτραγουδισμένο “κλάμα του εμιγκράντου”, το “Αντρα μου πάει”», έγραψε στον προσωπικό της λογαριασμό στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης μετά το ταξίδι. «Ποτέ δεν φανταζόμουν τι θα αντίκριζα φτάνοντας εκεί. Μια θάλασσα από ελληνικές σημαίες ν’ ανεμίζουν σε κάθε πλατεία από τα δώδεκα χωριά που επισκέφθηκα, το “Καλώς ήρθατε” να μας υποδέχεται παντού, τα πρόσωπα των παιδιών, των νέων, των ηλικιωμένων να λάμπουν φωτεινά και φιλόξενα».
Στο Κουτροφιάνο, ένα μικρό χωριό, ακούστηκε από τη χορωδία το «Va pensiero» από την όπερα «Ναμπούκο» του Βέρντι σαν μια επίκληση να σταματήσει ο πόλεμος, ενώ στο Μαρτάνο η ΠτΔ άκουσε τους παραδοσιακούς ύμνους της Μεγάλης Εβδομάδας: «Υμνοι συγκλονιστικής δραματικότητας, γραμμένοι στην πανάρχαια γλώσσα των προγόνων, τα γκρίκο, γλώσσα εύηχη, μελωδική, τρανή απόδειξη της ελληνικής συνέχειας στην Κάτω Ιταλία, από την εποχή της Magna Grecia έως τις μέρες μας», επισήμανε η Κατερίνα Σακελλαροπούλου, προσθέτοντας: «Στα ελληνόφωνα χωριά της Απουλίας αντίκρισα την έμπρακτη αγάπη των Κατωϊταλών –Ιταλών στα χαρτιά, μα Ελλήνων στην καρδιά, όπως λένε οι ίδιοι– για τη γλώσσα, τις παραδόσεις, τον πολιτισμό των προγόνων τους. Αναγνώρισα, σε κάθε εκδήλωσή τους, την απόφασή τους να συντηρήσουν αυτόν τον πολιτισμό και ταυτόχρονα να συσφίγξουν ακόμα περισσότερο τον αδελφικό δεσμό με τον ελληνικό λαό. Μα πάνω απ’ όλα, στα λίγα εικοσιτετράωρα που πέρασα κοντά στα ελληνόφωνα αδέλφια μας, βίωσα το παμπάλαιο ελληνικό συμβιωτικό ήθος, που δεν είναι άλλο από γενναιόδωρο μοίρασμα ζωής, αλληλέγγυο στον πόνο και τη συμφορά του άλλου, και πάντοτε έτοιμο να μετέχει στη χαρά του».
