Πλησιάζοντας τον Δαναό, Κυριακή μεσημέρι, για να παρακολουθήσω την προβολή του ντοκιμαντέρ της Μαριάννας Κακαουνάκη, «Αόρατοι», με πρωταγωνιστές ένα ζευγάρι νεαρών Τούρκων εκπαιδευτικών που δραπέτευσαν από τη χώρα τους επειδή κατηγορήθηκαν μετά το πραξικόπημα του 2016 ως τρομοκράτες, δίχως κανένα στοιχείο, μου έκλεψαν την προσοχή οι μαντιλοφορεμένες γυναίκες έξω από τον κινηματογράφο. Με το κεφάλι καλυμμένο και την καμπαρντίνα να τυλίγει το σώμα τους, σκέφτηκα πόσο διαφορετικές είμαστε: εκείνες μεγαλωμένες με τα μουσουλμανικά πιστεύω, με άλλες νόρμες και προτεραιότητες, εμείς με τον ευρωπαϊκό τρόπο ζωής. Αν και συνομήλικη με πολλές από αυτές, ένιωθα να μας χωρίζει μια άβυσσος. Βγαίνοντας από το σινεμά, μιάμιση ώρα αργότερα, καθώς ανεβαίναμε με αυτές τις γυναίκες τα σκαλιά της εξόδου πλάι πλάι, και σκούπιζα ακόμα τα δάκρυά μου, ήθελα να τις γνωρίσω μία προς μία, να τις παρηγορήσω και να τις αγκαλιάσω.
Το ντοκιμαντέρ, με τη συγκλονιστική του αλήθεια, με τον σεβασμό προς τους ανθρώπους αυτούς, με την απλότητά του, συνέτριψε όλα τα στερεότυπα, ιδιαίτερα αυτά που είναι τόσο καλά τοποθετημένα σε μια κρύπτη μέσα στην ψυχή μας, ώστε και εμείς οι ίδιοι να αγνοούμε τη δύναμή τους. Η δουλειά της Κακαουνάκη είναι συνταρακτική. Κάνει αυτό το είδος γυρίσματος που αποκαλείται fly on wall στην τηλεοπτική ορολογία, δηλαδή ο θεατής παρακολουθεί τους πρωταγωνιστές στη ροή της καθημερινότητάς τους, δίχως ουδεμία παρέμβαση, ερώτηση ή εμφάνιση του δημοσιογράφου. Συμβιώνει μαζί τους, ακούει αδιαμεσολάβητους διαλόγους καθώς μοιράζονται τις σκέψεις τους, βλέπει το βρέφος τους να κοιμάται γλυκά στον καναπέ. Χρειάζεται να αναπτυχθεί τυφλή εμπιστοσύνη ανάμεσα σε αυτούς που είναι πίσω από την κάμερα και εκείνους που στέκονται μπροστά της, ώστε να μπορέσει να λειτουργήσει αυτό το σύστημα. Και αυτό ήταν το μεγαλύτερο επίτευγμα της συναδέλφου μας και της ομάδας της.
Ο Εμπουμπεκίρ και η Γκόντσα Καρά με τον γιο τους, που τους συναντάμε πλέον στην Ελλάδα, προσπαθούν να συνέλθουν από ένα τρομερό δράμα που έζησαν στο ταξίδι τους προς την Ελλάδα και να οργανώσουν το μέλλον τους μετά τη φυγή από τη χώρα τους. Εδώ στην Αθήνα τα φέρνουν βόλτα, αλλά οι αργές γραφειοκρατικές διαδικασίες για το άσυλο τους βάζουν σε κατάσταση ρευστότητας και αβεβαιότητας. Η επιθυμία τους είναι να πάνε κάπου που θα αισθάνονται μεγαλύτερη ασφάλεια. Μαζί με το ζευγάρι γνωρίζουμε και τον Αχμέτ, έναν ιατρό εντατικολόγο, που ξεκινάει και αυτός τη ζωή του εδώ από την αρχή, φτιάχνοντας μια υποδομή για να βοηθήσει και άλλους συμπατριώτες του που κατηγορούμενοι αδίκως καταφεύγουν στην Ελλάδα για να γλιτώσουν από ένα αυταρχικό καθεστώς. Το ντοκιμαντέρ θα προβληθεί ξανά και το επόμενο Σαββατοκύριακο στον Δαναό, στις 5:30 μ.μ., για να μας θυμίσει ότι κάποιος που γίνεται ορατός στα μάτια μας γίνεται και στην καρδιά μας. Μια σπουδαία δημοσιογραφική δουλειά της Κακαουνάκη, που μας κάνει να καμαρώνουμε εμείς που είμαστε οι συνάδελφοί της στην «Κ».
Ακολουθήστε το kathimerini.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις
Δείτε όλες τις τελευταίες Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, στο kathimerini.gr