«Τι μου λείπει από εκείνον; Μα, οι φωνές του! Και τι δεν θα έδινα για να τις ξανακούσω μέσα στο Μουσείο. Είχε αυτή την επιβλητική παρουσία που καταλάβαινες ότι έχει περάσει το κατώφλι. Ακόμα κι αν δεν τον είχες δει, τον άκουγες», μου λέει ο Γιώργος Ντούβαλης, ο πιστός και πολύτιμος φύλακας της Πινακοθήκης Γκίκα στην Κριεζώτου, καθώς κοιτάμε την τρυφερή φωτογραφία του Αγγελου Δεληβορριά, που βρίσκεται στην είσοδο. Την πρωτοβουλία για την τοποθέτηση αυτού του πορτρέτου, σαν ένα καλωσόρισμα των επισκεπτών στο παράρτημα που ο διευθυντής, κυριολεκτικά, έστησε με τα χέρια του, την είχε μαζί με τον επιμελητή Κωνσταντίνο Παπαχρίστου: «Ο αείμνηστος Αγγελος έβαλε ο ίδιος ένα ένα τα αντικείμενα στις προθήκες της Πινακοθήκης με αγάπη, προσοχή και μεράκι. Και τώρα που κλείνουν τέσσερα χρόνια από τον θάνατό του, στις 24 Απριλίου, μου έρχονται στο μυαλό αυτές οι κοπιαστικές περίοδοι που τον παρακολουθούσαμε να εργάζεται μερόνυχτα για να είναι όλα έτοιμα», λέει στην «Κ» ο Ντούβαλης, που ξεκίνησε να δουλεύει στο Μπενάκη το 1996 και παρακολούθησε από κοντά τα εγκαίνια του αποκατεστημένου κτιρίου στην Κουμπάρη το 2000, το άνοιγμα του Μουσείου Ισλαμικής Τέχνης το 2004 και αργότερα της Πινακοθήκης Γκίκα.
Ακούγεται παράδοξο αλλά –ναι– σε όλους μας λείπουν οι φωνές του Αγγελου. Τον θυμάμαι να είναι έξαλλος συχνά, κατακόκκινος, με τις φλέβες στον λαιμό να έχουν πεταχτεί και ύστερα από λίγο να ξαναγίνεται ήρεμος και γλυκός, σαν να πέρασε μια ξαφνική μπόρα από πάνω μας. Οι εκρήξεις ήταν αποτέλεσμα του πάθους του για να γίνουν τα πράγματα σωστά, να προχωρήσουν τα σχέδιά του για το καλό του Μουσείου, να βρεθούν οι πόροι σε μια περίοδο κρίσης που όλα είχαν απίστευτη δυσκολία. Τα τελευταία χρόνια στη διοίκηση του οργανισμού ήταν μια πραγματική δοκιμασία για εκείνον: χρειάστηκε να χάσει εργαζομένους, να μικρύνει το ωράριο, να ακυρώσει εκθέσεις, να περιορίσει τον ορίζοντά του. Αυτό τον έφθειρε σε πολύ μεγάλο βαθμό γιατί ποτέ δεν έπαψε να ονειρεύεται. Να οραματίζεται και να φιλοδοξεί να κάνει το Μπενάκη ακόμα καλύτερο. Η αφοσίωσή του ήταν τεράστια, φτιαγμένη από ένα πείσμα που δεν μπορεί να υπάρξει στις ημέρες μας. Ο Αγγελος είχε το Μουσείο ως raison d’ être. Υπήρχε γι’ αυτό.
Συχνά σκέφτομαι ότι ανήκω σε μια γενιά δημοσιογράφων που είχαν την τύχη να συναναστραφούν σπουδαίες προσωπικότητες σαν και εκείνον. Εχουμε μια δουλειά που μας επιμορφώνει καθημερινά με «δασκάλους» και ο Δεληβορριάς μάς σμίλεψε με τις εκπληκτικές του γνώσεις και το μεταδοτικό του πάθος για τον ελληνικό πολιτισμό. Ας είναι ελαφρύ το χώμα που τον σκεπάζει.