«Geçmiş olsun». Μου έσφιγγαν το χέρι όταν έλεγα πως είμαι από το Yunanistan

«Geçmiş olsun». Μου έσφιγγαν το χέρι όταν έλεγα πως είμαι από το Yunanistan

2' 19" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

Στο αεροδρόμιο της Κωνσταντινούπολης καλωσόριζε τους επισκέπτες ένα τεράστιο σήμα που έγραφε «Geçmiş olsun» (περαστικά γρήγορα), για να δηλώσει πως όλη η χώρα τελεί σε πένθος. Οι τουρκικές σημαίες κυμάτιζαν μεσίστιες παντού όπως και η ελληνική στο προξενείο μας στη μεγάλη οδό του Πέραν, την Ιστικλάλ που έμοιαζε να έχει αισθητά λιγότερο κόσμο. Λίγες ημέρες μετά τον σεισμό, ο πόνος, η θλίψη, η βάναυση συνειδητοποίηση πως η ζωή κρέμεται από μια τόση δα κλωστή, δονούσαν τη φωνή κάθε ανθρώπου με τον οποίον μίλησα: καθηγητές πανεπιστημίου, πωλητές σε καταστήματα ρούχων, οδηγούς ταξί, ακόμη και έναν ηλικιωμένο μαγαζάτορα στη Χαλκηδόνα που επισκεύασε με μαεστρία το παλιό κουρδιστό ρολόι χειρός του πατέρα μου. Ολοι μόρφαζαν στο άκουσμα της λέξης Deprem (σεισμός). Αγνωστοι μου έσφιγγαν το χέρι όταν έλεγα πως είμαι από το Yunanistan, με το βλέμμα έδειχναν ευγνωμοσύνη.

«Geçmiş olsun». Μου έσφιγγαν το χέρι όταν έλεγα πως είμαι από το Yunanistan-1
Η γκαλερίστα Ισίκ Γκέντσογλου με τον ζωγράφο Ανδρέα Γεωργιάδη στην έκθεση του τελευταίου.

Το πιο εντυπωσιακό μεταξύ Ελλήνων και Τούρκων είναι πως συνεννοούνται άριστα δίχως τη γλώσσα. Οι χειρονομίες, τα νεύματα, οι εκφράσεις του προσώπου, η στάση του σώματος είναι μια εσπεράντο των Βαλκανίων και της Ανατολικής Μεσογείου, «ομιλουμένη» από τους δύο λαούς, σφυρηλατημένη στους αιώνες της συνύπαρξης. Παρατηρούσα την Ισίκ, ιδιοκτήτρια της γκαλερί Istanbul Concept Gallery που εξέθετε έως τα μέσα Φεβρουαρίου τα έργα του φίλου ζωγράφου Ανδρέα Γεωργιάδη. Μόλις με αντίκρισε κούνησε το κεφάλι της δεξιά – αριστερά με τέτοιον τρόπο που θα μπορούσε να σημαίνει μόνον «Τι συμφορά μας βρήκε, Θεέ μου…». Ο Μουσταφά, υπάλληλος ζαχαροπλαστείου, έβαλε τα δάχτυλά του στο κούτελό του και στα μαλλιά του όπως θα το ‘κανε ένας Κρητικός ή ένας Μακεδόνας. Η Γκιουλσίν που αγαπά τη χώρα μας και μαθαίνει ελληνικά, άνοιξε τα χέρια της να με αγκαλιάσει. Μόλις αποτραβήχτηκα μου είπε: «Στην Ελλάδα φιλάτε στα δυο μάγουλα και αγκαλιάζεστε μία. Στην Τουρκία φιλάμε και αγκαλιάζουμε δυο φορές. Είναι η μόνη μας διαφορά».

«Geçmiş olsun». Μου έσφιγγαν το χέρι όταν έλεγα πως είμαι από το Yunanistan-2
Η ευρωπαϊκή ακτή του Βοσπόρου. Η Πόλη θρηνεί μαζί με την Αντιόχεια, το Χατάι και όλες τις πόλεις που χτυπήθηκαν.

Η αλήθεια είναι ότι δεν ήξερα τι να πω για να προσφέρω παρηγοριά. Αλλος είχε χάσει έναν συγγενή, άλλος δύο, άλλος είχε πολυμελή οικογένεια θαμμένη στα χαλάσματα. Πώς να μαλακώσεις τον πόνο της Εσίν που θρηνούσε δεκατρία ξαδέλφια και θείους; Στέκεσαι βουβός και ανήμπορος να ξεστομίσεις έστω και μια λέξη σε κάποιον που σου λέει πως οι δικοί του έσβησαν ζωντανοί κάτω από τα μπάζα διότι η βοήθεια δεν ήρθε ποτέ. Σε μια μεγαλούπολη με την πλειονότητα των κατοίκων να είναι εσωτερικοί μετανάστες, εκατομμύρια Κωνσταντινουπολίτες έχουν σόγια στην Αντιόχεια και στο Χατάι. Ο πόνος δεν έχει «επίκεντρο», έχει διαχυθεί σε ολόκληρη τη χώρα. Μόνη ανακούφιση η τεράστια κινητοποίηση των πάντων να στείλουν τρόφιμα, είδη πρώτης ανάγκης. Οχι μόνον μέσω οργανισμών αλλά με την παλικαριά να κατεβούν και οι ίδιοι να βοηθήσουν. «Geçmiş olsun», είμαστε και εμείς στο πλάι σας.

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή