«Κάθε φορά που ψηλαφίζω την παλιά πληγή» είναι ο πρώτος στίχος του ποιήματος «Δοσοληψίες» από τη συλλογή «Η γυναίκα στο ασανσέρ» (εκδ. Καστανιώτης, 2018) της καλής συνεργάτιδος και φίλης Τασούλας Επτακοίλη.
Κατά τον κύριο Γκρι, αυτός ο πρώτος στίχος θα μπορούσε να είναι η εναρκτήρια πρόταση ενός διηγήματος, μιας νουβέλας ή και ενός μυθιστορήματος. «Οχι ότι θέλω να μειώσω την αξία της ποιητικής γραφής», σπεύδει να δικαιολογηθεί ο κύριος Γκρι, «αλλά με έναν τέτοιο στίχο είναι σαν να ακούς την αφηγηματική μηχανή να παίρνει μπροστά, και μάλιστα με φόρα. Θέλεις να δεις τι γίνεται στη συνέχεια».
Αυτή η διαπίστωση είναι μάλλον μια νομοτέλεια για όλες τις «παλιές πληγές»: με το που τις ψηλαφίζεις, αναδύεται στην επιφάνεια μια βαθιά ανάγκη κάτι να μην ξεχαστεί ποτέ. Και πράγματι: «Κάθε φορά που ψηλαφίζω την παλιά πληγή», γράφει η Τασούλα, «Τρέμω μην επουλωθεί».
Μετά το αυτοβιογραφικό χρονικό «Αλλο μου ολόκληρο» (εκδ. Πατάκης, 2016), μια δραστική, προσωπική αφήγηση απώλειας, μετά και τον συγκινητικό «Γουργούρη» (εκδ. Πατάκης, 2017), που προοριζόταν για το παιδικό κοινό (αλλά άγγιξε και μερικούς μεγάλους, όπως τον κύριο Γκρι), η παραγωγικότατη Τασούλα (όπου γίνεται λόγος για τη δημοσιογραφική, και άκρως δημιουργική, υπερδραστηριότητά της) εμφανίστηκε με μια συλλογή από σύντομα ποιήματα που όντως θα μπορούσαν να διαβαστούν και σαν μικρές ιστορίες.
Μπορείς να φορτιστείς συναισθηματικά, αλλά μπορείς και να χαμογελάσεις την ίδια στιγμή. Το βάρος στη ζυγαριά μοιάζει αίφνης με χνούδι και η λύπη αλλάζει πολλά χρώματα. Στο ποίημα «Δοσοληψίες», που ο κύριος Γκρι διαβάζει με τέρψη καταμεσής ενός αλλοπρόσαλλου Δεκεμβρίου, το αίσθημα επιβεβαιώνεται. «Τρέμω μην επουλωθεί», γράφει η Τασούλα για την παλιά πληγή, «Γιατί τότε πώς θα βρίσκω / τα ξέφωτα / στο χάος εντός μου; Κάθε βράδυ κλείνω πόρτες και παράθυρα / στις δοσοληψίες με την ειρωνεία. / “Σωπάστε”, λέω στις σκιές. / Θέλω ν’ ακούσω τη φωνή / του παλιού εαυτού μου, / του άτρωτου, / να μου ψιθυρίζει λόγια παρηγορητικά / της επιστροφής. / Το γυρισμό να μου τάζει / από το ταξίδι εκείνο / που δεν έγινε ποτέ».
Κάποιος έφυγε, κάτι χάθηκε, μια μόνωση εγκαθιδρύθηκε με συντριπτικό τρόπο. Περίεργη υπόθεση το πένθος. Το κάθε πένθος, το μεγάλο και το μικρό, το καθημερινό και το σπάνιο, αυτό που αναποδογυρίζει και τσακίζει ζωές όπως ένα παλιρροϊκό κύμα ένα σκαφάκι δεμένο με ασφάλεια στο λιμανάκι. Μα υπάρχει πολλή ζωή μέσα στο πένθος – αλλά για να το νιώσει κάποιος αυτό πρέπει να υπομείνει την πρώτη, τη φοβερή του φάση, που έχει μόνον τρόμο. Αλλά στη συνέχεια κάτι γίνεται, κάπως γίνεται, και σου θυμίζει όλη αυτή τη ζωή που έζησες κάποτε και την κουβαλάς συνέχεια μέσα σου έκτοτε. Το απόσταγμα του πένθους μοιάζει να είναι αυτή η ζωή – αλλά θέλει και μια κάποια τέχνη για να τη νιώσεις.
Μια γυναίκα μόνη στο ασανσέρ, όπως είναι ο τίτλος της ποιητικής συλλογής της Τασούλας, είναι βέβαια μια γυναίκα μόνη. Ομως κάπου πηγαίνει. Και πηγαίνει προς τα πάνω.