Κρόνος, ο θεός που τρώει τα παιδιά του, θα έπρεπε, σε ορισμένες περιπτώσεις, να είναι γυναίκα. Η μάνα κυοφορεί, η μάνα τεκνοποιεί, θηλάζει, ανασταίνει το παιδί, του προσφέρει ένα μέρος της ταυτότητάς του, με την αγάπη της, την τρυφερότητα και την αγκαλιά της απαλύνει το σοκ του αφανισμού που σαρώνει το νεογνό μετά την βίαιη έξοδο από τη μήτρα, μετατρέποντας τον κρύο αυτό κόσμο σε ένα πιο ζεστό, φιλόξενο μέρος.
Αυτή είναι η θεωρία, τουλάχιστον, ή απλώς η μία πλευρά του νομίσματος. Η άλλη είναι ότι, συχνά, η μάνα καταπίνει το παιδί της – συχνότατα με τις καλύτερες, τις ευγενέστερες των προθέσεων. Ανοίγοντας τον «Μαγικό καθρέφτη», το έξοχο ποίημα-παραμύθι για μικρούς και μεγάλους που έγραψε η εκλεκτή, τακτική συνεργάτις της «Κ» Μαριαλένα Σπυροπούλου και εικονογράφησε αριστοτεχνικά η Ντανιέλα Σταματιάδη, ξεχνώ τις μανάδες-αράχνες και θυμάμαι τη (δύσκολη, ζόρικη) μαμά μου στις πιο τρυφερές στιγμές της.
Η φροντισμένη έκδοση (από το Μεταίχμιο) περιλαμβάνει και ένα σύντομο επίμετρο του ψυχιάτρου-ψυχαναλυτή (και ποιητή) Θανάση Χατζόπουλου, μέσα από το οποίο ερμηνεύει, συνοπτικά και κατανοητά, το περίφημο στάδιο του καθρέφτη, την ιστορία δηλαδή που αφηγείται η, επίσης ψυχοθεραπεύτρια, Μαριαλένα Σπυροπούλου (και συγγραφέας της εξαιρετικής νουβέλας «Ρου», από το Μεταίχμιο). Γι’ αυτό και το βιβλίο απευθύνεται τόσο σε παιδιά όσο και στους γονείς τους – ειδικά στις νέες μητέρες που μόλις τώρα έφεραν στον κόσμο ένα μωρό.
Βρισκόμαστε σε βαθιά ψυχαναλυτικά νερά; Οχι ακριβώς· αντίθετα, πλέουμε στον κόσμο ενός άκρως ποιητικού και συγκινητικά λυρικού μύθου. Και όπως όλοι οι μύθοι (σε αντίθεση με τα μυθεύματα), μας λέει μιαν αρχέγονη αλήθεια: το βρέφος αντικρίζει τον εαυτό του στο πρόσωπο της μητέρας, καθρεφτίζεται σε αυτό, και εκείνη με τη σειρά της θα το οδηγήσει στον πραγματικό καθρέφτη και στον δικό του εαυτό για να σταθεί στα δικά του πόδια.
Η ιστορία της Μαριαλένας, με μια εκπληκτική ποιητική οικονομία, εκκινεί από τη στιγμή του έρωτα. Η σύλληψη έρχεται σαν «ένα τσαφ, από ένα φως απόκοσμο». Ακολουθεί η σκηνή της «αναγνώρισης» ανάμεσα στο βρέφος και στη μητέρα. «Και αφού χάιδεψες με τα μάτια τα όρια του προσώπου που σε φρόντιζε», γράφει η συγγραφέας, «άγγιξες τον κόσμο στις άκρες του». Η ιστορία, που είναι η ιστορία του καθενός μας, προχωράει σαν εξερεύνηση και των δύο: «Και η μαμά αγκάλιασε το μικρό της σύμπαν και έσπασε για εκείνο τον καθρέφτη». Με ένα σκανάρισμα του κωδικού στο οπισθόφυλλο με το έξυπνο κινητό του, ο αναγνώστης μπορεί να ακούσει την ίδια τη συγγραφέα να αφηγείται την ιστορία.
Τη μητέρα που σου έδωσε ζωή αλλά σε κλόνισε κιόλας, τη μητέρα που κάποτε χτύπησες με οργή, αλλά που γονάτισες μπροστά της, τη μητέρα που της έκλεισες τα μάτια και καμιά φορά ακούς ακόμα τη φωνή της, τη συναντάς ξανά στον «Μαγικό καθρέφτη» της Μαριαλένας και αυτή τη φορά ήταν σαν να άκουσες ξανά ένα παλιό, αγαπημένο τραγούδι.