Ευτυχισμένος όποιος είχε γιαγιά που του έλεγε παραμύθια. Και εγώ είχα μια τέτοια αγαπημένη παραμυθού. Ποτέ δεν θα ξεχάσω την παρηγοριά που μου έδινε η προσμονή της αφήγησης, όταν έπρεπε σώνει και καλά να πάω για ύπνο μολονότι καθόλου δεν νύσταζα. Θυμάμαι μέσα στο σκοτάδι την παρέα της φωνής της που διηγιόταν για πολλοστή φορά την ίδια ιστορία. Παρέμενε εξίσου συναρπαστική σαν τότε που την πρωτάκουσα και όσο περνούσε η ώρα τα λόγια έσβηναν σιγά σιγά καθώς με έπαιρνε ο ύπνος. Και άλλες φορές η γιαγιά μου νύσταζε πριν από εμάς. Τότε μπέρδευε τα πρόσωπα του παραμυθιού, και η αφήγηση γινόταν άνω – κάτω, ανακατεύοντας στοιχεία και δράσεις από άλλες αφηγήσεις ή τις σκέψεις της ημέρας. Με την αδερφή μου τη διορθώναμε κρυφογελώντας και εκείνη ξυπνούσε, πιάνοντας το νήμα από την αρχή και «πλέκοντας» με τη σωστή σειρά.
Ιδια χαρά –ήταν χαρά, όχι νοσταλγία, ένα συναίσθημα σαν επιτυχημένο ταξίδι στον χρόνο– με κατέκλυσε ακούγοντας αυτές τις ημέρες το cd που συνοδεύει το βιβλίο των παιδικών εκδόσεων «Μάρτης»: «Παραμύθια με την Ξένια. Λίγο φοβιστικά». Σε αυτό η Ξένια Καλογεροπούλου επιλέγει τέσσερα συναρπαστικά ευρωπαϊκά παραμύθια με δράση και περιπέτεια, με στοιχειωμένους πύργους, δράκους, κατεργάρηδες διαβόλους και ήρωες ατσίδες που δεν διστάζουν να τα βάλουν μαζί τους, και τα διαβάζει ωραία και σεμνά. Αγαπησιάρικα και ζωντανά. Οχι σαν ηθοποιός και σπουδαία σκηνοθέτις, και συγγραφέας που είναι. Τα διαβάζει σαν γιαγιά που θέλει λίγο να σε τρομάξει, και λίγο να σε παρηγορήσει, και λίγο να σε ησυχάσει, και λίγο να σε χαϊδέψει για να ξεχάσεις τη φούρια της ημέρας και να αρχίσεις να μπαίνεις στον κόσμο της φαντασίας και των ονείρων. Και να γοητευτείς ανεξαρτήτως ηλικίας. Για τα παιδιά που θα το διαβάσουν, το βιβλίο έχει επίσης μια θαυμάσια εικονογράφηση.