Το «Green Book», που προβάλλεται αυτές τις μέρες στις κινηματογραφικές αίθουσες, θύμισε στον κύριο Γκρι μια παλαιότερη ταινία, την «Ο Μισισιπής καίγεται», που ο Αλαν Πάρκερ γύρισε το 1988. Του τη θύμισε με έναν διεστραμμένο τρόπο, θα πρόσθετα, διότι το «Green Book», ένα γλυκύτατο, συγκινητικό, αστείο και μελωδικότατο ροντ μούβι, ουδεμία σχέση έχει με τον βάρβαρο, σκοτεινό κόσμο του παλαιότερου «Μισισιπή».
Και όμως, στο βάθος, και τα δύο φιλμ πραγματεύονται ζητήματα πολύ κοντινά, δηλαδή τον ρατσισμό στον αμερικανικό Νότο στις αρχές της δεκαετίας του ’60. Επιπλέον, και οι δύο ταινίες είναι βασισμένες σε πραγματικά γεγονότα.
Το «Green Book» έχει ως θέμα την άβολη όσο και βαθιά ανθρώπινη σχέση ανάμεσα σε έναν χαρισματικό, ραφιναρισμένο μαύρο μουσικό, τον σολίστ του πιάνου Ντον Σίρλεϊ, και τον λαϊκό, άξεστο, αλλά καλοκάγαθο Ιταλοαμερικανό σοφέρ του, τον Τόνι «Λιπ» Βαλελόνγκα, οδηγό και φύλακά του σε μια περιοδεία στον αμερικανικό Νότο.
Η ταινία διαδραματίζεται το 1962.
Ο δε «Μισισιπής» εκτυλίσσεται το 1964 στις ίδιες, λίγο-πολύ, περιοχές και αφηγείται την αποστολή του FBI να εντοπίσει τρεις αγνοούμενους (δύο λευκούς και έναν μαύρο), ακτιβιστές των φυλετικών δικαιωμάτων, οι οποίοι, όπως αποδεικνύεται, έχουν δολοφονηθεί.
Ο κύριος Γκρι λέει πως δεν θα μπορούσαν να είναι πιο ανόμοιες οι δύο ταινίες: η μία ξεκινάει με μια ευχάριστη βραδιά σε ένα νάιτ κλαμπ, η δεύτερη με την εν ψυχρώ δολοφονία των τριών ακτιβιστών από την Κου Κλουξ Κλαν, με τη συνεργασία της τοπικής διοικητικής και αστυνομικής αρχής.
Εάν στην πρώτη σκηνή κυριαρχούν η ελαφρά τζαζ και η μπουρλέσκ ατμόσφαιρα ενός νυχτερινού κέντρου εποχής, στη δεύτερη το στομάχι σου σφίγγεται και σε μεγάλο βαθμό εδώ το σασπένς απογειώνει η ρυθμική, ασθμαίνουσα, δραματική (ηλεκτρονική) μουσική υπόκρουση του Τρέβορ Τζόουνς (τακτικού συνεργάτη του Αλαν Πάρκερ· είχε κάνει εξαιρετική δουλειά στον προγενέστερο «Δαιμονισμένο άγγελο»).
Και αν στο φινάλε του «Μισισιπή» δεν αποδίδεται δικαιοσύνη για τα θύματα, στο αντίστοιχο φινάλε του «Green Book», τα όποια συμπλέγματα, οι αγκυλώσεις και οι προκαταλήψεις (και από τις δύο πλευρές) κάμπτονται και η ανθρώπινη αλληλεγγύη γνωρίζει την αποθέωσή της.
Τόσο κοντά κι ωστόσο τόσο μακριά τα δύο φιλμ. Πέρα από τους χαρακτήρες, και φυσικά το γεγονός ότι η μία ταινία κινείται στις σφαίρες της καθαρής, σαδιστικής βίας, ενώ η άλλη φτάνει ώς τις παρυφές της (αλλά με το ρατσιστικό μίσος να κυκλώνει διαρκώς τους πρωταγωνιστές), τη μεγάλη διαφορά ανάμεσα σε δύο αφηγήσεις με κοντινή προβληματική την κάνει η μουσική. Το ριδμ εν μπλουζ, το ροκ εν ρολ, το χιλιμπίλι, τα ντου-γουόπ και οι τζαζικοί ήχοι του «Green Book» (εξαιρετικό soundtrack από την αρχή ώς το τέλος) έρχονται σε άμεση αντίθεση με τα ζοφερά –μα τόσο υποβλητικά– ηχοχρώματα του «Μισισιπή». Η αυτονόητη αλήθεια: ένα κοινωνικό, πολιτικό ή και υπαρξιακό θέμα, όσο σκληρό κι αν είναι, έχει πάντοτε περισσότερες από μία πλευρές για να το αγγίξεις.