Ενας άνδρας ξυπνά από τον ήχο της βροχής / χάρη σ’ ένα όνειρο όπου οι περασμένοι του έρωτες διασχίζουν το δωμάτιό του.// Ο ένας έρωτας περνά ξυστά από τον άλλο. / Περνούν. Δίχως να αγγίζει ποτέ ο ένας τον άλλο. Αυτοί οι διερχόμενοι έρωτες που κινούνται μέσα στο δωμάτιό του.// Ο άνδρας είναι τώρα ξύπνιος./ Δεν μπορεί να κοιμηθεί ξανά./ Οπότε επαναλαμβάνει αυτές τις λέξεις/ ξανά και ξανά:/ Γενναιότητα. Καλοσύνη. Σαφήνεια./ Εντιμότητα./ Συμπόνια. Γενναιοδωρία./ Γενναιότητα. Καλοσύνη. Σαφήνεια./ Εντιμότητα./ Συμπόνια. Γενναιοδωρία».
Ο κύριος Γκρι θυμάται. Θυμάται ένα τραγούδι που αγάπησε στα δεκάξι του και που τιτλοφορείται «Ξεχνώντας» (Forgetting). Ποίημα της Λόρι Αντερσον που μελοποίησε ο Φίλιπ Γκλας το 1986 στο έξοχο άλμπουμ του «Songs from Liquid Days», με μια φωτογραφία του στο εξώφυλλο από τον Ρόμπερτ Μέιπλθορπ: καθισμένος ο συνθέτης, χαϊδεύοντας απαλά το πρόσωπό του, η μορφή του χωρίζεται ανάμεσα στο σκοτάδι και στο φως – όπως και τα αξεπέραστα τραγούδια αυτού του δίσκου.
Το «Forgetting» είναι μια ρέουσα ονειρική αφήγηση, ένα ορμητικό μουσικό ποτάμι που κυλάει χάρη στα επαναλαμβανόμενα αρπέζ του Γκλας –σήμα κατατεθέν των αγχωτικών συνθέσεών του–, αίσθηση που στον ακροατή εντείνεται από τα έγχορδα του Κουαρτέτου Κρόνος, την αιθέρια φωνή της Λίντα Ρόνσταντ και τα εξωγήινα δεύτερα (γυναικεία) φωνητικά των Roches. Κι όλο αυτό αγκαλιάζει τους παράξενους στίχους της Λόρι Αντερσον με θέμα ένα, ας πούμε, υγρό ανδρικό όνειρο μέσα σ’ ένα νυχτερινό δωμάτιο όπου συνωστίζονται φαντάσματα.
Είναι αυτά τα φαντάσματα, όμως, που όχι μόνο τρόμο δεν μοιάζει να προκαλούν, αλλά σε μια στιγμή έντονου συναισθηματισμού ο άνδρας που ξύπνησε απ’ το ανησυχαστικό όνειρο επαναλαμβάνει ένα μάντρα από ηλεκτρισμένες λέξεις, που όμως φορτίζονται από ένα θετικό δυναμό.
Η Λόρι Αντερσον, πλάσμα πολυσχιδές και αεικίνητο, έχει συνεργαστεί σε διάφορες φάσεις με τον Φίλιπ Γκλας, αυτή όμως η στιγμή τους, το «Ξεχνώντας», είναι από αυτές τις σπάνιες και ακριβές στιγμές που δεν θέλεις να ξεχάσεις ποτέ.
Ο κύριος Γκρι θυμήθηκε το τραγούδι που αγάπησε νέος, αλλά που δεν έπαψε να τον συγκινεί έκτοτε, διαβάζοντας πρόσφατα μια ωραία συνέντευξη της Αντερσον στο τελευταίο, κομψότατο όπως πάντα, λογοτεχνικό έντυπο The Happy Reader, που κυκλοφορεί από τον εκδοτικό οίκο Penguin.
Οπως πάντα, η Αντερσον είναι «φευγάτη». Ζει τώρα στην Κοπεγχάγη, όπου συνεχίζει να διαβάζει ακατάπαυστα βιβλία. Τελευταία εμμονή της, ο Ρώσος μελλοντολόγος Νικολάι Φιοντόροφ (1829-1903), γνωστός και ως «πατέρας των διαστημικών ταξιδιών»: ονειρευόταν να κάνει τον γύρο του γαλαξία, για να συγκεντρώσει τη σκόρπια στάχτη των νεκρών και να τους αναστήσει. Σαν τον μοναχικό άνδρα που ξυπνάει μέσα στη νύχτα και ανασταίνει όσους αγάπησε και τον αγάπησαν στο παρελθόν. Οι στίχοι της Αντερσον, η μουσική του Γκλας φέρνουν τον γαλαξία μέσα στο δωμάτιο του ύπνου, μια νύχτα με βροχή.