Λίγους μήνες μετά την αποκάλυψη ότι τα Χειρόγραφα της Νεκράς Θάλασσας ήταν, στην πραγματικότητα, πλαστά και την αναγκαστική αφαίρεσή τους από τη συλλογή του Μουσείου Βίβλου στην Ουάσιγκτον, ο διευθυντής του αμφιλεγόμενου ιδρύματος, Κen McKenzie, εξακολουθεί να προκαλεί με τις δηλώσεις του. Πριν από λίγες ημέρες, υπερασπιζόμενος τη χρήση της Βίβλου στη σχολική εκπαίδευση, δεν δίστασε να χρησιμοποιήσει ως παράδειγμα την… πέτρα που σκότωσε τον Γολιάθ, υποστηρίζοντας ότι «ανακαλύφθηκε στη διάρκεια αρχαιολογικών ανασκαφών» και μπορεί να αποτελέσει αφορμή για μια ενδιαφέρουσα εκπαιδευτική συζήτηση σχετικά με την καθημερινότητα (και τις σφεντόνες) της εποχής του Δαβίδ.
Και αν τέτοιου είδους δηλώσεις προκαλούν θυμηδία σε όσους δεν αισθάνονται ότι απειλούνται από τους αρνητές της εξέλιξης ή της κλιματικής αλλαγής, το πιο ανησυχητικό με τις θεωρίες ατόμων σαν τον McKenzie δεν είναι πως έρχονται σε αντιπαράθεση με την επιστήμη, αλλά ότι προσπαθούν να την οικειοποιηθούν για τους δικούς τους σκοπούς.
Το target group του Μουσείου Βίβλου δεν είναι η μειονότητα των χριστιανών φονταμενταλιστών, αλλά μετριοπαθείς «κανονικοί» άνθρωποι που, ανεξαρτήτως των θρησκευτικών τους πιστεύω, τείνουν να εμπιστεύονται τους αρχαιολόγους περισσότερο από τους δημιουργιστές. Στο ίδιο κοινό απευθύνεται μια σειρά ντοκιμαντέρ, που επιχειρούν να «αποδείξουν» την επιστημονική ορθότητα των Γραφών.
Ακόμη και χωρίς «επιστημονικό» υπόβαθρο, οι μύθοι, και ιδιαίτερα οι θρησκευτικοί, ουδέποτε υπήρξαν ακίνδυνοι. Και όταν μύθοι ηλικίας χιλιάδων ετών υποστηρίζονται από ψευδοεπιστημονικά δεδομένα και διδάσκονται σε παιδιά σχολικής ηλικίας, ο κίνδυνος είναι αμέτρητες φορές μεγαλύτερος.