Το παρελθόν επιστρέφει. Ο κύριος Γκρι θυμάται πως αυτή η πρόταση ακουγόταν στο τρέιλερ της ταινίας τρόμου «Η ομίχλη» (1980) του Τζον Κάρπεντερ: στην επινοημένη παραλιακή πόλη Αντόνιο Μπέι της Καλιφόρνιας, μια μυστηριώδης ομίχλη φέρνει μαζί της τα φαντάσματα πνιγμένων ναυτικών που γυρεύουν εκδίκηση. Ο κύριος Γκρι ήταν δέκα χρόνων όταν προβλήθηκε η ταινία, προκαλώντας αίσθηση – όχι περισσότερη από εκείνη που είχε προκαλέσει ο «Εξορκιστής». Καμία από τις δύο ταινίες δεν μπόρεσε τότε να δει λόγω ηλικίας, πράγμα που πολύ τον δυσαρέστησε, όπως συνέβαινε κάθε φορά που του απαγόρευαν να δει μια ταινία τρόμου.
Τον έσωσαν οι παχουλές, ογκώδεις βιντεοκασέτες λίγα χρόνια μετά. Ετσι μπόρεσε να δει, επιτέλους, πολλές απαγορευμένες ταινίες, από την «Προφητεία» και τον «Λυκάνθρωπο στη Νέα Υόρκη» έως τον «Εξορκιστή», το απόλυτο αριστούργημα που λεγόταν «Λάμψη» και την «Ομίχλη».
Σε αντίθεση, όμως, με το διαβολικό βλέμμα του μικρού Ντέμιαν στην «Προφητεία», τη γραφική σκηνή της μεταμόρφωσης στον «Λυκάνθρωπο» (υπό τους ήχους του «Blue Moon»), το αξιολάτρευτο κοριτσάκι με τα γαστρεντερικά προβλήματα στον «Εξορκιστή» ή τα ανατριχιαστικά δίδυμα κοριτσάκια και τους ανελκυστήρες που ξεχειλίζουν αίμα στη «Λάμψη», από την «Ομίχλη» στον κύριο Γκρι δεν έμειναν οι σκιές των εκδικητικών νεκρών με τα κόκκινα μάτια και τους γάντζους που ξεπροβάλλουν μέσα από την ομίχλη, αλλά η πρωταγωνίστρια της ταινίας, η οποία εργάζεται στον μεγάλο φάρο της πόλης (τα γυρίσματα έγιναν στον ιστορικό φάρο Πόιντ Ρέις της Καλιφόρνιας).
Αυτή είναι η Στίβι Γουέιν, την οποία υποδύεται η (εν πολλοίς άγνωστη) Αντριέν Μπαρμπό, σύζυγος τότε του Κάρπεντερ. Στην «πρώτη γραμμή» ούσα, βλέπει πρώτη την αλλόκοτη ομίχλη και προειδοποιεί τους κατοίκους, κινδυνεύοντας και η ίδια. Για τον κύριο Γκρι το παρελθόν επέστρεψε με την αισθαντική, βραχνή φωνή της Μπαρμπό, τα πληθωρικά της μαλλιά, το ακόμα πιο πληθωρικό μπούστο της και το θηλυκό βλέμμα της, ειδικά όταν, πριν από την έλευση του τρόμου, και όταν όλα ακόμη μυρίζουν θάλασσα στην παραλιακή κωμόπολη, η Στίβι μεταδίδει βελούδινες τζαζ μπαλάντες από τον σταθμό της στον φάρο. Φαντάσματα έχουμε δει από τότε πολλά, και πιο επιτυχημένα, λέει ο κύριος Γκρι, τη Στίβι όμως με το ειρωνικό και συνάμα αισθησιακό χαμόγελο, και με την ακόμα πιο βελούδινη φωνή, να παίζει τζαζ, δύσκολα ξαναβρίσκεις. Ο κύριος Γκρι δεν θυμάται πια τι ακριβώς έπαιζε η Στίβι στον φάρο της, αλλά φαντασιώνεται ότι μέσα σε αυτά που ακούγονται ήταν και το «More Than You Know» με το οποίο κλείνει το φανταστικό άλμπουμ «Moving out», που ο Σόνι Ρόλινς ηχογράφησε το 1954. Μήπως αυτό, όμως, είναι δήλωση αποτυχίας για μια ταινία τρόμου; Αλλά αυτή η ερώτηση δεν αφορά τον κύριο Γκρι. Πέρα από τις εφηβικές μνήμες (και φαντασιώσεις), έβρισκε πάντοτε ενδιαφέρον ότι πρωταγωνίστρια ενός τέτοιου φιλμ είναι μια γυναίκα που αποπνέει ερωτισμό και μια δυναμική εσωτερικότητα. Τα φαντάσματα ξορκίζονται με εξαίσιες μουσικές και ζωντανά σώματα.