Πέρασε και η γιορτή της μητέρας. Μια συγκινητική γιορτή, που δίνει τη δυνατότητα στα παιδιά όλων των ηλικιών να εκφράσουν την αγάπη προς τη μητέρα τους. Με αφορμή αυτήν τη γιορτή αναζωπυρώθηκε μια σκέψη που αφορά ένα μεγάλο μέρος της κοινωνίας και που απέχει, φυσικά, από το πολιτικώς ορθό. Ακόμη και σήμερα, γνωστοί, άγνωστοι, περαστικοί, γυναίκες, αλλά μάλλον περισσότερο άνδρες θέτουν σε καθημερινή βάση ένα αδιάκριτο ερώτημα, με τις παραλλαγές του: «Εσείς, παιδάκι δεν έχετε; Αντε βάλτε μπρος»! Ή, αν έχει αυτή η γυναίκα ένα παιδί: «Μόνο με ένα θα μείνετε;». Και αν η γυναίκα βρίσκεται σε προχωρημένη ηλικία, θα ειπωθεί και το αμίμητο: «Τρέξε να προλάβεις, φεύγει το τρένο».
Παρατηρώ με χιούμορ ότι οι περισσότερες ερωτήσεις πηγάζουν από τον τομέα της μηχανολογίας· οι φράσεις «βάζω μπρος», «φεύγει το τρένο» και άλλες τέτοιες χαριτωμένες εκφράσεις μάς «ταξιδεύουν» στη σφαίρα της παραγωγικής μηχανής, του ήχου του «τσαφ τσουφ το τρένο περνάει» της παιδικής μας ηλικίας, για να μας οδηγήσει στη βιομηχανική επανάσταση, τότε που οι άνθρωποι μετατρέπονταν σε μηχανές.
Η αναπαραγωγή καθίσταται σήμερα μια μηχανική διαδικασία, τεχνητή εν πολλοίς, αν μελετήσουμε προσεκτικά τα στατιστικά στοιχεία των τεχνητών γονιμοποιήσεων. Η γυναίκα δίνει το σώμα της ως σκεύος, είτε το δικό της είτε το δανείζει, για να δημιουργηθεί το θαύμα, η ανθρώπινη ζωή. Τι συμβαίνει όμως με αυτές που δεν μπορούν, με τις σχέσεις που δεν λειτουργούν, και κυρίως με αυτές που δεν θέλουν.
Τη στιγμή που η επιστήμη έχει βρει διάφορους τρόπους να παρακάμψει προβλήματα, από δανεικά ωάρια μέχρι μήτρες και δότες κ.λπ., η κοινωνία και το βλέμμα της στέκεται παραδοσιακά στον θαυμασμό μόνο μιας γυναίκας, αυτής που τα καταφέρνει να γίνει μητέρα. Της μόνης και αδιαίρετης Μαντόνα, της γυναίκας που καθαγιάζεται μέσα από τη μητρότητα, που προσφέρει σώμα και αίμα για να αναστηθούν οι επόμενες γενιές. Η εξιδανίκευση της γυναίκας έρχεται μέσα από τη μητρότητα και αυτό το γνωρίζουν πολύ καλά στο ασυνείδητο τα φύλα και τελικά εγκλωβίζονται σε αυτό.
Κατ’ αρχήν και μόνο μια τέτοια ερώτηση-προτροπή ενός καλοθελητή απέναντι σε μια γυναίκα συνιστά μια κάποιου είδους παραβίαση. Τα ζητήματα που τίθενται είναι πολλά. Μια γυναίκα ενδεχομένως να μην μπορεί να κυοφορήσει, να μην μπορεί ο σύντροφός της, να έχει αποτύχει, να έχει ναυαγήσει η σχέση της, να δυσκολεύεται οικονομικά, να προέρχεται από ένα τόσο δυσλειτουργικό περιβάλλον που να φοβάται, να δυσκολεύεται με τη δέσμευση που θέλει ένα παιδί, να έχει πεθάνει το παιδί της, να είναι ομοφυλόφιλη, να είναι τόσο συνειδητοποιημένη που να μην αποτελεί τη δική της ταυτότητα. Είναι τόσο πολλές οι αποχρώσεις, που αξίζει να τις σκεφτούμε. Διότι το ίδιο βάσανο μπορεί να περνούν και άνθρωποι που έγιναν γονείς. Η εικόνα απέξω απέχει πάντοτε από την πραγματικότητα.
Πόσες γυναίκες βρίσκονται σε κατάθλιψη, σε δύσκολα διαζύγια, σε ψυχικές δυσκολίες που διεγέρθηκαν επειδή έγιναν μητέρες. Και την ίδια στιγμή είχαν να υπομείνουν και το βλέμμα της περιρρέουσας «τι ανάγκη έχεις εσύ, έχεις τα παιδάκια σου».
Τα παιδιά είναι ευτυχία, αλλά δεν είναι λύση. Η αναπαραγωγή είναι ένας τρόπος να εγκαταλείψουμε το εγώ μας προς όφελος ενός άλλου πλάσματος και αυτό είναι σπουδαία κληρονομιά για τους επόμενους που έρχονται. Υπάρχουν όμως αρκετοί που έγιναν γονείς και δεν μετακίνησαν ούτε βήμα το εγώ τους προς όφελος κάποιου, όπως και άλλοι που δεν έγιναν γονείς και είναι δοτικοί και ενσυναισθητικοί άνθρωποι.
Το βλέμμα της κοινωνίας πάνω σε μια γυναίκα σε αναπαραγωγική ηλικία μπορεί να γίνει αιχμηρό. Να βιωθεί σαν μαχαίρι. Αν έχεις παιδί έχεις κάνει κάτι σημαντικό στη ζωή σου, ενώ αν δεν έχεις, ψάχνεις ακόμη τον λόγο της ύπαρξής σου. Θα ήθελα να φανταστώ πώς θα ήταν μια κοινωνία που δεν θα πρόβαλλε ο καθένας τα δικά του στη ζωή του άλλου. Τη δική του επιθυμία για παιδιά θα την κρατούσε για τον εαυτό του ούτε καν για τα παιδιά του, γιατί γνωρίζουμε ότι ο μεγαλύτερος εγκλωβισμός ξεκινά μέσα από τις οικογένειες. Σιγά σιγά, ας προσπαθήσουμε να συνειδητοποιήσουμε ότι ο καθένας από εμάς είναι διαφορετικός μέσα στην ομοιότητά του. Και δεν έχει σημασία τι κάνουμε, αλλά ποιοι γινόμαστε μέρα με τη μέρα.
Γνωρίζω πολλές γυναίκες που τα παιδιά τους έγιναν οι ασυνείδητοι φαλλοί τους, γιατί δεν τα κατάφεραν σε άλλους τομείς, ή για να κρατήσουν δέσμιο τον σύζυγό τους ή για να εκτοξεύσουν την τοξικότητά τους στην κοινωνία. Γνωρίζω και συναισθηματικά απούσες μητέρες, ψυχικά νεκρές. Γνωρίζω συνολικά πονεμένες και ευαίσθητες γυναίκες που η καθεμία κρύβει κάτι οδυνηρό κάτω από το χαμόγελό της. Η μητρότητα είναι η πιο δύσκολη υπόθεση. Είτε έχεις παιδιά είτε δεν έχεις. Γιατί αυτό που μας τυραννά είναι πάντα μέσα μας.