Η Καρολίνα Μέρμηγκα γεννήθηκε στην Αθήνα το 1957, σπούδασε Νομικά και εργάστηκε ως δικηγόρος και δημοσιογράφος. Εχει εκδώσει μεταφράσεις, δύο συλλογές διηγημάτων και τα μυθιστορήματα «Συγγενής» (2013, εκδ. Μελάνι) και «Ο Ελληνας γιατρός» (2016, εκδ. Μελάνι).
Ποια βιβλία έχετε αυτόν τον καιρό πλάι στο κρεβάτι σας;
Τα «The Memory Chalet» του Tony Judt, «Ravel» Jean Echenoz, «Πατρίδα» του Φερνάντο Αραμπούρου.
Ποιος ήρωας/ηρωίδα λογοτεχνίας θα θέλατε να είστε και γιατί;
Εκείνη για την οποία έγραψε ο Δ. Σολωμός «Το όνειρο». Για την οποία κοίταξε τον ουρανό και είπε «Πέστε, αστέρια, Είν’ κανέν’ από τ’ εσάς, που να λάμπη από κει απάνου Σαν τα μάτια της κυράς;».
Διοργανώνετε ένα δείπνο. Ποιους ποιητές ή συγγραφείς καλείτε, ζώντες και τεθνεώτες;
Πάρα πολλούς, αλλά ίσως περισσότερο θα ’θελα τον E. Λ. Ντοκτόροου. Με το πονηρό του χαμόγελο θα μου έλεγε ότι όλοι οι άλλοι δεν αξίζουν και τόσο.
Ποιο ήταν το πιο ενδιαφέρον στοιχείο που μάθατε πρόσφατα χάρη στην ανάγνωση ενός βιβλίου;
«Σύμφωνα με τον Σωκράτη, η ιστορία σου αρχίζει τη στιγμή που ο Ερωτας εισβάλλει μέσα σου. Αυτή η εισβολή είναι ο μεγαλύτερος κίνδυνος της ζωής σου». Από το «Ερως γλυκόπικρος» της Αν Κάρσον.
Ποιο κλασικό βιβλίο διαβάσατε πρόσφατα για πρώτη φορά;
Το «Ιστορικαί αναμνήσεις» του Νικολάου Δραγούμη. Αν δεν θεωρείται κλασικό, θα έπρεπε.
Και ποιο βιβλίο έχετε διαβάσει τις περισσότερες φορές;
Μάλλον «Τον καιρό του Βουλγαροκτόνου» της Π. Δέλτα. Το ξέρω απέξω.
Στο επόμενο βιβλίο σας αληθεύει ότι πρωταγωνιστεί ο Ιωάννης Καποδίστριας; Αν ναι, πώς θα τον δούμε εκεί;
Με τη φράση του T. Σ. Ελιοτ, όταν του ζήτησαν να περιγράψει την πλοκή του έργου του «Φόνος στην Εκκλησία»: «Ενας άνθρωπος επιστρέφει στην πατρίδα του πιστεύοντας ότι θα τον σκοτώσουν, και τον σκοτώνουν». Μέσα από τα μάτια μου βέβαια, με άφατο θαυμασμό αλλά και, επειδή πρόκειται για μυθιστόρημα, με τις αντιφάσεις ενός τραγικού ήρωα.
Πόσο διαφέρει –αν διαφέρει– από τον τόσο επιτυχημένο «Ελληνα γιατρό» το νέο βιβλίο – που και αυτό πραγματεύεται τη νεότερη ελληνική Ιστορία;
Αναρωτιέμαι. Η προσέγγιση είναι τελείως διαφορετική αλλά το χέρι που γράφει το ίδιο, και τα βήματα που πατάνε στο ναρκοπέδιο που λέγεται «Ελληνική Ιστορία» εξίσου προσεκτικά.
Εχετε Facebook, Twitter κτλ.; Εμποδίζουν το γράψιμο ή το εμπλουτίζουν;
Εχω Facebook και με έχει βοηθήσει με το απαραίτητο reality check: «Συχνά αυτός που νόμιζε ότι ήταν διαφορετικός, μαθαίνει πως δεν θα θρέψει την τέχνη του όντας διαφορετικός αλλά ομολογώντας την ομοιότητά του με τους άλλους», όπως είπε ο Καμύ.