Μια αναπάντεχη επέτειος

3' 37" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

Πέρυσι στις 12 Νοεμβρίου ξεκίνησα την πρώτη από μια σειρά οκτώ δόσεων ενός νέου πρωτοκόλλου «σκληρής» χημειοθεραπείας. Δύο εβδομάδες νωρίτερα οι ιατρικές εξετάσεις που έκανα εντόπισαν την ύπαρξη ενός από τους πιο θανατηφόρους καρκίνους στην κεφαλή του παγκρέατος, σε μια περιοχή όπου υπάρχουν πολλά αγγεία και ως εκ τούτου δύσκολα εγχειρήσιμος. Η τραγική ειρωνεία ήταν ότι παρόλο που τα τελευταία 20 χρόνια είχα την τιμή να δώσω τις εναρκτήριες διαλέξεις σε 26 ιατρικά συνέδρια (από παιδιατρικά έως και ογκολογικά), δεν είχα ποτέ κρατήσει τα ονόματα και τα τηλέφωνα των οργανωτών ιατρών αυτών των συνεδρίων που θα μπορούσαν να με καθοδηγήσουν στο πρόβλημα που αντιμετώπιζα. Παρ’ όλα αυτά, με την υποστήριξη άλλων φίλων, ήλθα σε επαφή με τους γιατρούς που ανέλαβαν τελικά τη μετέπειτα θεραπεία μου.

Στις αρχικές μου ερωτήσεις για το πόσο χρόνο προβλεπόταν ότι είχα στη διάθεσή μου, οι απαντήσεις βασίζονταν σε ποσοστά και ανάλογα με το πόσο είχε προχωρήσει η ασθένεια με μέσον όρο τους 6-10 μήνες, ενώ μόνο ένα 7% όσων διαγνώστηκαν με καρκίνο στο πάγκρεας επιβιώνουν πάνω από πέντε χρόνια και λιγότερο από το 2% είναι ζωντανοί ύστερα από 10 χρόνια! Κι όλα αυτά φυσικά, εφόσον ακολουθούσα την προβλεπόμενη χημειοθεραπεία και εγχείρηση, και εφόσον ο οργανισμός μου θα άντεχε στα ενδιάμεσα στάδια. Κι ενώ πριν από μερικές μόλις ημέρες, στα τέλη Οκτωβρίου, θεωρούσα ότι ήμουν ξεγραμμένος, ξαφνικά το μέλλον δεν φαίνονταν και τόσο άσχημο αφού όσα χρόνια κι αν κέρδιζα θα ήταν ένα μεγάλο και ευπρόσδεκτο δώρο. Κι έτσι στη διάρκεια της πεντάμηνης χημειοθεραπείας που ακολούθησε, και παρ’ όλες τις σχετικά ανώδυνες αλλά εντούτοις «ενοχλητικές» παρενέργειες, συνέχισα την επαγγελματική και προσωπική μου ζωή σχεδόν κανονικά γράφοντας ένα νέο βιβλίο (που κυκλοφόρησε τον περασμένο Ιούνιο) καθώς και δύο δεκάδες άρθρα για εφημερίδες και περιοδικά, ενώ έδωσα συγχρόνως και 28 ομιλίες σε ολόκληρη τη χώρα!

Στις 16 Απριλίου επέστρεψα στο νοσοκομείο και την επομένη στο χειρουργείο για μια 9ωρης διάρκειας επέμβαση που ονομάζεται Whipple, από το όνομα του γιατρού που την τελειοποίησε το 1935. Η επέμβαση Whipple (παγκρεατική δωδεκαδακτυλοτομή) είναι μια διαδικασία για την αφαίρεση της κεφαλής του παγκρέατος, του πρώτου μέρους του λεπτού εντέρου (δωδεκαδάκτυλο), της χοληδόχου κύστης και του χοληφόρου αγωγού. Τα υπόλοιπα όργανα επανασυνδέονται για να επιτρέψουν την αφομοίωση των τροφίμων κανονικά μετά τη χειρουργική επέμβαση. Εκτοτε τα πράγματα κυλάνε ομαλά με επανειλημμένες εξετάσεις κάθε τρεις μήνες. Η πρώτη έγινε στα τέλη Ιουλίου και η δεύτερη μόλις πριν από μερικές ημέρες. Και στις δύο περιπτώσεις τα πάντα (Pet Scan, αξονικές και μαγνητικές τομογραφίες) φαίνονται «καθαρά» χωρίς κάποιο απεικονιστικό πρόβλημα παρουσίας καρκίνου, ενώ η επόμενη εξέταση προγραμματίζεται για το νέο έτος!

Πολλοί από εμάς, δικαιολογημένα ή αδικαιολόγητα, πολλές φορές γκρινιάζουμε για το σύστημα υγείας της χώρας μας και για τις ελλείψεις του σε υλικό και ανθρώπινο δυναμικό. Προσωπικά όμως επιτρέψτε μου να αισθάνομαι σήμερα απόλυτη ευγνωμοσύνη προς το ιατρικό και νοσηλευτικό προσωπικό των νοσοκομείων «Αλεξάνδρα» και Αρεταίειο, υπεράξιων του τίτλου τους ως πανεπιστημιακών νοσοκομείων. Ευγνωμοσύνη και ευχαριστίες και στο προσωπικό της Ογκολογικής Μονάδας του Αρεταίειου και ιδιαίτερα στην ιατρό Αγγελική Σφήκα, που ήταν ο άμεσος σύνδεσμός μου σε όλη αυτή τη δοκιμασία. Ευχαριστίες οφείλω επίσης και στην προσωπική μου ιατρό Αφροδίτη Ζάγκα, στον σύζυγό της ιατρό Σοφοκλή Κοντογιάννη και στον φίλο μικροβιολόγο Δημήτρη Αρχοντάκη, που με καθοδήγησαν στα πρώτα δύσκολα βήματα αυτής της περιπέτειας. Και φυσικά, οφείλω την απεριόριστη ευγνωμοσύνη μου σε δύο πραγματικούς ανθρώπους, στους καθηγητές του Πανεπιστημίου Αθηνών, τον ογκολόγο Χρήστο Παπαδημητρίου και τον χειρουργό Αντώνη Βεζάκη, οι οποίοι με έσωσαν κυριολεκτικά από του χάρου τα δόντια!

Ο,τι υπερθετικό κι αν πω γι’ αυτούς τους γιατρούς και για το επιστημονικό (και όχι μόνο) έργο που επιτελούν θα είναι πάρα πολύ λίγο.

Και κάτι τελευταίο: η απόφασή μου να αναφερθώ εξαρχής και δημόσια σε ένα τόσο προσωπικό θέμα υγείας δεν πάρθηκε «ελαφρά τη καρδία», αλλά έπειτα από παρότρυνση δύο αγαπητών μου φίλων ιατρών, που θεώρησαν ότι μια τέτοια αναφορά θα βοηθούσε πολλούς συνανθρώπους μας που αντιμετωπίζουν δύσκολα προβλήματα υγείας. Μια εκτίμηση που αποδείχθηκε πέρα ώς πέρα σωστή. Σήμερα φυσικά δεν τρέφω ψευδαισθήσεις ή αυταπάτες, αλλά παρ’ όλο που βρίσκομαι ακόμη στην αρχή, το τέλος φαίνεται ότι βρίσκεται πολύ πιο μακριά απ’ ό,τι φάνταζε πριν από ένα χρόνο. Γιατί, όπως λέει και ο Πατρινός συμπολίτης μου, ογκολόγος χειρουργός Γιάννης Σπηλιώτης, «σε δέκα χρόνια ο καρκίνος θα είναι μια χρόνια νόσος. Γι’ αυτό μη φοβηθείς και μην αργήσεις, γλυκοχαράζει η νίκη».

* Ο κ. Διονύσης Π. Σιμόπουλος είναι επίτιμος διευθυντής του Ευγενιδείου Πλανηταρίου.

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή