KITTY CROWTHER
Μικρές νυχτερινές ιστορίες
μτφρ. Ξένια Καλογεροπούλου
σελ. 80, εκδ. Μάρτης
Στις «Μικρές νυχτερινές ιστορίες» της Κίτι Κράουθερ, η νύχτα είναι ροζ, έχει το χρώμα του κυκλάμινου. Αυτός είναι άλλωστε ο κοινός τόπος, το μοτίβο που επανέρχεται καλύπτοντας, σαν μανδύας, τις τρεις ιστορίες που η μαμά αρκούδα αφηγείται στο αρκουδάκι της, προτού κοιμηθεί: λες και τρία παιδιά έχουν το ίδιο σημάδι στα γόνατά τους. Αν οι άνθρωποι εξακολουθούν να επινοούν ιστορίες με ζώα, φαίνεται πως τα ζώα ονειρεύονται μύθους με ανθρώπους. Επομένως, είναι μάλλον δίκαιο που τούτες οι πολύχρωμες βινιέτες έχουν για πρωταγωνιστές μία νυχτοφύλακα που ρυθμίζει τον ύπνο στο δάσος, ένα κορίτσι που χάνει τον δρόμο του ψάχνοντας για καρπούς κι έναν κύριο που βουτάει στη λίμνη φορώντας το παλτό του. Τα σχέδια της Κράουθερ μοιάζουν στους ήρωές της: είναι εφηβικά και γέρικα, όπως το πρόσωπο της κυρίας που επιζητά την κατάκλιση του ζωικού βασιλείου χτυπώντας το γκονγκ της, έχουν την ατρόμητη αφέλεια της μικρής Ζόρα, είναι αλλόκοτα και τρυφερά, όπως ο κύριος Μπο, ο υποχόνδριος, με τη ζεστή καρδιά. Κυρίως όμως, είναι αθώα και άγρια, όπως ένα ροζ κυκλάμινο που φυτρώνει αδιάφορα στη μέση ενός καμένου χωραφιού. Υπάρχουν στιγμές που το ροζ –ένα ροζ σαν να έχει βγει από έναν ξεθυμασμένο φωσφορούχο μαρκαδόρο– ξεκολλάει από τη νύχτα και απλώνεται στην αριστερή σελίδα, εκεί όπου κατοικεί το κείμενο, αφού προηγουμένως έχει ποτίσει τα πάντα. Τότε, έρχεται η ώρα που η ροζ νύχτα δραπετεύει από το βιβλίο και μας συναντά η ανταύγεια της. Τα ζώα κοιμούνται στις φωλιές τους παρέα μ’ εμάς: όλοι προσπαθούμε να αντιμετωπίσουμε τον γλυκό τρόμο του σκοταδιού. Μερικές φορές η Κράουθερ σχεδιάζει τις φωλιές των ζώων λες και είναι εσωτερικά σπιτιών, επειδή, ίσως, στις ιστορίες της οι άνθρωποι έχουν μεταμορφωθεί σε ζώα. Ετσι, δεχόμαστε την αντιστροφή: επιτρέπουμε στην αρκούδα να μας ονειρευτεί επειδή, μέσα στ’ όνειρο, τα ζώα έχουν δανειστεί τα χαρακτηριστικά μας. Ούτως ή άλλως, κανείς δεν φαντάστηκε τον εαυτό του όπως είναι. Πιθανότατα, ένα παραμύθι να θυμίζει τον Μπο. Τυλιγμένος στο βαρύ παλτό του, βουτάει στη λίμνη και κολυμπά στον βυθό, νιώθοντας για λίγο πιο «ελαφρύς και χαρούμενος». Ανάλογα κι εμείς βουλιάζουμε στα παραμύθια, ακόμη κι αν δεν έχουμε τον κάστορα να μας προτρέψει. Μόνο που εμείς βγαίνουμε στην όχθη με μουσκεμένα ρούχα. Τσακίζουμε στους ροζ βράχους τα γόνατά μας. Το ροζ είναι το χρώμα το σκληρό: «Εμπρός, ήρθε η ώρα».