Ο κύριος Γκρι έκλεισε το 2019 διατρέχοντας μερικούς ακόμη τίτλους ελληνικής πεζογραφίας. Επιφυλάσσεται να επανέλθει στο κοντινό μέλλον με περισσότερες προτάσεις. Ιδού λοιπόν:
• Χρήστος Χρυσόπουλος, «Αλμα» (Νεφέλη): Ο Χρήστος Χρυσόπουλος μας έχει συνηθίσει σε κείμενα υβριδικά, πεζά που πατάνε πάνω, όχι σε δύο, αλλά σε πολλές βάρκες ταυτόχρονα. Με το ολιγοσέλιδο αυτό νέο πόνημά του, νουβέλα που τείνει να γίνει ποιητικός εσωτερικός μονόλογος και στοχασμός πάνω στη μητρότητα, μας μεταφέρει στον φαινομενικά αποστειρωμένο κόσμο ενός μαιευτηρίου: Η επικείμενη συνάντηση μάνας και παιδιού –κόρης εν προκειμένω– γίνεται μια άλλη μήτρα για σειρά σκέψεων, ονειροπολήσεων, αναμνήσεων και δοκιμών πάνω στην ίδια τη γλώσσα. Αλλοτε εγκεφαλικός και άλλοτε πιο σωματικός, ο συγγραφέας προσπαθεί να ακτινογραφήσει ποιητικά μια κατεξοχήν εσωτερική, υπαρξιακή, μα και ευφρόσυνη, περιπέτεια.
• Καρολίνα Μέρμηγκα, «Κάτι κρυφό μυστήριο» (Μελάνι): Μετά τον ιδιαίτερα επιτυχημένο και δημοφιλή «Ελληνα γιατρό», ένα δραστικό μείγμα μυθοπλασίας, ιστοριογραφίας και οικογενειακού χρονικού, η Καρολίνα Μέρμηγκα επιστρέφει με ένα λοξό ιστορικό μυθιστόρημα που αφορμάται από τη μορφή του Ιωάννη Καποδίστρια. Λέω «λοξό» διότι, μολονότι πιστή και αφοσιωμένη στις πηγές και στα πραγματολογικά στοιχεία της, η συγγραφέας φαίνεται να προτιμά με έναν σοφό τρόπο την εσωτερική περιπέτεια μιας πασίγνωστης ιστορικής φιγούρας η οποία, εν τούτοις, παραμένει έως σήμερα ένα αίνιγμα. Δεν είναι μόνο που ανασυστήνεται η άγρια και ηρωική εποχή του Αγώνα της Ανεξαρτησίας ή η αναβράζουσα Ευρώπη που βαραίνει στο βιβλίο με έναν ιδιαίτερα ελκυστικό τρόπο, είναι η έμφαση στην υπαρξιακή αγωνία ενός ανθρώπου ο οποίος κλήθηκε να αναγεννήσει ένα έθνος.
• Ελένη Γκίκα, «Υπέρ κεκοιμημένων, πενθούντων, οδοιπορούντων» (ΑΩ): «Παλιά καραβάνα» του πολιτιστικού ρεπορτάζ, μα και της μυθοπλασίας, η Ελένη Γκίκα ακονίζει εδώ τη σκέψη και την καρδιά του αναγνώστη με μια σειρά από βιωμένα, ονειρικά, εφιαλτικά, ρεαλιστικά μα και παράδοξα πεζά που ακροβατούν κάπου ανάμεσα στην προσωπική μνήμη και στην ποιητική θέαση των πραγμάτων. Η συγγραφέας έχει έναν δικό της τρόπο να συγκινεί, με μια αφτιασίδωτη, άμεση γραφή που σιγοκαίει, δυναμώνοντας τη θερμοκρασία με έναν διακριτικό, ουσιαστικό τρόπο.
• Ιωάννα Μπουραζοπούλου, «Ο δράκος της Πρέσπας ΙΙ. Κεχριμπαρένια έρημος» (Καστανιώτης): Δεν έχουμε μεγάλη παράδοση στη λογοτεχνία του φανταστικού ή του υπερφυσικού στην Ελλάδα, και είναι ειρωνικό διότι τόσο το δημοτικό τραγούδι όσο και οι παραδόσεις, οι τοπικοί θρύλοι και μύθοι, θα μπορούσαν να ιδωθούν (και) ως ιστορίες φαντασμάτων, ως καθαρόαιμες αφηγήσεις τρόμου. Η Ιωάννα Μπουραζοπούλου, αθόρυβα, διακριτικά, συστηματικά όμως και με ιδιαίτερο δυναμισμό τα τελευταία χρόνια, μοιάζει σαν να έχει βαλθεί να καλύψει ολομόναχη αυτό το κενό. Και μάλιστα με επιτυχία – όχι μόνον κριτική αλλά και εμπορική. Ο παρών τόμος αποτελεί μέρος της λεγόμενης «τριλογίας του Δράκου», αλλά αυτό ας μην αναχαιτίσει κανέναν διότι κάθε μέρος λειτουργεί και διαβάζεται αυτόνομα. Το θέμα με την Μπουραζοπούλου είναι ότι γνωρίζει να φτιάχνει συμπαγείς, μεγαλόπνοες συνθέσεις, καθώς επίσης να χρησιμοποιεί το υπερφυσικό και το φανταστικό για να φωτίσει πτυχές κοινωνικές, ιστορικές, ανθρωπολογικές ακόμη.