«Στην αρχή, νόμισε πως ήταν παλιρροϊκό κύμα». Αυτή είναι η πρώτη πρόταση του «Ανθρώπου που συρρικνώθηκε», του μυθιστορήματος που ο Ρίτσαρντ Μάθεσον εξέδωσε το 1956 στην Αμερική. Ενα από τα πιο σπουδαία βιβλία επιστημονικής φαντασίας του περασμένου αιώνα, το οποίο ο κύριος Γκρι ανακάλυψε στην εφηβεία του, αργά μια νύχτα, στην τηλεόραση. Τυχαία έπεσε πάνω στην κινηματογραφική μεταφορά του, που έγινε το 1957, ξαπλωμένος στον καναπέ-κρεβάτι της θείας του. Χρόνια μετά, διάβασε και το βιβλίο. Και θαύμασε ακόμα μία φορά τον Μάθεσον, τόσο για τη φαντασία του όσο και για τη γραφή του.
Με διακόπτει τώρα για να μου θυμίσει ότι στις 11 Μαρτίου του 2018 είχαμε ξανά αφιερώσει τη στήλη στον Μάθεσον («Κυρία μου, πραγματικά πιστεύετε ότι γνωρίζατε τον άνδρα σας»;). Εκεί λέγαμε ότι ο Μάθεσον υπήρξε αγαπημένος συγγραφέας του Στίβεν Κινγκ· ότι δικά του έργα ήταν το «I am Legend», το «What Dreams May Come», που έγιναν επιτυχημένες ταινίες, και ότι σε δικά του σενάρια βασίστηκαν μερικά από τα κορυφαία επεισόδια της «Ζώνης του Λυκόφωτος».
Τι ήταν όμως το παλιρροϊκό κύμα της πρώτης πρότασης του «Ανθρώπου που συρρικνώθηκε;» Δεν είναι κύμα αυτό που βλέπει να τον πλησιάζει, αλλά μια ραδιενεργή ομίχλη.
Οπως θα ανακαλύψει, καλύτερα να ήταν κύμα, διότι από τις επόμενες κιόλας ημέρες, ο Σκοτ αρχίζει να μικραίνει. Είναι ο άνδρας που συρρικνώνεται – αυτός είναι ο σωστός τίτλος, «άνδρας» αντί του γενικού «άνθρωπος». Διότι στην ιστορία αυτή δοκιμάζεται ο ανδρισμός του – και αυτά ήταν τα φίφτις, όταν ο ανδρισμός περίσσευε: γίνεται ολοένα πιο μικρός απέναντι σε όλους – στη γυναίκα του, στη γάτα του, στην αράχνη που φωλιάζει στο υπόγειο.
Ο Σκοτ απομένει μόνος, αποκομμένος απ’ όλους. Η μονομαχία του με τη –γιγαντιαία πλέον– αράχνη θα του θυμίσει τον ανδρισμό που (νόμιζε ότι) είχε κάποτε, όμως δεν μπορεί να κάνει πίσω. Η ύπαρξή του μοιάζει να εκμηδενίζεται. Ωσπου μια νύχτα χωράει μέσα από τα σιφόνια και βγαίνει στον κήπο, κάτω από την έναστρη νύχτα. Το γρασίδι απλώνεται γύρω του σαν ζούγκλα. Πλησιάζει το απειροελάχιστο. Η ύπαρξη όμως συνεχίζεται ακόμα και στο πιο αδιανόητα μικροσκοπικό της επίπεδο. «Το απίστευτα μικρό και το απίστευτα απέραντο εντέλει συναντιούνται, όπως στο κλείσιμο ενός γιγαντιαίου κύκλου. Κοίταξα ψηλά, λες και με κάποιο τρόπο μπορούσα να αδράξω τον ουρανό, το σύμπαν, κόσμους αναρίθμητους. Ο αργυρός τάπητας του Θεού απλωνόταν μέσα στη νύχτα. Και εκείνη τη στιγμή, ήξερα την απάντηση στον γρίφο του απείρου».
Ο άνδρας-κβάντο ξεγλιστρά σε μια ελευθερία που ουδέποτε είχε διανοηθεί. Στην ελευθερία που ενέχει το να είσαι αθέατος, μικρός, εξαφανισμένος, έτοιμος να εξερευνήσεις διαστάσεις ενός σύμπαντος που αγνοούσες. Ανάλαφρος σαν πούπουλο πλέον. Αυτό που ξεκίνησε σαν εφιάλτης, τώρα μοιάζει με όνειρο.