ELISABETH STROUT
Το όνομά μου είναι Λούσυ Μπάρτον
μτφρ. Μαργαρίτα Ζαχαριάδου
εκδ. Αγρα, σελ. 182
Σε λένε Λούσυ Μπάρτον. Είσαι μια νέα γυναίκα με δύο μικρά κοριτσάκια και νοσηλεύεσαι. Ο άνδρας σου δεν σε επισκέπτεται. Στέλνει ένα γράμμα όμως στη μητέρα σου. Και έρχεται εκείνη. Κάθεται μερικές μέρες και νύχτες στην άκρη του κρεβατιού σου.
Το πιο δύσκολο πράγμα είναι να γράψεις για τη σχέση με τη μητέρα σου. Ιδίως εάν είσαι συγγραφέας. Ιδίως εάν είσαι γυναίκα συγγραφέας. Ιδίως εάν έχεις γεννήσει κόρες. Η μητέρα με έναν βαθύ, επώδυνο, σχεδόν ύπουλο τρόπο έχει καθορίσει τον τρόπο που αντιλαμβάνεσαι τον εαυτό σου. Εχει βάλει τα θεμέλια, χωρίς να σε ρωτήσει καν, για τη σεξουαλικότητά σου.
Ολη σου τη ζωή πασχίζεις να ξεφύγεις από τη μοίρα της προσπαθώντας να σπάσεις το κέλυφος της σιωπής σου και να γράψεις. Επιτέλους να γράψεις. Και όταν τα καταφέρνεις, έρχεσαι αντιμέτωπη πάλι με τη μητέρα σου. Ο,τι μα ό,τι σκαρώνεις, έρχεται εκείνη εκεί στο προσκέφαλο, στην άκρη του κρεβατιού σου και σου λέει ιστορίες από τα παλιά, σου ωραιοποιεί τη ζωή σας, εξιδανικεύει τον πατέρα σου, επιπλήττει τα αδέλφια σου, στέκεται εκεί για σένα αλλά δεν είναι ουσιαστικά εκεί. Ποτέ δεν ήταν. Αλλιώς δεν θα είχες γίνει συγγραφέας.
Είναι στο δικό της παράλληλο σύμπαν και εσύ στέκεσαι ζητώντας από εκείνη λίγη προσοχή, επιδιώκεις να διασταυρώσεις τις μνήμες σου με τις δικές της, να δικαιολογήσεις τη θλίψη σου, την έλλειψη αυτοπεποίθησής σου, εκείνα που σε στιγμάτισαν και σε πόνεσαν, να βρεις μια γραμμή σύνδεσης με αυτό που έγινες και με αυτό που θα γίνεις. Και όμως η μητέρα σου θέλει να σου μιλήσει για τους γείτονες. Είναι πιο εύκολο να μιλάμε για τον χαλασμένο γάμο της παλιάς της φίλης, παρά για τη δική σου μοναξιά, για τα δικά σου προβλήματα στον γάμο. Αλλωστε, εσύ τα κατάφερες. Σίγουρα καλύτερα από εκείνη και τα αδέλφια σου.
Ξέφυγες, Λούσυ-πού-να-σε-πάρει-Μπάρτον. Μια περιπέτεια υγείας είναι και θα περάσει. Και ας μην ήρθε ποτέ ο σύζυγος, παρά στο τέλος να σε δει, και ας χώρισες τελικά, και ας σου κράτησαν θυμό οι κόρες σου μέχρι το τέλος.
Το εξώφυλλο του μυθιστορήματος της Ελίζαμπεθ Στρουτ που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Αγρα.
Είναι καταραμένο είδος οι γυναίκες συγγραφείς. Οι γυναίκες συγγραφείς που έχουν κόρες. Που έχουν και μητέρα και παλεύουν σε όλη τους τη ζωή να τις αναγνωρίσει. Αλλά εκείνη η μητέρα θεωρεί ότι το έχει κάνει αυτό. Για τις μητέρες των γυναικών συγγραφέων η ζωή θα μπορούσε να είναι πιο απλή, απλώς οι κόρες τους επέλεξαν να την μπερδέψουν. Επέλεξαν αυτό το πράγμα που δεν το καταλαβαίνει πια και κανένας. Να θέλεις να γράφεις. Πού ακούστηκε αυτό. Να παρατάς τον άνδρα σου, να μη μαγειρεύεις καλά και να αφήνεις τις κόρες σου αχτένιστες για να γράψεις. Πού ακούστηκε αυτό.
H Ελίζαμπεθ Στρουτ είναι μια τέτοια κόρη. Μια συγγραφέας που περιγράφει την ιστορία μιας κόρης που θέλει να γράψει, με τη μητέρα της. Λίγες μέρες κάθισε μαζί της στο νοσοκομείο και αυτό ήταν αρκετό για να θυμηθεί η Λούσυ Μπάρτον με μια μνήμη από λυγμό, χωρίς όμως τον κόμπο στον λαιμό, τη ζωή της. Οσα πέρασαν και όσα θα έρθουν. Γιατί αφού είναι όλα καλώς καμωμένα γιατί διάολε μερικές γυναίκες σκάβουν και σκάβουν και σκάβουν συνέχεια το τραύμα; Γιατί ζητάνε μέσα τους και έξω τους να βρεθούν για λίγο μόνες με τις σκέψεις τους και αυτό καμιά φορά είναι έγκλημα, ιδίως εάν είσαι γυναίκα, εάν έχεις παιδιά, ιδίως εάν έχεις κόρες. Ισως γιατί όλη η ζωή των γυναικών είναι μια βαθιά ομφαλοσκόπηση γύρω από τη μητέρα. Οσο και αν κατακτήσαμε την ανδρική συντροφιά, εκεί που επιστρέφουμε είναι από εκεί που ξεκινήσαμε. Ιδίως εάν αυτή η σχέση έχει μια τρύπα στην καρδιά.
Η Λούσυ-πού-να-σε-πάρει-Μπάρτον έστειλε ένα γράμμα στη μητέρα της λέγοντάς της «σε αγαπώ». Πήρε ως αντάλλαγμα πίσω μια καρτ ποστάλ με το κτίριο Κράισλερ τη νύχτα. Ο γραφικός χαρακτήρας της μητέρας της δεν της ήταν πια οικείος. Δεν της έγραψε ποτέ ότι την αγαπά και εκείνη. Ακόμα την έχει αυτή την κάρτα.
Ενα συγκινητικό, απελπισμένο και αισιόδοξο την ίδια στιγμή μυθιστόρημα που είναι γραμμένο με την ησυχία της ωριμότητας και του πόνου. Είναι γραμμένο με συμφιλίωση. Ενα μυθιστόρημα που αγγίζει τα τραύματα όσων πασχίζουν να βρουν τη φωνή τους στο γράψιμο μα κυρίως στη ζωή. Αλλωστε, για τις γυναίκες δημιουργούς δεν είναι τίποτα αυτονόητο.