Ο Ηλίας Λ. Παπαμόσχος γεννήθηκε το 1967 στην Καστοριά. Εχει εκδώσει έξι συλλογές διηγημάτων. Η συλλογή του «Η αλεπού της σκάλας και άλλες ιστορίες» τιμήθηκε με το Κρατικό Βραβείο Διηγήματος-Νουβέλας (2016) και μεταφράστηκε στα γαλλικά (Le renard dans l’ escalier, ed. Le miel des anges). Διηγήματά του έχουν μεταφραστεί στα γαλλικά, στα σουηδικά και στα αλβανικά. Η τελευταία του συλλογή διηγημάτων «Η μνήμη του ξύλου» κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Πατάκη.
Ποια βιβλία έχετε αυτόν τον καιρό πλάι στο κρεβάτι σας;
Τα «Diaries» του Robert Musil, «The Collected Stories» του Isaac Bashevis Singer, «Ελευθέριος Βενιζέλος – Ο άνθρωπος, ο ηγέτης» του Νικόλαου Εμμ. Παπαδάκη, «Μπάνιο με τον Γιάννη» του Ηλία Χ. Παπαδημητρακόπουλου (ιδιωτική έκδοση).
Ποιος ήρωας/ηρωίδα λογοτεχνίας θα θέλατε να είστε και γιατί;
Ο Χανς Κάστορπ, ο ήρωας του «Μαγικού βουνού» του Τόμας Μαν, για να μου θυμίζει πως η ανάγνωση ενός βιβλίου είναι τα ναύλα για μιαν άλλη, πληρέστερη ζωή.
Διοργανώνετε ένα δείπνο. Ποιους ποιητές ή συγγραφείς καλείτε, ζώντες και τεθνεώτες;
Τον Κωνσταντίνο Χατζόπουλο, τον Κωνσταντίνο Θεοτόκη, τον Γιώργο Σεφέρη και τον Κωνσταντίνο Καβάφη. Ξέρω πως θα με συγχωρήσουν οι ζώντες.
Ποιο ήταν το πιο ενδιαφέρον στοιχείο που μάθατε πρόσφατα χάρη στην ανάγνωση ενός βιβλίου;
Διάβασα τον «κύριο Μάνι», του Αβραάμ Γεοσούα, και έμαθα πως το κλείσιμο του κύκλου, ενός κύκλου αφηγηματικού εν προκειμένω, αλλά και συνολικότερα, ψυχοπνευματικού, συνιστά τέλος, αλλά και αρχή, δηλαδή το άρρηκτο θανάτου και ζωής.
Ποιο κλασικό βιβλίο διαβάσατε πρόσφατα για πρώτη φορά;
Σχετικά πρόσφατα, αδικαιολόγητα αργά όπως και να ’χει, το κλασικότερο: την «Ιλιάδα».
Και ποιο είναι το βιβλίο που έχετε διαβάσει τις περισσότερες φορές;
Τον «Υπηρέτη» του Ρόμπερτ Μόγχαμ, μια νουβέλα στην οποία βασίστηκε η ομώνυμη ταινία του Τζόζεφ Λόουζι.
Τι μνήμη μπορεί να έχει το ξύλο;
Το ξύλο μπορεί να έχει τη μνήμη του χώματος και του ουρανού, τη μνήμη του τραγουδιού και τη σιωπή του θανάτου.
Υπάρχει ένα κοινό νήμα που να συνδέει τις είκοσι ιστορίες του τόμου;
Ναι, η μνήμη, η μνήμη είναι ο ομφάλιος λώρος που συνέχει και που ενώνει όλες τις συλλογές μου, ένας ομφάλιος λώρος που ευτυχώς δεν κόπηκε, ένας ομφάλιος λώρος που με συνδέει ακόμη με την παιδική μου ηλικία, με κάθε μου ηλικία, ομφάλιος λώρος, και κιβωτός που περιέχει τις εξής εντολές: να διασώσω και να υμνήσω.