Αφού δεν υπάρχει μέτωπο πια, το μέτωπο βρίσκεται παντού, ποιο το νόημα να τιτλοφορείς ακόμη αυτά τα μηνύματα ως «γράμματα απ’ το μέτωπο;», με ρωτάει σε ένα μέιλ του ο κύριος Γκρι, ο οποίος έχει κλειστεί σπίτι του και κοιτάζει τους άδειους δρόμους απ’ το παράθυρό του. Προσπαθώ να τον φανταστώ και εγώ μέσα από τον μικρό θάλαμο του νοσοκομείου.
Πάνω που είχα χαρεί με τα αποτελέσματα των εξετάσεων του παιδιού σας, μου γράφει, ήρθε το κύμα του κορωνοϊού να μετατρέψει τα πάντα σε «πρώτη γραμμή».
Αναρωτιέμαι ποιος θα τερματίσει πρώτος, ο κορωνοϊός ή η λευχαιμία. Πιθανώς ο κορωνοϊός. Η λευχαιμία της κόρης μου μοιάζει να έχει καθυποταχθεί σε πρώτη φάση, αλίμονο όμως, απαιτούνται τουλάχιστον έξι με οκτώ μήνες ακόμη συστηματικής χημειοθεραπείας, με αρκετές διανυκτερεύσεις στο νοσοκομείο, αλλά και με ενδιάμεσες ανάσες στο σπίτι – που τόσο της έχει λείψει. Και μετά αυτό το διάστημα, άλλο τόσο, και περισσότερο, συστηματική παρακολούθηση και συντήρηση. Ισως εκεί, γύρω στο 2022, στις αρχές του, ο μυελός της να παράγει πλέον από μόνος του υγιή κύτταρα και όχι καρκινικά. Λέμε με τη μαμά της: Θα θέλαμε να κοιμηθούμε τώρα και να ξυπνήσουμε τότε. Οταν αυτός ο εφιάλτης θα έχει περάσει.
Το παιδί μετράει –και εμείς μαζί του– σαράντα μία ημέρες συνεχούς νοσηλείας, τις τελευταίες δώδεκα κλεισμένο στους τέσσερις τοίχους εξαιτίας του ιού RSV που το προσέβαλε και ανέστειλε τις τρεις εναπομείνασες χημειοθεραπείες αυτής της πρώτης φάσης, της λεγόμενης «εφόδου» – επίσημος ιατρικός όρος, κανονικός πόλεμος δηλαδή.
Κάπως έτσι, εναλλασσόμαστε στο δωμάτιο με ένα τετράχρονο που μέσα σε σαράντα μέρες μοιάζει να μεγάλωσε μήνες. Ο τρόπος που μιλάει, αυτά που μας λέει, η υπομονή που επιδεικνύει, λες και κάτι τη μετατόπισε βίαια και την ωρίμασε.
«Τι τρώει ο Γατούλης εκεί που είναι;» μας ρώτησε τις προάλλες. Ο Γατούλης ήταν ο γάτος μας, που, άρρωστος με καθολικό καρκίνο στα δεκατρία του, «ξεκουράστηκε» μια νύχτα και «πήγε στ’ αστέρια». Η μικρή ξύπνησε την επομένη και το γατί είχε χαθεί.
Τώρα, ανάμεσα σε φοβερά ξεσπάσματα ενέργειας και απίθανης όρεξης για φαγητό (απότοκα και τα δύο της κορτιζόνης), πέφτει σε περίεργες περισυλλογές και αναρωτιέται αν είναι μόνος του ο Γατούλης «εκεί που είναι» και, κυρίως, τι τρώει «εκεί που είναι».
«Θυμάσαι πώς τον κυνηγούσα μέσα στο παλιό μας σπίτι;» μας ρώτησε. «Παλιό σπίτι» είναι το σπίτι μας, σε αντίθεση με το «νέο σπίτι» που είναι το νοσοκομείο. Δεν μπορέσαμε να της βγάλουμε απ’ το μυαλό την ιδέα ότι το νοσοκομείο δεν είναι «σπίτι».
«Μου λείπει πολύ ο Γατούλης», επαναλαμβάνει κάθε τόσο το τετράχρονο, που αίφνης έχει «μνήμη». Κοιτάζουμε έξω από το παράθυρο εκεί έξω, το ανοιχτό μέτωπο του αόρατου κορωνοϊού. Να κοιμηθούμε ώς το 2022… Αλλά, τότε, ποιος θα είναι δίπλα της;