Αγαπητέ μου Γκρι, θυμάσαι ότι το εφιαλτικό πρωινό της 5ης Φεβρουαρίου βρεθήκαμε με το παιδί στα εξωτερικά ιατρεία του «Ελπίδα», έχοντας μόλις ακούσει τη λέξη «λευχαιμία» για πρώτη φορά. Περιμέναμε να μας δούνε οι αρμόδιοι γιατροί. Το παιδί, όμως, διψούσε κι ένας άγνωστος κύριος, που περίμενε παραπέρα, χωρίς άλλη κουβέντα μάς πρόσφερε νερό. «Περιμένω τον γιο μου», μου είπε. «Οξεία;» ρώτησε μετά. Δεν ήξερα τι να απαντήσω ακόμη τότε. «Για το ΤΑΟ δεν είστε;» ρώτησε μετά. Και πάλι: τι ήταν το ΤΑΟ (Τμήμα Ογκολογικό-Αιματολογικό); Κατάλαβε πως είχε μπροστά του έναν πανικόβλητο πατέρα που δεν μπορούσε να πιστέψει τι του είχε ξημερώσει – ίσως να θυμήθηκε πώς είχε περάσει από αυτό το στάδιο.
«Είστε σε καλά χέρια», μου είπε αμέσως μετά (πολύ γρήγορα αποδείχθηκε ότι είχε δίκιο). «Εμείς κλείνουμε δύο χρόνια. Τελειώνουμε», πρόσθεσε.
Η λευχαιμία βρήκε τον γιο του στα δέκα. Οταν βγήκε μέσα από τη θεραπεία, μαζί με τη μητέρα του, είδα ένα παιδί εύσωμο, ροδαλό, με όλα του τα μαλλιά, που έδειχνε να σφύζει από υγεία.
«Ολα καλά θα πάνε», μου είπε το παιδί χαμογελαστό. «Του είπαμε τα πάντα από την αρχή», μου εξομολογήθηκε η μητέρα του. «Ηξερε ακριβώς τι έχει. Και τον παρακολούθησε ψυχολόγος».
Πενήντα ημέρες μετά, από τον ισόγειο θάλαμο 19, στο ΤΑΟ, έχω θέα απέναντι, στα εξωτερικά ιατρεία. Τα κοιτάζω αναλογιζόμενος εκείνο το φρικτό πρωινό, έτοιμοι πλέον να περάσουμε στη δεύτερη φάση και να συνεχίσουμε για τα άλλα δύο χρόνια για τα οποία είχε κάνει λόγο εκείνος ο καλός άνθρωπος.
Τώρα η κόρη μας δεν έχει πια μαλλιά. Εχει όμως περάσει με «άριστα» τις τρεις πρώτες κομβικές εξετάσεις, παραμένοντας όμως στη ζώνη «ενδιάμεσου κινδύνου».
Αυτή τη στιγμή που σου γράφω τής χορηγούν ενδοφλεβίως την Εντοξάν και μας έχουν προειδοποιήσει για εμετούς. Το λέω αυτό διότι τότε, στις 5 Φεβρουαρίου, και για πολλές μέρες μετά, αδυνατούσα να μιλήσω για «χημειοθεραπεία» αναφερόμενος στο παιδί μου. Ελεγα απλώς «θεραπεία».
Επειτα θυμήθηκα αυτούς τους άγνωστους γονείς. Ονομάτισαν το κακό, πρόφεραν τις λέξεις «παιδικός καρκίνος», «καρκινικά κύτταρα» αναφερόμενοι στο παιδί τους. Θυμήθηκα τον πατέρα μου, τη μητέρα μου και τις δύο αδελφές της (πολυαγαπημένες δεύτερες μανάδες για μένα και τον αδελφό μου), θυμήθηκα τη μικρή αδελφή του πατέρα μου, την αγαπημένη Βιβή – όλοι τους χάθηκαν από καρκίνο. Θυμήθηκα τις άπειρες ώρες που πέρασα στα ογκολογικά από τα δεκαέξι μου. Και όμως, το κουράγιο με το οποίο έλεγα τότε τη λέξη «καρκίνος» με εγκατέλειψε όταν είχε ξαφνικά να κάνει με το παιδί.
«Ποτέ δεν είπα ότι είμαι γενναίος», λέει στο «So Long Marianne» ο Λέοναρντ Κοέν και το επαναλαμβάνω για να παρηγορούμαι για τις μικρές και μεγάλες δειλίες μου. Κυρίως βρήκα το θάρρος χάρη σ’ εκείνη την αγία τριάδα που βρέθηκε μπροστά μου στην πιο δύσκολη στιγμή της ζωής μου. Αυτό το κείμενο είναι αφιερωμένο σε αυτούς, και ας μην το ξέρουν. Είχα πει πως αν η μικρή πάει καλά σε αυτήν την πρώτη φάση, θα έγραφα γι’ αυτούς. Καλά να είναι όπου βρίσκονται, ειδικά τώρα, με όσα συμβαίνουν εκεί έξω.