Επειτα από πέντε χρόνια φιλολογικής έρευνας, ο κορυφαίος μελετητής του Σαίξπηρ καθηγητής Γκάρι Τέιλορ ανακοίνωσε ότι ανακάλυψε ένα κρυμμένο… σαιξπηρικό μυστικό. Πρόκειται για ένα πρόσωπο, κατά τις ενδείξεις στενό συνεργάτη του μεγάλου δραματουργού, τον Τόμας Γουάτσον. Ο Γουάτσον έζησε στην Αγγλία κατά τον 16ο αιώνα, και υπήρξε από τους γνωστότερους συγγραφείς της εποχής του. Ωστόσο, κανένα από τα έργα του δεν έφτασε ώς τις μέρες μας. Τώρα επιστρέφει στο προσκήνιο και μάλιστα με νέα δεδομένα. Ο Τέιλορ διαπίστωσε ότι υπάρχουν στυλιστικοί, βιογραφικοί και ιστορικοί δεσμοί μεταξύ Γουάτσον και Σαίξπηρ (φωτ.). Πιο συγκεκριμένα, ο Γουάτσον είναι ο πιθανότερος συγγραφέας της τραγωδίας «Arden of Faversham» που δημοσιεύθηκε ανώνυμα το 1592. Βασισμένο σε μια περιβόητη δολοφονία της εποχής, το έργο αναφέρεται σε μια γυναίκα που συνωμοτεί με τον εραστή της για να σκοτώσει τον άνδρα της και στη συνέχεια αγωνίζεται να «ξεπλύνει αυτό το αίμα», όπως και η Λαίδη Μακμπέθ. Πολλοί μελετητές πιστεύουν πλέον ότι πέντε από τις σκηνές του «Arden» γράφτηκαν από τους δύο συγγραφείς σε συνεργασία. Η έρευνα του Tέιλορ θα δημοσιευθεί στο περιοδικό The Review of English Studies μέσα στη φετινή χρονιά.
Καταφύγια συγγραφέων
Από τον Καζούο Ισιγκούρο (φωτ.) έως τον Σεμπάστιαν Μπάρι και τον Kολμ Τόιμπιν μερικοί από τους πιο διακεκριμένους αγγλόφωνους πεζογράφους μάς προτείνουν μέσω της εφημερίδας Guardian τα βιβλία που τους εμψυχώνουν και τους κάνουν να ξεχνούν το δύσκολο παρόν. Πιο συγκεκριμένα,ο Σεμπάστιαν Μπάρι επιλέγει το έργο «Meditations» του Μάρκου Αυρηλίου, γραμμένο πριν από 2.000 χρόνια, αλλά όπως λέει ο ίδιος ακτινοβόλο και γεμάτο ψύχραιμους στοχασμούς για τη ζωή. Το μυθιστόρημα «The Fortnight in September» (1931) του Ρ. Σ. Σέρριφ διαλέγει ο Ισιγκούρο, ένα βιβλίο «αθόρυβο» που ταιριάζει στην ιδιοσυγκρασία και τη θεματολογία του, την προσεκτική αποτύπωση της καθημερινότητας, εν προκειμένω μιας οικογένειας στη διάρκεια ενός τυπικού δεκαπενθημέρου διακοπών. Τέλος, ο Ιρλανδός Τόιμπιν μας προτείνει τη «Νίκη» (1915) του Ζόζεφ Κόνραντ, την ιστορία του Χάιστ, πλάνητα του Αρχιπελάγους, που επιχειρεί μία ακραία μορφή αυτού που σήμερα ονομάζουμε «κοινωνική απόσταση».