Διαβάζω ένα μυθιστόρημα που αγαπώ πολύ: τον «Επικίνδυνο οίκτο» του Στέφαν Τσβάιχ. Ο τρόπος που ο συγγραφέας διαχειρίζεται την αφήγηση, το πώς ξεδιπλώνονται οι ήρωες και η ατμόσφαιρα, το πώς η ιστορία σε κάνει να ταυτίζεσαι με όλα τα πρόσωπα, να κατανοείς τις πτυχές τους, με συναρπάζει.
Κάνει τον χρόνο να περνά χωρίς να το καταλάβεις, σου επιτρέπει -σου επιβάλλει- να βυθιστείς μέσα του. Και αν κάτι μπορεί να μας «προσφέρει» η περίοδος που ζούμε, είναι η ευκαιρία να βυθιστούμε, να χαθούμε σε τέτοια αναγνώσματα. Διαβάζω βέβαια πολύ και για την «Ιφιγένεια εν Ταύροις»· έχω μια κρυφή ελπίδα ότι θα βρεθούμε το καλοκαίρι στην Επίδαυρο με το Φεστιβάλ Αθηνών.
Δεν εγκαταλείπω τα σχέδια και την προσπάθεια για την παράσταση, διαβάζω και το έργο και πράγματα που γράφτηκαν για αυτό, γιατί μου προσφέρουν μια αίσθηση κανονικότητας: είναι ό,τι θα έκανα υπό κανονικές συνθήκες. Έτσι αισθάνομαι ότι όλα μπορεί να ξαναγίνουν κανονικά. Αυτό προσφέρει η ποίηση, σε κάνει να διαχειρίζεσαι την πραγματικότητα με ένα τρόπο βαθύ και ουσιαστικό.
Ιδού και ένας στίχος από την «Ιφιγένεια», που νομίζω ότι μας ταιριάζει: «Ποιος άραγε, θεός, θνητός ή θαύμα, θα ανοίξει το φραγμένο δρόμο και λύτρωση θα φέρει απ΄τα δεινά…».
*Η Λένα Παπαληγούρα είναι ηθοποιός