Τις μέρες αυτές διαβάζω ηλεκτρονικώς την αυτοβιογραφία του Γούντι Άλεν. Δεν είναι ένα κείμενο σπουδαίο, έχει όμως πολύ σπουδαίες στιγμές. Τα παιδικά χρόνια, ο ρόλος του σινεμά και της ψευδαίσθησης στη νεύρωσή του, η ενηλικίωση του στη σκηνή των κωμικών του ’50 και του ’60, καθώς και η δημιουργική του χειραφέτηση είναι τα σημαντικά κομμάτια του.
Δεν μου αρέσουν ιδιαίτερα τα κομμάτια που αφορούν τις σχέσεις του, έχουν κάτι λίγο φτηνό, λίγο γεροντίστικα ναρικισιστικό, μια κενότητα. Κι όμως, ακόμα κι αυτά είναι ένα κλειδί για το έργο του: το «Anything Else» ας πούμε αποκαλύπτεται πως είναι η σχέση του με την Λουίζ Λάσερ, τον πρώτο του μάνατζερ και ορισμένους από τους κωμικούς του μέντορες.
Με εκνευρίζουν οι κατηγορίες για το βιβλίο που προέρχονται από μια νεοπουριτανική Αμερική που καταδικάζει χωρίς δίκες και χωρίς αποδείξεις και στηρίζει μια ολόκληρη βιομηχανία στην ψευδο-ηθική αυτού του τύπου. Ο Άλεν, όταν όλο αυτό περάσει, θα παραμείνει μια από τις ελάχιστες απελευθερωτικές μορφές της αμερικανικής τέχνης, παρέα με τους τζαζίστες και τη λογοτεχνία του 20, τις σταθερές αναφορές του.