Με περίμενε από τα γενέθλιά μου να το ανοίξω αλλά δεν προλάβαινα. Έτρεχα πίσω από την ζωή μου κάθε μέρα. Μέχρι που ήρθε αυτή η παύση στην ζωή μου – στην ζωή όλων μας. Και ο χρόνος άρχισε να περισσεύει. Το άνοιξα, λοιπόν, και το τέλειωσα μέσα σε ελάχιστο χρόνο.
Πρόκειται για δεκατρία διηγήματα που έγραψε ο Rilke για την αγάπη και τον έρωτα, από το 1894 έως το 1901. Ο έρωτας στο «Κισμέτ» είναι σχεδόν συνώνυμος με τον θάνατο. Όσο τον πλησιάζεις, τόσο αυτός απομακρύνεται. Ο έρωτας στο «Κισμέτ» ζωντανεύει τους από χρόνια νεκρούς, για να τους ρίξει ξανά στον απόλυτο θάνατο για το χατίρι του. Κάνει τους ανθρώπους να αυτοκτονούν ή τους θυμίζει τις ευθύνες τους απέναντί του και τους βάζει να τρέχουν μακριά του.
Ο νους μας αρνείται να διαχωρίσει την φαντασία από την πραγματικότητα. Τείνουμε να θεωρούμε ως θέσφατο αυτό που εμείς οι ίδιοι έχουμε φτιάξει με την φαντασία μας, και στο τέλος του ζητάμε και τα ρέστα!
Η υπεροψία του έρωτα των πρώτων ημερών στο «Κισμέτ» καταποντίζεται από την επερχόμενη και αναγκαστική συνήθεια. Οι άνθρωποι που ερωτεύονται δεν μπορούν να αγγίξουν ο ένας τον άλλον. Υπάρχει πάντα μια τεράστια απόσταση ανάμεσα τους. Ο έρωτας είναι βαθύς, είναι σκληρός, γίνεται αποκρουστικός, σωπαίνει, κρυώνει, επιμένει, μεταμορφώνεται, αφουγκράζεται και «ζητάει» μ’ έναν διαφορετικό τρόπο από αυτόν που έχουμε συνηθίσει.
Μπορεί να κάνει «τον Θεό πιο πλούσιο» και «ρίχνει φως στην ψυχρή σκιά»!
Η κόρη μου με ρωτάει ξαφνικά: «Τι γράφεις μαμά;». Της λέω: γράφω για ένα βιβλίο που μιλάει για τον έρωτα και την αγάπη ενός σπουδαίου ποιητή και πεζογράφου. Κι εκείνη συνεχίζει: «Η Αγάπη, να γράψεις μαμά, είναι άλλοτε θλιβερή και άλλοτε χαρούμενη! Άλλοτε δυνατή και άλλοτε όχι…»
*Η Πέγκυ Τρικαλιώτη είναι ηθοποιός