Not a joy forever
Από τότε που πέθανε ο Μαρσέλ δε μ’ αρέσει ν’ ακούω τα
πουλιά το πρωί. Τον θυμάμαι που ερχόταν απ’ τα χαράματα
και μου δάγκωνε το μικρό δαχτυλάκι του ποδιού, μη
μπορώντας να καταλάβει πώς ήταν δυνατόν να κοιμάμαι
όταν όλη η φύση ξυπνούσε.
Καλημέρα, ομορφιά μου.
Την πρώτη φορά που του πήραν αίμα χρειάστηκε να του
ξυρίσουν το λαιμό. Δεν το περίμενα, αν και θα ’πρεπε· οι
γάτες, βλέπετε, δεν συνηθίζουν να απλώνουν πρόθυμα το
πόδι στο γιατρό, ούτε να σέρνουν έλκηθρα στα χιόνια. Ενα
μήνα μετά, του κάναμε υπερηχογράφημα.
Μη με ρωτάτε για την ομορφιά.
Προσπάθησα να την αιχμαλωτίσω, μα δεν τα κατάφερα.
Η γάτα του Οδυσσέα
Εγώ δεν είμαι Αργος. Οταν τον είδα να μπαίνει στην αυλή
μετά από τόσα χρόνια, του γύρισα επιδεικτικά την πλάτη.
Ξόδεψα επτά ζωές στα γόνατα της Πηνελόπης περιμένοντάς
τον. Βαρέθηκα τον χτύπο του αργαλειού και τα ψαροκόκκαλα των μνηστήρων. Πάω να πεθάνω κάπου ήσυχα, να ξεχάσω το χάδι του.