Κατά την παρουσίαση του βιβλίου του Χάγκεν Φλάισερ «Πόλεμος και μετά τον πόλεμο, ο δύσκολος γερμανοελληνικός αιώνας» (Κολωνία 2020, αμετάφραστο ακόμη στα ελληνικά) στην «Κ» της Κυριακής 24/5/2020, αναφέρθηκε από τον συντάκτη εκ παραδρομής ότι «η πλειοψηφία των δικαιούχων» (με βάση τη γερμανοελληνική συμφωνία του 1960) που έλαβαν κάποιες αποζημιώσεις «ήταν εβραϊκής καταγωγής».
Στην πραγματικότητα, ο Φλάισερ κατέστησε σαφές, έπειτα από ενδελεχή μελέτη των δακτυλογραφημένων μητρώων της αρμόδιας υπηρεσίας, ότι από τις 96.880 αιτήσεις των Ελλήνων που είχαν πληγεί στο πλαίσιο της Κατοχής και είχαν «αναγνωριστεί» ως τέτοιοι από τις ελληνικές αρχές, μόνο περίπου ένα 4% έλαβε το «μάξιμουμ» των περίπου 5.500 μάρκων, που ήταν η ανώτατη αποζημίωση. Το θλιβερό αυτό ποσό αντιστοιχούσε σε δύο δολοφονημένους συγγενείς πρώτου βαθμού.
Από αυτήν τη μειοψηφική κατηγορία, όσων δηλαδή πήραν το μάξιμουμ της αποζημίωσης εξαιτίας του «μακάβριου προνομίου», το ακριβές είναι ότι η πλειοψηφία ήταν εβραϊκής καταγωγής.
O Φλάισερ πιάνει το νήμα της εξόντωσης των Εβραίων της Ελλάδας από την αναφορά του συνεργάτη του Χίμλερ και του Αϊχμαν, Βισλιτσένυ το 1942, ο οποίος εισηγείται την εξόντωση των Εβραίων επειδή μεταξύ των άλλων θα μπορούσαν να λειτουργήσουν ως πέμπτη φάλαγγα στην περίπτωση μιας σύγκρουσης με τους Βρετανούς.
«Ετσι άρχισε στη Θεσσαλονίκη η αντίστροφη μέτρηση για το Αουσβιτς», γράφει ο ιστορικός. Η δήθεν άγνοια των μονάδων του γερμανικού στρατού αποδεικνύεται και από εσωτερικά έγγραφα των γερμανικών αρχών κατοχής ότι δεν είχε την παραμικρή σχέση με την πραγματικότητα. Ούτε, άλλωστε, η άγνοια ενός αξιωματικού με ευθύνη για το «θεάρεστο» έργο της μεταφοράς, του μετέπειτα Αυστριακού προέδρου Κουρτ Βαλντχάιμ, που ψευδώς με βάση και τα τεκμήρια της επιτροπής για την εξέταση του ρόλου στην οποία συμμετείχε ο Φλάισερ, ισχυρίστηκε ότι έμαθε για την εξόντωση των Ελλήνων Εβραίων πολύ αργότερα. Ιδιαίτερη ήταν η συμμετοχή των μονάδων της Βέρμαχτ στην εξόντωση των Εβραίων στα νησιά.