«Νοικοκυρά 51 ετών από το Α. αυτοκτόνησε…»

«Νοικοκυρά 51 ετών από το Α. αυτοκτόνησε…»

2' 10" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

Πετερ Χαντκε

Ανέμελη δυστυχία

μτφρ. Σπύρος Μοσκόβου

εκδ. Εστία, σελ. 88

Δεν είναι καθόλου εύκολο να μιλάει κανείς για όσα του προκαλούν πόνο, για εκείνα που σημάδεψαν την παιδική του ηλικία. Χρειάζεται ισορροπία και ψυχραιμία για να μπορέσει να τα εκλογικεύσει, να απομονώσει το ουσιαστικό από εκείνο που θα εντυπωσιάσει τον άλλον, που θα τον παρασύρει και θα τον ωθήσει να εισέλθει σε έναν ρόλο ηδονοβλεψία, μακριά από τις λυτρωτικές προθέσεις του συγγραφέα. Αυτή την αρμονία και ισορροπία επιτυγχάνει να προσδώσει, με την κατάλληλη επιλογή των λέξεων, στο τόσο προσωπικό κείμενό του ο Αυστριακός συγγραφέας Πέτερ Χάντκε (1942), ο οποίος βραβεύθηκε με το Νομπέλ Λογοτεχνίας 2019, αν και είχε επικριθεί για τη στάση που κράτησε όταν πραγματοποιήθηκαν οι βομβαρδισμοί στη Σερβία από τις δυνάμεις του ΝΑΤΟ, το 1999.

Στη νουβέλα «Ανέμελη δυστυχία» (1972) ξεκινά η αφήγηση –που πότε γίνεται πρωτοπρόσωπη, πότε τριτοπρόσωπη– με τη δημοσίευση της είδησης της αυτοχειρίας της μητέρας του αφηγητή, το 1971, σε μια τοπική εφημερίδα, και την ομολογία του ότι επιθυμεί να αρχίσει «τη δουλειά του πριν η τόσο έντονη στην κηδεία ανάγκη να γράψει γι’ αυτήν μεταμορφωθεί πάλι σε αμέτοχη βουβαμάρα, με την οποία αντέδρασε στην είδηση της αυτοχειρίας…».

«Νοικοκυρά 51 ετών από το Α. αυτοκτόνησε…»-1

Ο συγγραφέας Πέτερ Χάντκε.

Στην ειλικρινή εξομολόγησή του εξετάζονται το οικογενειακό περιβάλλον στο οποίο μεγάλωσε η μητέρα, η οικογένεια που δημιούργησε η ίδια, οι σχέσεις που ανέπτυξε με τον πατέρα του αφηγητή και αργότερα με τον άντρα που παντρεύτηκε, οι επαφές της με τους άλλους στη μεγαλούπολη αλλά και στην κλειστή επαρχιακή κοινωνία όπου έζησε, καθώς και η «αλλόκοτη» συμπεριφορά της. Το στοιχείο που μετατρέπει τη νουβέλα από μια σύνθεση απλών γεγονότων σε ουσιαστική ενδοσκόπηση είναι η σοβαρή στάση, η φυσική ευγένεια του παρατηρητή, ο οποίος προεκτείνει τις πράξεις και πίσω από αυτές ερμηνεύει, σχολιάζει και συνδέει το προσωπικό, το ατομικό με το γενικό, του προσδίδει κοινά χαρακτηριστικά. Δεν το περιορίζει στο συγκεκριμένο άτομο μεγεθύνοντας είτε τις αρετές είτε τις αδυναμίες του. Η μητέρα του ήταν μια απλή γυναίκα που, όπως γράφει, «απέκτησε αυτοκυριαρχία λόγω αδυναμίας, αλλά δεν το άντεχε. Εγινε ευάλωτη και το έκρυβε πίσω από μια φοβισμένη, υπερβολική αξιοπρέπεια, κάτω από την οποία πρόβαλλε με την παραμικρή προσβολή ένα ανυπεράσπιστο πρόσωπο σε πανικό. Ηταν πολύ εύκολο κάποιος να την ταπεινώσει…».

Τα πιο γνωστά έργα του Πέτερ Χάντκε, ο οποίος είχε συνεργαστεί ως σεναριογράφος με τον σκηνοθέτη Βιμ Βέντερς στην ταινία «Τα φτερά του έρωτα» (1987), είναι: «Η αγωνία του τερματοφύλακα πριν από το πέναλτι», «Περί κοπώσεως», «Η μεγάλη πτώση», «Η αριστερόχειρη γυναίκα».

Η νουβέλα «Ανέμελη δυστυχία», που μεταφράστηκε αριστοτεχνικά από τον Σπύρο Μοσκόβου, για πρώτη φορά κυκλοφόρησε στα ελληνικά το 1983 με τον τίτλο «Αμέριμνη δυστυχία», σε μετάφραση της Νίκης Αϊντενάιερ.

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή