ΟΛΓΑ ΣΕΛΛΑ
Πόσες λέξεις;
Ενα πολιτιστικό μετα-ρεπορτάζ, 1995-2016
πρόλογος: Ρούλα Γεωργακοπούλου
εκδ. Στερέωμα, σελ. 211
Να αγαπάς τη δουλειά σου και να μην τη θεωρείς «δουλειά», πόσο μεγάλη ευτυχία είναι για κάθε άνθρωπο. Την Ολγα Σελλά την έζησα στην «Καθημερινή» για πολλά χρόνια, κάθε μέρα, στο ίδιο πολιτιστικό τμήμα της εφημερίδας, ζυμωθήκαμε, μεγαλώσαμε, ωριμάσαμε ελπίζω… Η Ολγα με το πάθος για τη δουλειά, με πολύχρονη θητεία στο ρεπορτάζ βιβλίου και αργότερα στο θέατρο, ανήκει σε εκείνο το σπάνιο είδος δημοσιογράφων που είναι μαχητές και καλλιτέχνες μαζί, δράση και ποίηση, προ πάντων εραστές της δουλειάς. Η Ολγα Σελλά μάς εξέπληξε με το βιβλίο της «Πόσες λέξεις;», μία τομή του προσωπικού βιώματος στον ιστορικό χρόνο.
Το «Πόσες λέξεις;» –που ανακαλεί την κλασική ερώτηση του συντάκτη προς τον αρχισυντάκτη– είναι ένα χρονικό για τα χρόνια της δημοσιογραφίας στον τομέα του πολιτισμού την περίοδο 1995-2016, τα χρόνια δηλαδή που η θητεία της Ολγας Σελλά στην «Καθημερινή» ήταν συνυφασμένη με την ορμή ενός νέου αιώνα και την αναπόφευκτη μελαγχολία ενός τέλους εποχής. Η Ολγα Σελλά μάς παίρνει από το χέρι με αφετηρία την Ελλάδα του Σημίτη και λίγο πριν ώς την Ελλάδα του 2004, και από τα ευδαίμονα χρόνια πριν από το 2008 στα γεμάτα κλυδωνισμούς ώς τα μέσα της δεκαετίας του 2010. Είναι η ανατομία μιας εποχής με το βλέμμα ενός ανθρώπου ασκημένου να σαρώνει το περιβάλλον, να αρχειοθετεί συνεντεύξεις, να ψυχογραφεί καταστάσεις και ανθρώπους.
Η επίσης δημοσιογράφος και συγγραφέας Ρούλα Γεωργακοπούλου, στον γεμάτο χυμούς πρόλογό της, κοντοστέκεται να μας πει: «Διαβάζοντας τις αναφορές από τα κλασέρ είκοσι ενός χρόνων δημοσιογραφίας, μελαγχόλησα λιγάκι. Θα ήθελα να δω ξανά όλον αυτόν τον κόσμο που πήγαινε για δουλειά χορεύοντας κι ας ήταν και πάνω στα κάρβουνα». Πράγματι… η δουλειά ανέβλυζε, θύμιζε τρένο που έτρεχε σφυρίζοντας, και η αγάπη για το χαρτί ήταν, τότε, αυτονόητη. Ηταν κυτταρική.
Διαβάζοντας όσα η Ολγα Σελλά μοιράζεται μαζί μας (σημαντικά πρόσωπα, πολλά από τα οποία σφράγισαν την πνευματική ζωή, γραφειοκρατικά ήθη, αγορές και φεστιβάλ) αναρωτιέμαι αν το βιβλίο αυτό γεννήθηκε για έναν επιπλέον λόγο: για να σταθμίσει τον κόσμο της δημοσιογραφίας σε ένα χρονικό ορίζοντα που έχει ήδη αποσυρθεί. Με αυτήν την οπτική, το «Πόσες λέξεις;» ξεπερνάει τον αρχικό σκοπό του ή πιθανώς υπηρετεί τη φιλοδοξία του. Το «Πόσες λέξεις;» είναι πιθανόν να γίνει ένα βιβλίο κλασικό στο μέλλον, καθώς έχει συλλάβει τον ρυθμό μιας καθημερινότητας βιωμένης και σφυρηλατημένης, και έχει διασώσει όχι μόνο γεγονότα αλλά και το περιρρέον ήθος. Η γραφή της Ολγας Σελλά, που συνεχίζει ακάματα να δημοσιογραφεί, είναι ανάλαφρη και πυκνή, κυλάει και φωτίζει, ρέει διαρκώς… Ενα βιβλίο που μας υπενθυμίζει πόσο γρήγορα αλλάζει ο κόσμος.