Η Δάφνη Νικήτα γεννήθηκε στη Λευκωσία. Σπούδασε Ιστορία της Τέχνης στο University of Kent και στο Goldsmiths’ College, University of London. Προσκλήθηκε και συμμετείχε στην 53η Μπιενάλε Βενετίας στην ποιητική δράση Making Words. Εχει εκδώσει τις ποιητικές συλλογές: «Μπουκάλια από το ίδιο άρωμα», «Το βροχερό βαγόνι» (εκδ. Το Ροδακιό), «Η περιπέτεια της Μπέττυ και άλλα ποιήματα» (εκδ. poema), «Μαύρα σκυλιά», «Το δέντρο που ανατέλλει», «Το μπλε δείπνο» (εκδ. Καστανιώτη).
Ποια βιβλία έχετε αυτόν τον καιρό πλάι στο κρεβάτι σας;
«Homo Deus, μια σύντομη ιστορία του μέλλοντος» του Γιουβάλ Νόα Χαράρι και «Τα τρία στίγματα του Πάλμερ Ελντριτς» του Φίλιπ Κ. Ντικ.
Ποιος ήρωας/ηρωίδα λογοτεχνίας θα θέλατε να είστε και γιατί;
Η Melisandre ή αλλιώς η «Κόκκινη γυναίκα» από το «Game of thrones», γιατί είναι η πιο αινιγματική ηρωίδα, έχει τη δύναμη της προφητείας και ακολουθεί τον άρχοντα του φωτός. Οπως λέει, «η νύχτα είναι σκοτεινή, γεμάτη τρόμους, αλλά η φωτιά θα τους διώξει όλους καίγοντάς τους».
Διοργανώνετε ένα δείπνο. Ποιους συγγραφείς καλείτε, ζώντες και τεθνεώτες;
Τους: Λουίζ Ελίζαμπεθ Γκλουκ, Αλέν ντε Μποτόν, Στίβεν Κινγκ, Ιζαμπέλ Αλιέντε, Αγκάθα Κρίστι και Φερνάντο Πεσόα.
Ποιο ήταν το πιο ενδιαφέρον στοιχείο που μάθατε πρόσφατα χάρη στην ανάγνωση ενός βιβλίου;
Από το βιβλίο του Χαράρι «Homo Deus» μου εντυπώθηκε το εξής: «Σε σχέση με τα άλλα ζώα, οι άνθρωποι έχουν γίνει θεοί εδώ και καιρό. Δεν μας αρέσει να το σκεφτόμαστε πολύ αυτό, γιατί δεν έχουμε υπάρξει ιδιαίτερα δίκαιοι ή ελεήμονες θεοί».
Ποιο κλασικό βιβλίο διαβάσατε πρόσφατα για πρώτη φορά;
Τη «Δίκη» του Φραντς Κάφκα.
Και ποιο είναι το βιβλίο που έχετε διαβάσει τις περισσότερες φορές;
Το «Βιβλίο της ανησυχίας» του Πεσόα, γιατί είναι ένα ταξίδι μέσα στον κόσμο των αισθήσεων και της πραγματικότητας ενός υπέροχου μυαλού με μια μοναδική γραφή που καθρεφτίζει την ποιητική και συγγραφική δύναμη του δημιουργού.
Τι είναι το μπλε, τελικώς, στο βιβλίο σας; Χρώμα, λύπη, ουρανός;
Ισως και τα τρία. Πιο πολύ όμως το μπλε σαν αιώνιο φως, η ουσία πέρα από το σώμα.
Πόσο σκληρή και πόσο ερεθιστική μπορεί να είναι «η ζωή κάτω από το τραπέζι»;
Οπου δεν υπάρχει χώρος η ζωή γίνεται σκληρή, η ανάγκη όμως για επιβίωση ξυπνάει την επιθυμία, τον πόθο για αυτήν ακόμα κι αν είναι κάτω από το τραπέζι.
«Είμαι τα ταξίδια που δεν έκανα»: ένας σύντομος σχολιασμός;
Γίνομαι αυτό που δεν έχω ακόμη γευτεί, που δεν έχω βιώσει. Γίνομαι, δηλαδή, αυτό που δεν έχω ακόμη απομυθοποιήσει.
500 λέξεις με τη Δάφνη Νικήτα
1' 52" χρόνος ανάγνωσης
