Ο Σταύρος Χριστοδούλου γεννήθηκε στη Λευκωσία το 1963. Σπούδασε Νομικά στην Αθήνα και τα τελευταία 30 χρόνια εργάζεται ως δημοσιογράφος. Το πρώτο του μυθιστόρημα, «Hotel National», κυκλοφόρησε το 2016 από τις εκδόσεις Καλέντη. Το δεύτερο βιβλίο του, «Τη μέρα που πάγωσε ο ποταμός» (εκδ. Καστανιώτη), τιμήθηκε με το Βραβείο Λογοτεχνίας της Ευρωπαϊκής Ενωσης (EUPL) 2020 και με το Κρατικό Βραβείο Μυθιστορήματος της Κύπρου για εκδόσεις του έτους 2018. Πρόσφατα κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Καστανιώτη το τρίτο του μυθιστόρημα, «Τρεις σκάλες Ιστορία».
Ποια βιβλία έχετε αυτόν τον καιρό πλάι στο κρεβάτι σας;
Το μυθιστόρημα του Γιάννη Ξανθούλη «Ζωή μέχρι χθες» (εκδ. Διόπτρα). Ανυπομονώ να βυθιστώ στη ζωή της Αμφιτρίτης Βράνη.
Ποιος ήρωας/ηρωίδα λογοτεχνίας θα θέλατε να είστε και γιατί;
Θα μου αρκούσε να κινηθώ στη σκιά των ηρώων του Αρη Αλεξάνδρου στο «Κιβώτιο». To «γιατί» αφορά το πώς έμαθα να «διαβάζω» τον κόσμο από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου.
Διοργανώνετε ένα δείπνο. Ποιους συγγραφείς καλείτε, ζώντες και τεθνεώτες;
Ας είναι αυτή τη φορά μόνο γυναίκες: Βιρτζίνια Γουλφ, Ζυράννα Ζατέλη, Ιζαμπέλ Αλιέντε, Ελλη Αλεξίου, Σβετλάνα Αλεξίεβιτς, Ελένη Πριοβιόλου, Χάνα Κεντ…
Ποιο ήταν το πιο ενδιαφέρον στοιχείο που μάθατε πρόσφατα χάρη στην ανάγνωση ενός βιβλίου;
Ακολουθώντας τον Χάλιντ Χαλίφα στο συγκλονιστικό μυθιστόρημά του «Ο θάνατος είναι ζόρικη δουλειά» (εκδ. Καστανιώτη) περιηγήθηκα στο λεηλατημένο τοπίο της Συρίας.
Ποιο κλασικό βιβλίο διαβάσατε πρόσφατα για πρώτη φορά;
«Ο θάνατος του Δαντόν» του Γκέοργκ Μπίχνερ.
Και ποιο είναι το βιβλίο που έχετε διαβάσει τις περισσότερες φορές;
Συχνά επιστρέφω στην ποίηση. Τα τελευταία χρόνια, λόγω και του βιβλίου μου, ανέτρεξα πολλές φορές στα «Ημερολόγια καταστρώματος» του Γιώργου Σεφέρη.
Με ποιον τρόπο η κυπριακή τραγωδία γίνεται μυθοπλασία στο βιβλίο σας;
Η κεντρική ηρωίδα μου είναι μια γυναίκα – χώρα. Εχει βιασθεί κατ’ εξακολούθηση το 1974 και από τότε πορεύεται στη ζωή παρέα με τους εφιάλτες της. Από πρώτο χέρι γνωρίζει πως «η μνήμη όπου και να την αγγίξεις πονεί».
Πόσο δύσκολο ήταν να αποτυπωθεί λογοτεχνικά ο πόνος της Χλόης Αρτεμίου;
Ηταν σαν βυθοσκόπηση για να αντιμετωπίσω τη συναισθηματική αναπηρία που σημάδεψε τη ζωή της. Δύσκολο εγχείρημα, γιατί ακουμπώντας στη Χλόη επιχείρησα να μιλήσω για έννοιες που την υπερβαίνουν: όπως τη μνήμη, για παράδειγμα, ή την πατρίδα.
Τι είναι αυτό που αναζητάει πιο πολύ απ’ όλα η ηρωίδα σας; Τη συμφιλίωση; Την ενηλικίωση;
Σκέφτεται πως αν αντικρίσει κατάματα τον βιαστή της θα κοπάσει η θύελλα που μαίνεται μέσα της επί 43 χρόνια. Αυτό που επιθυμεί είναι να κλείσει επιτέλους η χαίνουσα πληγή.
500 λέξεις με τον Σταύρο Χριστοδούλου
1' 55" χρόνος ανάγνωσης
