09.00
Ή κάπου εκεί γύρω… O ξύπνιος κόσμος εισβάλλει με ένα κοτσύφι που ξελαρυγγιάζεται στον ακάλυπτο. Ανοίγω τα μάτια, αγνοώ το σκοτεινό και δυσοίωνο βλέμμα του γάτου και τρέχω όλο προσμονή στο μπαλκόνι: ποιος χθεσινός απειροελάχιστος πράσινος κόμπος έσκασε κι έγινε σήμερα φυλλαράκι, και ποιο φυλλαράκι μεγάλωσε κι άλλο; Μήπως δίψασαν; Μήπως τα ενοχλεί ο ήλιος; Ενα ένα περιεργάζομαι τα φυτά, σκαλίζω το χώμα τους, σκουπίζω τις άκρες τους, ψιθυρίζω ενθαρρυντικά. «Να βλέπεις κάτι να μεγαλώνει», έλεγε η μητέρα μου όταν η ζωή γινόταν ζόρικη, κι αυτό προσπαθώ να κάνω – και σχεδόν κάθε πρωί κάτι έχει φυτρώσει, κάτι έχει μεγαλώσει, σαν μικρή ιδιωτική ανάσταση.
09.30
Καφές και διάβασμα. Δεν θέλω τίποτα άλλο – αλλά πρέπει να θέλω. Κι έτσι μέσα μου ατσαλώνει η απόφαση ότι σήμερα θα δουλέψω σοβαρά. Είμαι έτοιμη να στρωθώ όταν χτυπάει το τηλέφωνο (ήχος αηδονόλαλης ομηρικής σειρήνας): «Ερχομαι», απαντώ κι αρπάζω τα κλειδιά, αδιαφορώντας για τη σαρκαστική ματιά του γάτου.
11.30
Στο αγαπημένο μου καφενείο, λοιπόν. Με υποδέχεται ο Ηρακλής, υπέρτατος άρχοντας, κι αισθάνομαι βασίλισσα. Καταφθάνουν φίλοι και τσακωνόμαστε για τα καυτά θέματα της ημέρας – σήμερα, για τη γαλλική επανάσταση. Πάει μεσημέρι, αποφασίζω ότι πρέπει να φάω κάτι θρεπτικό, χαμογελάω προς το μέρος του Ηρακλή που με ξέρει όσο κανένας κι εκείνος φέρνει κρασί και πατατάκια. Κάπου στο πίσω μέρος του μυαλού μου παραμένει ακλόνητη σαν μπετόν η θαυμάσια απόφαση ότι το απόγευμα θα δουλέψω σκληρά. Ενα κρασάκι ακόμα, ένα καφεδάκι, οι φίλοι εναλλάσσονται, τελικά η γαλλική επανάσταση μου έχει αφήσει πολλά κενά.
15.00
Οπωσδήποτε πρέπει να μαζευτώ σπίτι, αλλά η μέρα είναι τόσο όμορφη. Θα πεταχτώ (ένα πέρασμα μόνο) από τον Κήπο. Τον Εθνικό Κήπο, δηλαδή τον Βασιλικό, δηλαδή τον κήπο που έφτιαξε μια βασίλισσα αφήνοντας πίσω της όση ζωή μπόρεσε αφού δεν μπόρεσε εκείνην που της ζήτησαν. Παλιά ερχόμουν εδώ με βιβλίο, αλλά γρήγορα κατάλαβα ότι δεν είναι μέρος για διάβασμα. Τόσο πολλά συμβαίνουν ολόγυρα, τόσο συναρπαστικά: κάθε δέντρο, κάθε φύλλωμα, κάθε παρτέρι μαίνεται από ζωή. Ζωή φτερωτή, κελαηδιστή, ιπτάμενη ή χοροπηδιστή, ζωή που φυτρώνει κι αλλάζει και ξανα-αλλάζει ζώντας παράλληλα αλλά (ευτυχώς) εντελώς ξέχωρα από τη δική μας. Εδώ είτε κλαις είτε γελάς τα φτερά της καρακάξας θ’ αστράψουν το ίδιο ασημογάλαζα καθώς ξεπετάγεται μέσα από τον θάμνο και το σπουργίτι, η χελώνα, ο φοίνικας της Αμαλίας θα σε κοιτάξουν με την ίδια σωτήρια αδιαφορία. «Να βλέπεις κάτι να μεγαλώνει».
17.00
Πίσω στο σπίτι τρέχω να ταΐσω τον γάτο, που επειδή άργησα σκίζει αργά και μεθοδικά τον καναπέ. Φτιάχνω καφέ και κάθομαι, επιτέλους, να δουλέψω. Σοβαρά. Αλλά εδώ και μέρες είναι μια φράση που μου έχει κολλήσει στο μυαλό, κάπου τη διάβασα αλλά δεν θυμάμαι πού και με ταλανίζει: κατεβάζω βιβλία ψάχνοντάς την, δεν τη βρίσκω, αλλά βρίσκω άλλες. Πολλές, και τόσο ωραίες. Χάνομαι μέσα τους.
19.00
Ωρα για νέα. Ανοίγω την τηλεόραση, ακούω όσα ήδη ξέρω ενώ σκέφτομαι ότι πρέπει να μαγειρέψω κάτι θρεπτικό για το βράδυ.
19.50
Ωρα και για περισσότερα (εντελώς ίδια) νέα, σε άλλο κανάλι. Παρακολουθώ με προσήλωση όσα ήδη ξέρω τρώγοντας πατατάκια μέσα από το σακούλι (αύριο θα μαγειρέψω κάτι εξαιρετικά υγιεινό), και όταν χτυπά το τηλέφωνο εξηγώ με ύφος ενοχλημένο ότι είμαι πολύ απασχολημένη. Αμέσως μετά, αφού ακούσω και τον καιρό (μπορεί η ΕΜΥ να έβγαλε έκτακτη ανακοίνωση τα τελευταία δέκα λεπτά), θα κάτσω να δουλέψω. Σοβαρά.
21.00
Φτιάχνω καφέ και λίγο πριν πιάσω δουλειά βάζω λίγη τζαζ. Με πλημμυρίζει τέτοια χαρά που ακόμα και το δηλητηριώδες βλέμμα του γάτου δεν με κλονίζει. Ακούω τη Γαλάζια Ραψωδία του Γκέρσουιν και βγαίνω στο μπαλκόνι: το φεγγάρι είναι χαμηλό και τα φώτα των γειτόνων πάντα εκεί, ανθρώπινη θαλπωρή χωρίς λόγια. Τόσες μουσικές, τόσες φράσεις που δεν χρειάζονται τίποτα παραπάνω. Τι άλλο να πεις, τι άλλο να γράψεις όταν όλα έχουν ειπωθεί; Ρωτάω τα φυτά, ένα ένα.
23.00
Δεν καταλαβαίνω πώς πέρασε η ώρα. Ο γάτος έχει ήδη απομακρυνθεί γυρίζοντάς μου περιφρονητικά την πλάτη. Η μέρα έκλεισε, δεν πειράζει· αύριο θα δουλέψω πολύ σοβαρά, είναι βέβαιο, αλλά κι απόψε δεν θα αποβλακωθώ: θα δω ένα μορφωτικό ντοκιμαντέρ – όχι πια χαζές σειρές.
00.00
…μέχρι ώρα αδιευκρίνιστη: Βλέπω μια ολόκληρη πολύ χαζή σειρά και γλιστρώ στον ενύπνιο κόσμο μου (ή εκείνος σ’ εμένα). Υπάρχουν κι εδώ φίλοι και καφέδες, κρασιά και κελαηδίσματα και οι ωραιότερες φράσεις του κόσμου. Υπάρχει και το γουργούρισμα του γάτου μου που κάποια μέρα, δεν μπορεί, θα τ’ ακούσω στ’ αλήθεια.
ΥΓ.: Μη ζητάτε από τους συγγραφείς όλη την αλήθεια για τη ζωή τους. Σαν τις παλιές μαγείρισσες, όταν δίνουν τη συνταγή αφήνουν πάντα κάτι απέξω.
Ενα εικοσιτετράωρο με τη συγγραφέα Καρολίνα Μέρμηγκα
3' 36" χρόνος ανάγνωσης
«“Να βλέπεις κάτι να μεγαλώνει”, έλεγε η μητέρα μου όταν η ζωή γινόταν ζόρικη, κι αυτό προσπαθώ να κάνω – και σχεδόν κάθε πρωί κάτι έχει φυτρώσει, κάτι έχει μεγαλώσει, σαν μικρή ιδιωτική ανάσταση».