Ο Νικόλας Περδικάρης γεννήθηκε στην Αθήνα το 1979. Σπούδασε στο Tμήμα Επικοινωνίας και Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης του Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών. Πρωτοεμφανίστηκε στην πεζογραφία με το βιβλίο «Ο σκύλος με το λουλούδι στο στόμα» το 2014 (Το Ροδακιό). Το τελευταίο του βιβλίο, «Μάμα Κάρι», κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Ο Μωβ Σκίουρος.
Ποια βιβλία έχετε αυτόν τον καιρό πλάι στο κρεβάτι σας;
Την ποιητική συλλογή «Βροχή και λιακάδα» του Ζακ Πρεβέρ και την «Πλήξη» του Αλμπέρτο Μοράβια.
Ποιος ήρωας/ηρωίδα λογοτεχνίας θα θέλατε να είστε και γιατί;
O Σαλ Πάρανταϊς (Τζακ Κέρουακ) στο «On the road». Για το ταξίδι, τον δρόμο και τις φιλίες, που ακόμα και όταν σε απογοητεύουν είναι ό,τι πολυτιμότερο έχεις για να προχωράς στη ζωή.
Διοργανώνετε ένα δείπνο. Ποιους συγγραφείς καλείτε, ζώντες και τεθνεώτες;
Τον Ντέιβιντ Φόστερ Γουάλας, τον Χανς Φάλαντα, τον Αντον Τσέχωφ, την Τόνι Μόρισον, την Αλις Μονρό και την Μπερναρντίν Εβαρίστο. Ολοι τους τόσο διαφορετικοί άνθρωποι, αλλά με τόσα κοινά μεταξύ τους (υποθέτω).
Ποιο ήταν το πιο ενδιαφέρον στοιχείο που μάθατε πρόσφατα χάρη στην ανάγνωση ενός βιβλίου;
Η «νταρντάνα» είναι αλιευτικό σκάφος…
Ποιο κλασικό βιβλίο διαβάσατε πρόσφατα πρώτη φορά;
Τον «Κόμη Μοντεχρίστο» του Αλέξανδρου Δουμά.
Και ποιο είναι το βιβλίο που έχετε διαβάσει τις περισσότερες φορές;
Η ζωή είναι τόσο μικρή και τα βιβλία που θέλω να διαβάσω τόσα πολλά! Προτιμώ να «ανακαλύπτω» κάθε φορά κάτι διαφορετικό παρά να επιχειρώ διπλές και τριπλές αναγνώσεις του ίδιου βιβλίου. Βέβαια, κάθε ανάγνωση είναι μια διαφορετική ματιά πάνω στο έργο.
Στο πρώτο σας βιβλίο, σκύλοι και γάτες πρωταγωνιστούν ως ισότιμα πλάσματα στις σχέσεις και στην καθημερινότητα των ανθρώπων. Είναι ουτοπία αυτό που περιγράφετε;
Για όσους μοιραζόμαστε υπεύθυνα τη ζωή μας με ζώα συντροφιάς, η ισότιμη μεταχείρισή τους είναι πραγματικότητα και όχι ουτοπία. Χρειάζεται ωστόσο να γίνουν πολλά ακόμη προκειμένου να καταλάβουν όλοι ότι τα ζώα δεν είναι «πράγματα». Είναι πλάσματα. Συχνά πιο ανθρώπινα και από τους ανθρώπους.
Και το δεύτερο βιβλίο σας είναι συλλογή διηγημάτων. Τι σας γοητεύει σ’ αυτό το λογοτεχνικό είδος;
Το διήγημα με γοητεύει γιατί η ανάγνωση και η γραφή του παραπέμπουν σε προσεκτική εξέταση, με έναν «λογοτεχνικό μεγεθυντικό φακό», των λεπτομερειών που σε μια μεγαλύτερη αφηγηματική φόρμα ίσως περνούν απαρατήρητες. Αν το μυθιστόρημα είναι ένας πίνακας ζωγραφικής, το διήγημα είναι ο πίνακας μέσα στον πίνακα.
Στο «Μάμα Κάρι» οι ήρωες είναι «παράλογοι». Πώς το εννοείτε;
Στην πραγματικότητα οι ιστορίες είναι εντελώς σουρεαλιστικές. Οι ήρωες δεν φταίνε σε τίποτα. Ωστόσο πιστεύουν, σχεδόν επενδύουν, στο απίθανο. Από αυτή την άποψη φέρουν ευθύνη για καθετί παλαβό συμβαίνει μέσα στο βιβλίο. Η συνέχεια στις σελίδες του.
500 λέξεις με τον Νικόλα Περδικάρη
2' 0" χρόνος ανάγνωσης
