Ενα εικοσιτετράωρο με τον συγγραφέα Γιώργο Μητά

Ενα εικοσιτετράωρο με τον συγγραφέα Γιώργο Μητά

3' 15" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

Μάιος 2021, αρχές
 
06.20
Η ώρα που χτυπάει το ξυπνητήρι, αλλά αυτή την εποχή συχνά το προλαβαίνει ένας πολύ πιο όμορφος ήχος: γύρω στις 5 τα χαράματα ξεσηκώνονται τα πουλιά του παρακείμενου άλσους και γεμίζουν τον αέρα με τα κελαϊδίσματά τους – μια πραγματική συναυλία από την πιο άναρχη αλλά και πιο μελωδική ορχήστρα του κόσμου, στην οποία ολοφάνερα περιττεύει ο μαέστρος.
 
07.10
Η πρώτη (σιωπηρή) καλημέρα συνήθως είναι με την κοπέλα του δήμου που εργάζεται ήδη στα έρημα πεζοδρόμια. Εποχή πανδημίας: υπάρχουν μέρες που, καθώς ξεπαρκάρω, δεν κινείται γύρω μου ούτε ένας άνθρωπος, δεν διέρχεται ούτε ένα όχημα, και οδηγώ μέχρι το πρώτο φανάρι μέσα σε απόλυτη ησυχία. Η ψευδαίσθηση ότι είμαι ο μόνος επιζών ύστερα από μία μυστηριώδη καταστροφή που συντελέστηκε κατά τη διάρκεια της νύχτας και άφησε τη φύση να γιορτάζει σε μια πόλη άδεια από ανθρώπους, για λίγο με κυριεύει.
 
11.00
Διαδικτυακή σύσκεψη με τους συνεργάτες στην εταιρεία – οι μισοί είναι στο σπίτι, οι άλλοι μισοί κλεισμένοι στα διπλανά γραφεία. H παράξενη αίσθηση της μη σωματικής παρουσίας, η συνθήκη της απομόνωσης, το ανοίκειο της δισδιάστατης παρέλασης προσώπων και των ψηφιακά διαμεσολαβημένων φωνών. Μια κατάσταση που περιορίζει κατά πολύ τη συνεργασία και την πιθανότητα της αυθόρμητης (επαγγελματικής) πρωτοβουλίας ενώ καταργεί τη χαρά της επαφής, τη δυνατότητα της ανθρώπινης ανταλλαγής με τον (πάλαι ποτέ) διπλανό σου ή τον διάλογο με τα μάτια με αυτούς που κάθονται απέναντί σου: η υλική υπόσταση του κόσμου και της εμπειρίας σε εντυπωσιακή, δυσοίωνη υποχώρηση.
 
16.45
Στον δρόμο της επιστροφής, στην περιφερειακή Υμηττού, το «Summer came to say goodbye» της Andrea Schröder και το «The River People» του Robert Forster ακούγονται μελαγχολικά και υπέροχα από το cd του αυτοκινήτου, ενώ στα ανοίγματα η γαλάζια θέα του Σαρωνικού και οι αχνοί όγκοι των νησιών που πλέουν στο απογευματινό φως επιτίθενται αστραπιαία στον αμφιβληστροειδή δημιουργώντας μια έντονη προσδοκία απόπλου, μια γλυκιά επιθυμία φυγής. 

17.45
Η ώρα της σύντομης γυμναστικής στο σπίτι (αν έχεις καταφέρει να παρκάρεις εντός του εικοσαλέπτου και διατηρείς ακόμα το ελάχιστο κουράγιο για οποιαδήποτε σωματική άσκηση – όσο απαραίτητη κι αν πιστεύεις ότι είναι).
 
19.15
Η ώρα του δείπνου: μια φοιτητική, «ωμή» μακαρονάδα με φρέσκο ελαιόλαδο, ελιές, ντοματίνια και κάππαρη αγορασμένη στην Ιο ή στην Ανάφη το προηγούμενο καλοκαίρι, μια πράσινη σαλάτα ή μια medium-rare πρωτεΐνη στο σχαροτήγανο. Το σχεδόν παροπλισμένο στερεοφωνικό συγκρότημα που κάποτε ήταν το κέντρο της ζωής στο σπίτι, ενίοτε ζωντανεύει ξανά τούτη την ώρα, φιλοξενώντας σχεδόν αποκλειστικά κάποιο τζαζ τρίο.
 
20.00
Ενα ποτήρι κόκκινο κρασί, τηλέφωνα σε αγαπημένα πρόσωπα και περιήγηση στο Διαδίκτυο: η ειδησεογραφία της ημέρας, επίσκεψη στο χρονολόγιο ανθρώπων που με ενδιαφέρουν στο Facebook και σε επιλεγμένες ιστοσελίδες. Ειδικά αυτή την εποχή, αγωνία για πιθανά δημοσιεύματα ή μηνύματα που αφορούν τα «Δύο δώρα», την καινούργια μου νουβέλα που κυκλοφόρησε στις 5 Απριλίου από τις εκδόσεις Στερέωμα. Η λογοτεχνία απαιτεί από τον συγγραφέα τον πιο αληθινό, τον πιο βαθύ, τον πιο έντιμο εαυτό του («Το γράψιμο είναι για μένα κάτι σπαρακτικό», δήλωνε ο Ερνέστο Σάμπατο στον φίλο του Χόρχε Λουίς Μπόρχες πενήντα χρόνια πριν) – και είναι η αναγνώριση αυτής της συνθήκης από μέρους του αναγνώστη που ασυνείδητα αναζητάς και προσπαθείς να ανιχνεύσεις σε κάθε δημοσίευμα, σε κάθε κριτική που γράφεται για το κείμενό σου, ανεξάρτητα από το πόσο θετική είναι ή τι αδυναμίες εντοπίζει.
 
22.00
Στον καναπέ, παρέα με το βιβλίο που διαβάζω, με την ελπίδα ότι δεν θα αρχίσουν να χορεύουν οι γραμμές πάνω στη σελίδα από το πρώτο δεκάλεπτο λόγω της νύστας. Ευτυχώς, η «Κεχριμπαρένια έρημος» της Ιωάννας Μπουραζοπούλου σε παρασύρει στις αμμώδεις δίνες της και στα δρακολογικά μυστήριά της με τρόπο κυριολεκτικά ακαταμάχητο, κάνοντας τις 570 σελίδες της να φαίνονται λίγες.
 
00.00
Η ώρα του ύπνου. Εχω προλάβει να δω στον υπολογιστή ένα επεισόδιο από το εκτυφλωτικά σκοτεινό «Dark» στο Netflix, δώρο κι αυτό της περυσινής καραντίνας: μυστηριώδεις χρονομηχανές, ένα σπήλαιο-πέρασμα στην καρδιά ενός δάσους και μια νοσηρά υποβλητική μουσική που σε κρατά δεμένο στην καρέκλα – καθόλου άσχημα, πριν από την κατάκλιση!

Αύριο, μια καινούργια μέρα.
 
Το καινούργιο βιβλίο του Γιώργου Μητά, με τίτλο «Τα δύο δώρα», κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Στερέωμα.

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή